«Τι συνέβη στη χώρα σου; Ήταν μόνο δεκάξι, τι πίστευαν ότι θα έκανε, μόνο δεκαπέντε χρονών! Πώς μπορείς να σηκώνεις το όπλο και να σημαδεύεις ένα παιδί», είπε ο Μεχμέτ. «Το ίδιο κάνουν και εδώ. Και εδώ πυροβολούν παιδιά», πρόσθεσε. «Αλλά δεν παραπονιέστε» είπα. «Ναι, έχεις δίκιο. Αλλά ακόμα και αν το κάνουμε, το βλέπεις και μόνη σου, τίποτα δεν αλλάζει».

Το προηγούμενο Σάββατο που επισκέφτηκα το μαγαζί του δεν ήταν τόσο ήρεμος και χαμογελαστός όπως συνήθως. Και η συζήτησή μας πάνω από τον πάγκο κράτησε περισσότερο απ’ ότι συνήθως.

Η επαγγελματική του αλληλεγγύη για τους κατεστραμμένους οικονομικά Έλληνες ιδιοκτήτες καταστημάτων δεν ήταν αρκετή για να κατευνάσει το θυμό του για τον αδικαιολόγητο θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Στα πενήντα του, ο Μεχμέτ Μπέι, ο οποίος έχει και ένα γιο γύρω στα τριάντα, πρέπει να έχει δει πολλούς παρόμοιους θανάτους στη χώρα του.

Για εκείνον και πιθανόν και για πολλούς άλλους Τούρκους, αυτός ο αναπάντεχος νεαρός Έλληνας αντι-ήρωας έχει προκαλέσει μια βαθύτερη ψυχολογική αναταραχή από ότι πιστεύουμε. Tο φαινόμενο του ντόμινο που προκάλεσε το επεισόδιο με τον Αλέξη σε αρκετές χώρες, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά επίσης και στην Αυστραλία ακόμα και στη Ρωσία, μπορεί να αποδειχτεί πιο επικίνδυνο από οποιοδήποτε άλλο οργανωμένο πολιτικό κίνημα.

Ο Μεχμέτ Μπέι, όπως πολλοί συμπατριώτες του, ίσως είναι στην ίδια θέση με εκατομμύρια άλλους πολίτες άλλως χωρών στον κόσμο: νιώθουν ότι οι ηγέτες τους δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτούς. Αυτοί οι πολίτες ζουν και επιβιώνουν παρά τους ηγέτες τους. Αυτοί οι πολιτικοί, δημιουργοί της πολιτικής, φύλακες της ασφάλειας, διαχειριστές του χρήματος, δημιουργοί των πολέμων, ηγέτες επιχειρήσεων, ιεροκήρυκες της πίστης, ενδιαφέρονται μόνο για τους εαυτούς τους και ψάχνουν σώματα αποσυνδεδεμένα από τις κοινωνίες τους.

Ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της κοινωνίας δεν αντιπροσωπεύεται πλέον από τις κυρίαρχες πολιτικές. Αυτοί δεν είναι απαραίτητα αναρχικοί, ακραίοι αριστεριστές, φασίστες ή οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα μπορεί να τους κολλήσει κάποιος. Είναι συνηθισμένοι πολίτες οι οποίοι νιώθουν ανασφαλείς, αδικημένοι, φτωχοί, απογοητευμένοι, νιώθουν ότι απειλούνται και εμποδίζονται.

Σήμερα πρέπει να πάω στον Μεχμέτ να του πω κάτι που άκουσα από τους φίλους μου στην Ελλάδα. Ένα από τα συνθήματα που ακούγονταν στις διαδηλώσεις στην Αθήνα ήταν από ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ: «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γίνουν τα σκοτάδια φως;»

Αλλά ίσως όχι, μπορεί να μην το ξέρει ή να προτιμάει να μην το ακούσει.