Η ομάδα του Musafir καλεί γυναίκες, κουήρ άτομα, μετανάστες και προσφύγισσες, σώματα που διέσχισαν σύνορα και όρια, να μοιραστούν και από κοινού να δημιουργήσουν αφηγήσεις, εικόνες, φωτογραφίες, μυρωδιές, αντικείμενα, εικόνες, ζωγραφιές, τραγούδια, κραυγές και ήχους, σιωπές, κομμάτια και μέρη σπασμένα από το ανολοκλήρωτο όλον, ένα αρχείο συναισθημάτων. Για τη συμμετοχή, αρκεί να συμπληρωθεί μια αίτηση στο i[email protected].

Το εργαστήρι που είναι δωρεάν, θα πραγματοποιηθεί στις 22-23-24 Νοεμβρίου, ως δράση για τη Διεθνή Ημέρα Εξάλειψης της Έμφυλης Βίας, ως τρόπο να θυμηθούμε την Φαχίμα, την Φαρζανα και την Ραμπία, τις 3 γυναίκες που δολοφονήθηκαν στα σύνορα, μαζί με τα ονόματα που ποτέ δεν μάθαμε, μαζί με εκείνες που ακόμη περιμένουν να πουν την ιστορία τους.

Ένα τριήμερο θεατρικό/σωματικό εργαστήρι για τα σύνορα – γεωγραφικά και μη, τα σώματα που τα διασχίζουν και το αποτύπωμά τους στη συλλογική μνήμη και ιστορία, στο The Boat Art Center, Δροσοπούλου 160, στις 22-23-24 Νοεμβρίου -μια μικρή αναφορά στην 25η Νοέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Έμφυλης Βίας. Την Παρασκευή από τις 6 το απόγευμα ως τις 9 το βράδυ. Το Σάββατο και την Κυριακή από τις 11 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα.

Τι σημαίνει Musafir; «Ο ταξιδιώτης» θα απαντήσει στο tvxs η ομάδα και θα παραπέμψει στα λόγια της Gloria Anzaldua

«To survive the Borderlands you must live sin frontera, be a crossroads». Για να επιβιώσεις στα σύνορα, πρέπει να ζεις χωρίς σύνορα. Να είσαι σταυροδρόμι.

Musafir είναι μια λέξη που απαντάται στα Αραβικά, Φαρσί, Bengali, Hindi και στα Urdu και σημαίνει τον/την «ταξιδιώτη – περιπατητή – περιπλανώμενη», στα Urdu σημαίνει και τον προσωρινά διαμένοντα, την ξένη, στα τουρκικά σημαίνει τον επισκέπτη και από εκεί πέρασε και στα ελληνικά, ο μουσαφίρης, κρατώντας την ίδια έννοια.

Σε κάθε γλώσσα ο/η Musafir είναι ένα πρόσωπο που χαίρει σεβασμού και προστασίας.

Στην γλώσσα των ανθρώπων που διασχίζουν σύνορα, σύμφωνα με το βιβλίο του Shahram Khosravi «Παράνομος ταξιδιώτης: μια αυτό-εθνογραφία των συνόρων», η λέξη Mosafer χρησιμοποιείται για τον μετανάστη χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα.

Η τριπλή γυναικοκτονία στα σύνορα του Έβρου, τον Οκτώβριο του 2018, μίας μητέρας και δύο έφηβων κοριτσιών από το Αφγανιστάν, που το μόνο αποτύπωμα που άφησε στο κυρίαρχο αρχείο ήταν τα σώματά τους στο νεκροτομείο, η ιστορία των ανθρώπων που αποφάσισαν να μάθουν τα ονόματά τους, η επιθυμία να πούμε μια ιστορία που είναι αδύνατο να ειπωθεί, οι δικές μας προσωπικές διαδρομές και οι οριακές τους στιγμές, όλα αυτά έφεραν κοντά την ομάδα Musafir.

Η ομάδα περιλαμβάνει ως τώρα το The Boat Collective και τα μέλη του, ένα κοινοτικό κέντρο τεχνών, το οποίο ιδρύθηκε από πρόσφυγα και μη καλλιτεχνά, ένα σημείο ανοιχτό σε όλους, όλες και όλα, που ξεκίνησε στη Μόρια, στο μεγαλύτερο και αθλιότερο στρατόπεδο προσφύγων της Ευρώπης με αυτό-οργανωμένα μαθήματα θεάτρου, τον Iman Alidoosti Shahraki, ηθοποιό, σκηνοθέτη, ιδρυτή του The Boat Theatre την Ντίνα Καφτεράνη, ηθοποιό σκηνοθέτιδα, και επί δεκαετίες ψυχή εγχειρημάτων λαϊκού θεάτρου και θεάτρου δρόμου, την Ειρήνη Δαφέρμου, φεμινίστρια, αρχειονόμο και ερευνήτρια στις σπουδές φύλου, καθώς και κινηματογραφίστριες, σχεδιαστές, και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα που θα συναντήσουμε στην πορεία καθώς εξερευνούμε την ιδέα μιας συλλογικής γραφής και παρουσίασης ενός θεατρικού έργου.

Ένα θέατρο δρόμου για τα σύνορα -γεωγραφικά και μη- και τα σώματα που τα διασχίζουν, για τη βία που εγγράφει, αποσιωπάται και απωθείται, για την αντοχή, την αντίσταση και την επανενθύμιση. Με εργαλεία από τις φεμινιστικές και αντι-αποικιακές σπουδές και τη λογοτεχνία, με οδηγό την ίδια τη θεατρική πράξη, με το ενδιάμεσο και το ανάμεσα όλων, στοχεύουμε στη διοργάνωση ενός τριήμερου ανοιχτού εργαστηρίου στις εγκαταστάσεις του The Boat Art Center, το πρώτο βήμα αυτού του ταξιδιού.

«Ο στόχος του εργαστηρίου είναι να βρούμε τρόπους να αναδυθεί το απόν αρχείο, να συναντηθούμε με τη συλλογική και κοινοτική μνήμη, δουλεύοντας με αυτό που η συγγραφέας, μαύρη Αμερικανίδα και νομπελίστρια, Τόνι Μόρισον ονόμασε επανενθύμιση. Η μνήμη ως μια διαδικασία επανεγγραφής και μεταγλώττισης, ως ένα σημείο διασταύρωσης μεταξύ της ατομικής μνήμης που προέρχεται από την προσωπική βιωμένη εμπειρία, και της πολιτισμικής ή συλλογικής μνήμης – ως παραγωγός αναμνήσεων που κάποιες τις ανακαλούμε εύκολα και κάποιες άλλες τις ξεχνούμε και τις απωθούμε.

Το εργαστήρι θα οδηγήσουν ο Ιμάν και η Ντίνα, δημιουργώντας ένα περιβάλλον από το οποίο μπορούμε να κρατήσουμε η μία τον άλλο, ένα όσο το δυνατόν ασφαλές περιβάλλον. Οι γλώσσες που γνωρίζουμε είναι τα αγγλικά, ελληνικά και φαρσί αλλά καλωσορίζουμε όλα τα πλάσματα που θα έρθουν να επικοινωνήσουν σε όποια γλώσσα νιώθουν άνετα εκείνα.» λένε οι διοργανώτριες.

Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου, θα υπάρχει στον χώρο κάμερα σε χέρια γυναίκας που με φροντίδα θα τραβήξει σκηνές που θα ορίσουμε εμείς, με σκοπό να φτιαχτεί ένα μικρό βίντεο από τις τρεις αυτές ημέρες, το οποίο θα αναρτηθεί μαζί με όσα θα επιλέξουμε συλλογικά να μοιραστούμε μέσα από την ιστοσελίδα του Musafir Project. Σαν μια χειρονομία που προκαλεί Αρχειακή Αναταραχή, σαν έναν τρόπο να ξεδιπλώσουμε στο παρόν έναν πολύπτυχο χάρτη που οδηγεί και κατασκευάζει το σημείο που μπορούμε να συναντηθούμε.

Ο Μουσαφίρης ελπίζει πως το εργαστήρι, οι στόχοι του και τα όσα δημιουργήσει θα μπορούν να ταξιδέψουν σε κοινότητες εντός και εκτός συνόρων, σαν ένας τρόπος να πεις τις ιστορίες που είναι αδύνατον να ειπωθούν, για όσους δεν θυμόμαστε πια και για εκείνες που δεν γνωρίσαμε καν, για όσες δεν λογίζονται χαμένες γιατί κανένας δεν τις ψάχνει, για τα σώματα που σημαδεύτηκαν από τα σύνορα, για μια ζωή χωρίς σύνορα.

«Αυτή δεν είναι μια ιστορία να περάσει και στην επόμενη γενιά», γράφει η Μόρισον στο τέλος του βιβλίου της Beloved/Αγαπημένη, όπου αναθιβάλλει τα χρόνια της δουλείας και τα όσα ακολούθησαν την κατάργηση της, τον επίμονο και πάντα ανθεκτικό ρατσισμό των Ηνωμένων Πολιτειών, από τη σκοπιά μιας μαύρης γυναίκας. Αλλά αυτό που γράφει η Μόρισον δεν είναι μια παράκληση για σιωπή αλλά μια έκκληση για δράση. Ένα κάλεσμα για να ανα-γνωρίσουμε το παρελθόν και την επικίνδυνη επιμονή και επανάληψη. Αυτή η ιστορία κάποια στιγμή πρέπει να μην περάσει στην επόμενη γενιά.

To εργαστήρι χρηματοδοτείται από το FIERCE

Το ερευνητικό έργο FIERCE, «Φεμινιστικά κινήματα και αναγέννηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη», αποβλέπει στην ανάπτυξη της γνώσης και εργαλείων για την ενίσχυση των δεσμών ανάμεσα στο φεμινιστικό κίνημα, την κοινωνία των πολιτών και τους φορείς χάραξης πολιτικής σε ένα πλαίσιο αυξανόμενων ανισοτήτων, πολιτικής αποξένωσης και ανόδου της λαϊκιστικής ριζοσπαστικής δεξιάς. Κεντρικός στόχος είναι η σε βάθος κατανόηση των φεμινιστικών και αντιφεμινιστικών κινημάτων, λόγων και πρακτικών και του αντίκτυπού τους στο θεσμικό πεδίο και τις πολιτικές, επικεντρώνοντας στην περίοδο 2010-2021.

Το ερευνητικό αυτό έργο χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο του Προγράμματος HORIZON 2021-2027 και περιλαμβάνει οκτώ μελέτες περίπτωσης (Γαλλία, Ιταλία, Σλοβενία, Ελλάδα, Τουρκία, Δανία, Πολωνία, Ισπανία ) και μια συγκριτική ανάλυση, με γνώμονα βασικά θέματα πολιτικής για το φύλο σε πέντε επιλεγμένους τομείς (αγορά εργασίας, δικαιώματα υγείας και αναπαραγωγής, δικαιώματα LGTBQ+, μετανάστευση, βία).