Το συνοικιακό βιβλιοπωλείο «Αμόνι» στην πλατεία Μερκούρη στα Άνω Πετράλωνα, μόλις 13 τετραγωνικών μέτρων, λειτουργεί για πάνω από δύο δεκαετίες και συγκεκριμένα από το 2001. Πλέον όμως, είναι αντιμέτωπο με λουκέτο.

Πιο συγκεκριμένα, τον ερχόμενο Ιούνιο το συμβόλαιο που έχει συνάψει με τον ιδιοκτήτη λήγει. Δίπλα από το βιβλιοπωλείο, υπάρχει ένας χώρος εστίασης 100 τετραγωνικών, που ανήκει στον ίδιο ιδιοκτήτη και ο οποίος έχει λειτουργήσει ως τέτοιος κατά καιρούς, παράλληλα με το βιβλιοπωλείο.

Από το περσινό καλοκαίρι ωστόσο, ο χώρος δεν λειτουργούσε, αλλά στην πορεία νοικιάστηκε. Τώρα, η απειλή με την οποία είναι αντιμέτωποι οι άνθρωποι του βιβλιοπωλείου είναι να τους «καταπιεί» η επιχείρηση που θα ανοίξει, έτσι ώστε να επεκταθεί, στην ουσία κατά 13 τμ.

«Παλινωδίες, καμία καθαρή απάντηση -κάθε φορά που πλησιάζαμε σε μια συμφωνία ανέβαινε το ποσό στη λογική να αρπάξουμε όσα περισσότερα μπορούμε, να συρρικνωθεί ήδη το μικρό μεροκάματο στον βωμό του μεγαλύτερου ενοικίου- και τελικά καμία διάθεση συμφωνίας, αφού η απόφαση είναι ήδη ειλημμένη γιατί οι άλλοι δίνουν περισσότερα», έγραφαν στην ανακοίνωση στη σελίδα τους στο facebook με την οποία δημοσιοποίησαν την υπόθεση και η οποία μετρά περίπου 2 χιλιάδες κοινοποιήσεις.

Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειωθεί πάντως πως το «Αμόνι», παρά την μικρή του έκταση, είναι ένα ιδιαίτερα «ανήσυχο» και δραστήριο βιβλιοπωλείο. Δεν πρόκειται για ένα χώρο που απλά κάποιος θα περάσει να ρίξει μια ματιά στα βιβλία, αλλά διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις, έχοντας χτίσει δεσμούς με τη γειτονιά.

Μάλιστα, το βιβλιοπωλείο λειτουργεί συνεταιριστικά, μέσα από συνέλευση, ενώ εργάζονται σε αυτό δύο άνθρωποι, ο Γιάννης Μαραβελάκης και η Ελεάννα Τσώλη.

Μιλώντας στο Tvxs.gr, ο Γ. Μαραβελάκης αναφέρεται αρχικά στο πρωτοφανές κύμα αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί για το βιβλιοπωλείο.

«Αυτό που συνέβη μας υπερβαίνει κι εμάς. Δεν είναι μόνο συμπαράσταση στο βιβλιοπωλείο, αλλά και ότι πολύς κόσμος ίσως ταυτίζεται και σε σχέση με αυτό που βιώνει ο ίδιος στη ζωή του» τονίζει, αναφερόμενος στα πολύ υψηλά ενοίκια, στο γεγονός πως πολλές φορές οι άνθρωποι δεν μπορούν να μείνουν στις γειτονιές που επιθυμούν, αλλά και στο ότι οι γειτονιές αλλάζουν και οι κάτοικοι δεν μπορούν να παρέμβουν με κάποιο τρόπο, παρά μόνο κινηματικά, αφού δεν ερωτώνται σχετικά.

«Όλο αυτό φέρνει πολύ κόσμο στο να φωνάξει πως πρέπει να υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο που να περιλαμβάνει τους πάντες, και να μπορεί να είναι προϊόν συζήτησης, κι όχι να αποφασίζει αυθαίρετα ένας επενδυτής, δίχως να τον ενδιαφέρει ο αντίκτυπος που θα έχει στη γειτονιά μια απόφαση», προσθέτει ο ίδιος, αφού «οι κάτοικοι δεν μπορούν απλώς να ανέχονται ό,τι συμβαίνει».

Αναφερόμενος γενικότερα στην κατάσταση που επικρατεί στη γειτονιά, επισημαίνει πως από τότε που άνοιξε το βιβλιοπωλείο, έχει αλλάξει πάρα πολύ. Όπως μας ενημερώνει, το βιβλιοπωλείο άνοιξε στην περιοχή γιατί το ενοίκιο δεν ήταν ακριβό. Τώρα όμως, τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Τα ενοίκια έχουν ανέβει, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα μεροκάματα. «Την περιβόητη ανάπτυξη, κάποιοι την είδαν, αλλά κάποιους δεν τους ακούμπησε καν», τονίζει στο Tvxs.gr, περιγράφοντας πως επικρατεί «μια παρατεταμένη κρίση, στην οποία πολλοί έγιναν φτωχότεροι, αλλά κάποιοι έγιναν πλουσιότεροι».

«Η Αθήνα είναι παραδομένη με τις ευλογίες των αρχών, σε μια λογική που λέει ότι εφόσον εκατομμύρια τουρίστες περνούν κάθε χρόνο από την πόλη, κι άρα υπάρχει ένα τουριστικό προϊόν εδώ, πρέπει να γεμίσει με Airbnb, φτηνά δωμάτια, ξενοδοχεία, ταβέρνες, και όλοι να στραφούμε προς τον τουρισμό», προσθέτει, δίνοντας έμφαση στο γεγονός πως «δεν μπορεί κάθε ελεύθερος χώρος στην πραγματικότητα να γίνεται χώρος εστίασης».

Στη συνέχεια, ο ίδιος τονίζει πως γενικότερα τα βιβλιοπωλεία μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικότατο ρόλο στις γειτονιές, στέλνοντας το μήνυμα πως η καλλιέργεια μπορεί να είναι και μια από τις λύσεις στα δεκάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. «Το διάβασμα σου ανοίγει τον ορίζοντα και μπορεί να σου δώσει απαντήσεις», επισημαίνει.

Ωστόσο, όπως υπογραμμίζει ο Γιάννης Μαραβελάκης, τα μικρά βιβλιοπωλεία δεν υπάρχουν στο ραντάρ του υπουργείου πολιτισμού. Γενικότερα δηλαδή, δεν υπάρχει πολιτική στην Ελλάδα για το βιβλίο.

«Ποιο είναι το σχέδιο; Ότι θα μείνουν 3-4 μεγάλα βιβλιοπωλεία, και οι υπόλοιποι θα κλείσουν; Αυτό σίγουρα δεν θα βοηθήσει στη διακίνηση του βιβλίου, στην πραγματικότητα θα τη μειώσει, αφού θα έχει συγκεντρωθεί στα χέρια κάποιων», λέει δηκτικά, προσθέτοντας πως το ζήτημα είναι το βιβλίο να είναι φθηνό, έτσι ώστε να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους. «Όσο περισσότεροι άνθρωποι διαβάζουν, τόσο πιο αλληλέγγυα κοινωνία θα έχουμε».

Αναφορικά με το μέλλον του βιβλιοπωλείου, ο κ. Μαραβελάκης, εκ μέρους της ομάδας που είναι υπεύθυνη για τη λειτουργία του, δηλώνει πως ελπίζει ότι η άλλη πλευρά θα κατανοήσει πως μετά από έντονη κατακραυγή, «δεν είναι σωστό να ανοίξεις ένα μαγαζί σε ένα χώρο που υπήρχε κάτι άλλο πιο πριν, το οποίο ίσως να χρειάζεται και περισσότερο, και με μοναδικό γνώμονα το κέρδος να το κλείσεις».

Όπως αναφέρει, δεν αντιτίθεται στην ύπαρξη καταστημάτων γενικώς, αφού όπως λέει οι γειτονιές δεν πρέπει να είναι νεκρές, αλλά θεωρεί πως αυτό πρέπει να γίνεται έπειτα από συνεννόηση με τους κατοίκους, έτσι ώστε να υπάρχει ισορροπία.

«Το βιβλιοπωλείο θα συνεχίσει τη δραστηριότητά του με διάφορες εκδηλώσεις, ενώ διάφοροι συγγραφείς δηλώνουν διαθέσιμοι για κάποια παρουσίαση στη γειτονιά έτσι ώστε να συμβάλλουν και αυτοί με τον τρόπο τους σε αυτό τον αγώνα. Πιστεύουμε ότι με τη συμπαράσταση του κόσμου μπορούμε να την κερδίσουμε τη μάχη κι ότι τελικά θα βρεθεί μια λύση», τονίζει με αποφασιστικότητα ο ίδιος. Η αισιοδοξία που υπάρχει δεν στηρίζεται σε κάποιο νομικό επιχείρημα, αλλά στην πίστη πως όλος αυτός ο θόρυβος και η στήριξη στο βιβλιοπωλείο θα παίξουν καταλυτικό ρόλο.

Όσο για το άλλο ενδεχόμενο: «Ακόμα κι αν χάσουμε τη μάχη, θα βρούμε χώρο στη γειτονιά να στεγαστούμε. Είναι σπουδαίο αυτό που συμβαίνει, μια απόδειξη πως δεν ζούμε σε μια κοινωνία που ο καθένας κοιτά τον εαυτό του, αλλά στέκεται αλληλέγγυα».

Ο κ. Μαραβελάκης γνωρίζει σε τελική ανάλυση πως το ζήτημα που υπάρχει μπορεί να βρίσκεται πιο χαμηλά στην ιεραρχία του κόσμου, όταν υπάρχουν θάνατοι εν ώρα δουλειάς, τραγωδίες όπως αυτή των Τεμπών, εξώσεις αλλά και θάνατοι μεταναστών στο Αιγαίο, όπως τονίζει.

Ωστόσο, όλη αυτή η υπόθεση μπορεί να δίνει τελικά την απάντηση στο εξής ερώτημα, όπως το έθεσε ο ίδιος: «Σε τι κοινωνία θέλουμε να ζούμε; Μια κοινωνία καλλιεργημένων ανθρώπων με κριτική σκέψη, που δεν θα αποδέχεται απλώς τα πράγματα, ή μια κοινωνία που δεν θα διαβάζει κανένας γιατί θα είναι πολυτέλεια”;».

Πηγή φωτογραφίας: Facebook