Θερμό επεισόδιο επί μιας αυτονόητης αλήθειας προκάλεσε η ζυγισμένη τοποθέτηση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη – μια τοποθέτηση, που στην πράξη απλώς δίνει το ρεαλιστικό πλαίσιο των δυνατοτήτων για ελάφρυνση ή ριζική λύση στο χρέος.

Εκείνο που, ουσιαστικά, είπε ο Γιάννης Δραγασάκης στη Βουλή είναι, αφ΄ενός ότι η διαδικασία ελάφρυνσης του χρέους θα πάει σε βάθος χρόνου, δηλαδή και πέρα από το 2018, και, αφ’ ετέρου πως όποια μέτρα απομείωσης κι εάν συμφωνηθούν τώρα ριζική λύση μπορεί να υπάρξει μόνον μακροπρόθεσμα και – κυρίως – στο πλαίσιο μιας πανευρωπαϊκής συμφωνίας, με βάση την αμοιβαιότητα.

Εν ολίγοις, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε πως, καθ’ ότι και οι δανειστές μας είναι υπερχρεωμένοι δεν μπορούμε να προσδοκούμε ριζική μείωση – ήτοι, κούρεμα – του χρέους, εάν δεν υπάρξει μια συμφωνία στο μέλλον που θα απομειώνει και τα δικά τους χρέη.

Ο «πόλεμος» της ΝΔ και η γαλάζια μονταζιέρα

Η εν λόγω τοποθέτηση όμως μεταφράστηκε από μερίδα των media ως «ομολογία» υπαναχώρησης στο θέμα του χρέους και από τη Νέα Δημοκρατία ως διαφοροποίηση Δραγασάκη που «ανέδειξε ένα ακόμη από τα ψέματα του Αλέξη Τσίπρα».

Το θέμα έλαβε διαστάσεις προκαλώντας και σχετική αναστάτωση στο Μαξίμου, διογκώθηκε μεταξύ οργίλων ανακοινώσεων και non papers για να ακουλουθήσει, εν τέλει, ανακοίνωση από την αντιπροεδρία της κυβέρνησης με αιχμές για «γαλάζια μονταζιέρα» και με την εξής επισήμανση:

«Εκείνο που ο Αντιπρόεδρος τόνισε με απόλυτη σαφήνεια είναι ότι διεκδικούμε άμεσα ευνοϊκή ρύθμιση για το χρέος, με βάση την απόφαση του Eurogroup της 25ης Μαΐου 2016. Αυτό, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι παραιτούμαστε από την πάγια θέση μας, δηλαδή από την προσπάθεια να συγκροτήσουμε ένα μέτωπο με άλλες χώρες, ώστε να προωθήσουμε ριζική και οριστική πανευρωπαϊκή λύση για το χρέος, τόσο το ελληνικό όσο και των άλλων κρατών».

Η συμφωνία του Eurogroup κι ο ορίζοντας του 2018

Επί της ουσίας, δε, το πλέον εύγλωττο ίσως είναι το ακριβές απόσπασμα των όσων είχε πει νωρίτερα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής ο Γιάννης Δραγασάκης:
« Έχουμε», είπε, «μια συμφωνία του Eurogroup που εξ ορισμού ορίζει τρεις χρόνους: Άμεσα μέτρα, μέτρα μεσοπρόθεσμου χαρακτήρα και μια συζήτηση για το πώς το χρέος θα καταστεί μακροχρόνια βιώσιμο. Δηλαδή, τι θα γίνει εάν σε δέκα χρόνια ανέβουν τα επιτόκια διεθνώς, τι θα συμβεί αν η οικονομία ξαναπέσει σε μια ύφεση, πώς θα κλειδώσουμε από τώρα βαθμούς σταθερότητας και ασφάλειας. Επομένως, ακόμα και να έρθουν πολύ ευνοϊκά τα πράγματα, μιλάμε για μια διαδικασία που εξ ορισμού πάει και πέρα από το 2018..»

Με αυτήν την έννοια, κύριε Πρόεδρε, θα πρότεινα να σκεφτείτε και το θέμα της διάρκειας της Επιτροπής, μήπως να μείνει ανοιχτός ο ορίζοντας. Μπορεί βέβαια να συμφωνήσει η Επιτροπή να κάνει ένα πόρισμα γι’ αυτό το σκοπό, αλλά το αντικείμενο της μπορεί να είναι διαρκέστερο…».

«Χρωστάμε στους… χρεωμένους»

Για να προσθέσει λίγο αργότερα σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες ριζικής λύσης στο θέμα του χρέους:  «Σε πολλά θέματα το να αλλάζει κανείς άποψη είναι πολλές φορές και αναγκαίο, στα θέματα όμως του χρέους διατηρώ τις απόψεις που είχα. Δηλαδή, τι διατηρώ; Ότι ακόμη και την καλύτερη λύση να πετύχουμε σήμερα, έχουμε την εξής ιδιομορφία, ότι πιστωτές μας είναι και αυτοί υπερδανεισμένοι. Εμείς χρωστάμε στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία.

Δεν θεωρώ, λοιπόν, εύκολο να πετύχουμε μεγάλη απομείωση του χρέους μόνο για την Ελλάδα χωρίς να απομειωθεί και το δικό τους χρέος. Άρα, η θέση που είχα από τότε και διατηρώ είναι ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε τώρα, πρέπει να κερδίσουμε, να διεκδικήσουμε ό,τι μπορούμε να διεκδικήσουμε τώρα, να έρθουμε ει δυνατόν, έστω και στο ίδιο επίπεδο μακάρι και καλύτερο από τους άλλους, ούτως ώστε από κοινού και με άλλες χώρες να διεκδικήσουμε την ιδέα αυτή, ότι δηλαδή πρέπει να υπάρξει μια πανευρωπαϊκή ρύθμιση του χρέους που αυτή να είναι ριζική και να είναι και για όλους και για μας και για τις άλλες χώρες».