Με μεγάλη συμμετοχή ολοκληρώθηκε στα Προπύλαια η κινητοποίηση της Αθήνας για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στο πλαίσιο της οποίας λαμβάνουν χώρα καλλιτεχνικά δρώμενα και συναυλία. Η διαμαρτυρία ξεκίνησε με συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος και συνεχίστηκε με πορεία προς το Σύνταγμα.

«Απλήρωτη εργασία στο σπίτι στη δουλειά υπόδουλες μας θέλουν τα αφεντικά», «Σιωπή σημαίνει συνενοχή καμία ανοχή σε κάθε σεξιστή», «Τέλος στο φόβο, τέλος στη σιωπή δίκη και ισόβια σε κάθε βιαστή», «Ποτέ μην ξεχαστεί τι κάναν στην Ελένη καμία άλλη δολοφονημένη», φώναξαν μεταξύ άλλων οι συγκεντρωμένοι οι οποίοι με συνθήματά τους έστειλαν επίσης μηνύματα ενάντια στον ρατσισμό, την καταστολή και τη βία.

Το «παρών» έδωσαν συλλογικότητες, σωματεία, κόμματα και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Κάλεσμα είχαν απευθύνει μεταξύ άλλων συμμετέχουν το ΠΑΜΕ, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Προσωπικού ΕΡΤ (ΠΣΥΠ ΕΡΤ) και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος (ΠΟΘΑ), η ΕΣΗΕΑ και η Ένωση Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ), το Δίκτυο Γυναικών Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών (ΚΙΔΗΣΟ), το Δίκτυο Ισότητας ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ, οι Οικολόγοι Πράσινοι, το Τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής/Φύλου του ΣΥΡΙΖΑ και ο Τομέας Ισότητας Φύλου και Λοατκι+ ΜεΡΑ25.

Λόγω της κινητοποίησης έκλεισαν νωρίτερα οι λεωφόροι Βασ. Σοφίας από το ύψος της Ρηγίλλης, Συγγρού από το ύψος της Αθ. Διάκου, Αμαλίας από την Βασ. Όλγας, Βουλιαγμένης από την Καλλιρόης, Ακαδημίας από το ύψος της Κανάρη.

Διαδηλώσεις έγιναν και σε άλλες μεγάλες πόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη όπου ισχυρή ήταν η παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων.

ΣΥΡΙΖΑ: Η καταπίεση των γυναικών είναι μια ιστορία τόσο παλιά, όσο κι ο χρόνος

Σε ανακοίνωσή της με αφορμή τη σημερινή μέρα η ομάδα ΛΟΑΤΚΙ+ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει:

«Η καταπίεση των γυναικών είναι μια ιστορία τόσο παλιά, όσο κι ο χρόνος. Από τον Κομφούκιο στην Ανατολή μέχρι και τον Αριστοτέλη στη Δύση, από τις αρχαιότερες οργανωμένες κοινωνίες μέχρι και το σύγχρονο κόσμο, η γυναίκα υποτιμήθηκε, υποβιβάστηκε και εξοστρακίστηκε συστηματικά στη σφαίρα του υποδεέστερου, του λιγότερου, του υποδουλωμένου, του άβουλου, όχι μόνο βιολογικά, μα και πνευματικά, διανοητικά, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά. Η πατριαρχία επιβίωσε, αποκλείοντας κάθε εναλλακτικό σύστημα, εκφραζόμενη μέσα από το αποικιακό, το καπιταλιστικό και το ιμπεριαλιστικό παράδειγμα που προτάσσει την ανδρική υπεροχή ως θέσφατο ή ακόμη και ως βιολογικό δεδομένο, ντυμένο ενίοτε και με ψευδο-επιστημονικούς μανδύες.

Η 8η Μαρτίου έχει κατοχυρωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο ως γιορτή ή ως ημέρα μνήμης των αγώνων και των κατακτήσεων του φεμινιστικού κινήματος από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, ως ημέρα ενάντια στην πατριαρχία, το σεξισμό και το μισογυνισμό. Όμως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ξεκάθαρο ότι η κλασική πατριαρχία έχει παραδώσει τη σκυτάλη στην ετεροπατριαρχία, τον ετεροκεντρισμό, τον ετεροσεξισμό και την ετεροκανονικότητα – συστήματα, δηλαδή, και νόρμες που δεν πλήττουν μόνο τις γυναίκες, αλλά κάθε έκφραση θηλυκότητας, κάθε έκφραση μη τοξικής αρρενωπότητας. Η καταπολέμησή τους απαιτεί ευρύτατες συμμαχίες μέχρι την τελική τους εξάλειψη.

Cis και trans γυναίκες, ετεροφυλόφιλες ή ομοφυλόφιλες, trans άνδρες, ομοφυλόφιλοι ή και ετεροφυλόφιλοι, cis άνδρες που δεν ανταποκρίνονται στα κριτήρια αρρενωπότητας που θέτει πιεστικά η ετεροπατριαρχία, παραμένουν τα κύρια θύματα ενός συστήματος που προωθεί και επιβραβεύει το πρότυπο του ετεροφυλόφιλου cis λευκού άνδρα. Του άνδρα που δήθεν «αυτοδίκαια» απολαμβάνει κοινωνικά και οικονομικά προνόμια. Του άνδρα που υπερτερεί έναντι των υπόλοιπων φύλων, ταυτοτήτων και σεξουαλικών προσανατολισμών. Του άνδρα που δεν διστάζει να ασκήσει έμφυλη βία ενάντια σε ό,τι «λογίζεται» διαφορετικό, ενάντια σε ό,τι λογίζεται θηλυκό.

Η αμφισβήτηση του δυαδικού φύλου και της πυρηνικής οικογένειας, η αποδόμηση του ετεροσεξισμού, η αναγνώριση της σεξεργασίας, η γενική αποδοχή των ρόλων που απορρέουν από τις κοινωνικές ταυτότητες φύλου και πολλά ακόμη ζητούμενα πρέπει να τεθούν εμφατικά από την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και δη από όλες τις θηλυκότητες που εντάσσονται σε αυτήν.

Η ιστορία του γυναικείου φύλου είναι μια ιστορία μακρά, μια ιστορία καταπίεσης και αρσενικής επιβολής μα και σθεναρής αντίστασης και ακατάπαυστων αγώνων για ισότητα κι ελευθερία, για εξάλειψη της διαχρονικής έμφυλης ανισότητας. Μια ιστορία που διατρέχει και συνδέει τους αγώνες για τα ατομικά δικαιώματα και αναδεικνύει την ανάγκη για σύγχρονες διαθεματικές ατζέντες, που θα έχουν ως κύριο πρόταγμα την προώθηση και κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως ενιαίου όλου, ως συλλογικής πεποίθησης που θα ριζώσει βαθιά στην κοινωνία χωρίς να αφήνει αφήνει κανένα περιθώριο περιθωριοποίησης, καταπίεσης, εκμετάλλευσης και διακρίσεων»