Οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες που ζουν χρόνια ένα μαρτύριο δίχως τέλος, πληρώνουν διπλά την πολιτική των επαναπροωθήσεων (pushbacks) στην Τουρκία, η οποία πλέον με απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θεωρείται ασφαλής τρίτη χώρα.

«Ένας Σύριος πρόσφυγας, όταν τον πετάξουν από την Ελλάδα στην Τουρκία, αν επιζήσει, θα βρει τρόπο να φύγει ξανά. Εμείς τελειώσαμε. Η Ελλάδα στέλνει ανθρώπους πίσω στους βασανιστές τους. Οι Κούρδοι φτάνουν στην Ελλάδα για να ξεφύγουν από το νύχια του Ερντογάν. Βασανίζονται στα σύνορα από τις ελληνικές αρχές οι οποίες τους πετούν πίσω όπου τους περιμένει επίσης φυλακή, βασανιστήρια, εξόντωση.  Η κυβέρνηση σας νομίζει ότι έτσι ασκεί πίεση  στην Τουρκία, όμως εξοντώνει αγωνιστές και διευκολύνει τον Ερντογάν» λέει ο  Αχμέτ Καγιά, στο tvxs με αφορμή τη νέα καμπάνια ενάντια στα pushbacks με πρωτοβουλία Κούρδων Πολιτικών προσφύγων.

O Koύρδος πολιτικός πρόσφυγας, έχει όπως οι περισσότεροι-ες σύντροφοι και συντρόφισσές του πολλές δραματικές ιστορίες να αφηγηθεί. Για έναν αγώνα διαρκείας, για τα θύματα που έχουν θρηνήσει, για τους απεργούς πείνας που θυσιάστηκαν, για τον αδερφό του που μετράει ήδη 7 χρόνια στη φυλακή επειδή αντιστέκεται, επειδή δεν έχει καταδόσει συντρόφους, για τους δεκάδες νέους που φυλακίζονται αναίτια, για τις ενοχές που δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί τα βράδια. «Δεν ξέρετε πως νιώθουμε όταν καταφέρουμε να καταλήξουμε στο camp του Λαυρίου ασφαλείς. Η ανακούφιση δίνει γρήγορα τη θέση της στην ενοχή. Εμείς είμαστε εδώ διωγμένοι και απειλημένοι με φυλάκιση, όμως ασφαλείς πια.  Και τα αδέρφια μας συνεχίζουν να ζουν κυνηγημένα και φυλακισμένα στην Τουρκία».

Μια συντρόφισσά του προσθέτει, πως οι περισσότεροι παλεύουν χρόνια με την κατάθλιψη. «Γνωρίζουν τι περνούν στην Τουρκία οι συγγενείς κι οι συναγωνιστές τους. Oι ίδιοι έχουν εγκαταλείψει τις οικογένειες, τα παιδιά τους για να σωθούν. Κάθε μέρα που ξυπνούν ασφαλείς εδώ, ο νους τους είναι σε εκείνους. Δεν μπορούν να χαρούν την ελευθερία τους» μου λέει συγκινημένη.

Έμειναν 7 μέρες ξύπνιοι για να μην φάνε τα σκυλιά το πτώμα της μητέρας τους

Το camp του Λαυρίου, από το 1980 είναι το καταφύγιο των Κούρδων πολιτικών προσφύγων. Το ίδιο και το πολιτιστικό κέντρο στην Αθήνα που χρηματοδοτείται από αδερφές οργανώσεις της Ευρώπης.

«Κούρδοι και Αφγανοί ζούμε ειρηνικά με την αλληλεγγύη του λαού του Λαυρίου. Όλοι πολιτικοποιημένοι, όλοι μια αγκαλιά. Ακόμα και μετά την παράδοση του Οτσαλάν από την Ελλάδα το ’99, δεν άλλαξε η στάση κανενός. Ούτε των Κούρδων ούτε των Ελλήνων» λέει ο Αχμέτ. Και για να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε ποια είναι η ταυτότητα των ανθρώπων που καταλήγουν στο Λαύριο μας δίνει ένα παράδειγμα.

«Το 2015 ξεκίνησε ο ανταρτοπόλεμος στο Σουρ. Ο λαός ξεσηκώθηκε γιατί οι τουρκικές αρχές είχαν μπει με τανκς υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας. Όποιος βοηθούσε ακόμα και παιδί τον πυροβολούσαν. Εκείνες τις μέρες, μια μητέρα βγήκε να βοηθήσει το παιδί της που τραυματίστηκε από ελεύθερο σκοπευτή. Την πυροβόλησαν. Ήταν 7  μέρες νεκρή στον δρόμο και τα παιδιά της που δεν μπορούσαν να πλησιάσουν, έμειναν ξάγρυπνα στο παράθυρο 7 μέρες, για να μη φάνε το πτώμα της τα σκυλιά. Ε, αυτά τα παιδιά είναι στο Λαύριο σήμερα. Αυτά είναι που επαναπροωθούνται».

Στο Λαύριο βρίσκονται πρόσφυγες των οποίων έκαψαν τα σπίτια τη δεκαετία του ’80, που αντιστάθηκαν να δώσουν πληροφορίες, που ξενιτεύτηκαν, έμειναν χωρίς σπίτι, χωρίς ζώα, χωρίς κανένα μέσο να ξαναπιάσουν τη ζωή τους από την αρχή.

«Θυμάμαι εποχή, που πάνω από 50 συγγενείς μέναμε σε ένα σπίτι. Φτάνεις ως άνθρωπος σε άλλη περιοχή της Τουρκίας και μετά σου γκρεμίζουν το σπίτι που είχες. Που να πάμε; Στην Κωνσταντινούπολη; Μα ξέρω νέους που άνοιξαν μαγαζιά και τους επιτέθηκαν οι φασίστες. Κι αυτοί δεν ήταν πολιτικοί πρόσφυγες. Ήταν απλά Κούρδοι!

Ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς,  πρόεδρος του HDP (φιλοκουρδικό κόμμα), βρίσκεται στη φυλακή εδώ και 6 χρόνια χωρίς ιδιαίτερο λόγο, κρατείται παράνομα. Έχει ελεγχθεί και από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Όσοι στήριξαν τότε από τη νεολαία του HDP την προεκλογική καμπάνια, αυτά τα παιδιά των 25 – 27 χρονών, φοιτητές οι περισσότεροι, βρίσκονται σε κέντρα κράτησης χωρίς λόγο. Όλες οι φυλακίσεις είναι στηριγμένες σε ψευδομαρτυρίες. Εις βάρος τους έχουν ανοιχτεί φάκελοι χωρίς να το γνωρίζουν. Η Τουρκία είναι αβίωτη για εμάς. Μετά το πραξικόπημα ειδικά, μας παρακολουθούν, μας εξαντλούν στους ελέγχους. Μας φυλακίζουν.

Αυτά τα παιδιά που έμειναν στη φυλακή 2-3 χρόνια λοιπόν χωρίς λόγο,  έβγαιναν και τους έλεγαν οι δικηγόροι,  πρέπει να φύγετε από τη χώρα γιατί μπήκατε στην πτέρυγα των πολιτικών κρατουμένων. Αν κάνεις δήλωση πως επιθυμείς να δεις τους κρατούμενους φίλους σου, γίνεσαι επίσης αυτόματα για την κυβέρνηση μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης. Άρα που θα πάνε; Μόνο στο Λαύριο και την Αθήνα. Είναι μονόδρομος!» λέει ο Αχμέτ. Όσο για την προσωπική του ιστορία:

«Ο αδερφός μου είναι φυλακή 23 χρόνια. Αλλά και να εκτίσει την ποινή του επειδή ήταν πολιτικός κρατούμενος και εκπαίδευε ιδεολογικά τους νεότερους απειλείται ακόμα με 8-9 χρόνια φυλάκισης.  Αλλά το μαρτύριο δεν σταματά εκεί. Όσο είσαι φυλακή σε ταίζει η κυβέρνηση και μετά όταν βγεις σου στέλνουν τον λογαριασμό του ρεύματος και του φαγητού στη φυλακή και πρέπει να πάρεις δάνειο για να ξεχρεώσεις!

Όταν έγιναν οι απεργίες πείνας στις φυλακές -απεργίες έως θανάτου αφού βγήκαν νεκροί από εκεί μέσα 10 άνθρωποι- ήταν για να σπάσει η απομόνωση στις φυλακές. Εκεί τους έχουν ή με ένα άτομο ή με δύο. Όπως ο Οτσαλάν που είναι 23 χρόνια μόνος σε ένα δωμάτιο. Βγήκαν οι μανάδες των φυλακισμένων παιδιών στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν. Έβλεπα τις θείες μου τις μητέρες των φίλων μου να τις τραβούν οι αστυνομικοι από τα μαλλιά. Όταν βλέπεις αυτό, ή βγαίνεις στα βουνά να πολεμήσεις για το λαό σου και τα δικαιώματα σου, ή φεύγεις από τη χώρα. Υπάρχουν άνθρωποι με 2-3 παιδιά και μετά τη φυλακή έρχονται στην Ελλάδα μακριά από τα παιδιά τους. Αν μείνουμε σιωπηλοί δεν θα είμαστε άνθρωποι».

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. «Έτρεχα σαν τσίτα για να μην με παραδώσουν οι ελληνικές αρχές στις τουρκικές»

Έτσι οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες, ξεκινάνε από τα σύνορα της Τουρκίας, να περάσουν στην Ελλάδα. Τι τους περιμένει εδώ; Ο Εμέλ, έχει κι άλλα να αφηγηθεί και συνοψίζει την κατάσταση με μια κουρδική παροιμία: «να φτύσω πάνω δεν μπορώ έχω μουστάκι, να φτύσω κάτω δεν μπορώ έχω μούσι», μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!

«Υπάρχουν φοβερές μαρτυρίες που ακούμε. Φίλη βρέθηκε στα σύνορα με άλλους συντρόφους.  Τους έπιασαν  τους περισσότερους οι ελληνικές αρχές και τους πέταξαν απέναντι. Μου είπε: έτρεχα σαν τσίτα για να πεταχτώ μόνη μου γιατί αν με πέταγε ο έλληνας αστυνομικός θα με έδινε στις αρχές κι είχα εκκρεμότητα 5 ετών φυλάκισης. Η κοπέλα μας έστειλε μια φωτογραφία για ασφάλεια, για να αποδείξουμε ότι όντως ήταν στα ελληνικά σύνορα. Δεν μπορεί να μας διαψεύσει κανείς ότι δεν ήταν εκεί.

Αφού κρύφτηκε για μια ολόκληρη μέρα, αδιαθέτησε, πονούσε είχε απίστευτο κρύο, μάτωσαν τα πόδια της από τα κλαδιά και τις πέτρες. Και τελικά πήγε στο τμήμα και είπε στις ελληνικές αρχές: Είμαι εδώ. Μετά πέρασε την βάσανο των κέντρων κράτησης. Τους έβαζαν δίπλα σε άνθρωπο διαγνωσμένο με κορονοϊό να περάσουν τη νύχτα. Ήρθε ευτυχώς στο πολιτιστικό κέντρο στην Αθήνα, δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες και την πήγαμε στο καμπ του Λαυρίου».

Οι ελληνικές κυβερνήσεις υπέκυψαν στον εκβιασμό του Ερντογάν

Η ζωή στο camp Λαυρίου κυλούσε ομαλά από τη δεκαετία του ΄80 όμως διαταράχτηκε στις αρχές, όταν Τούρκοι δημοσιογράφοι εισέβαλλαν φωτογραφίζοντας και τραβώντας βίντεο ανθρώπους επικηρυγμένους από τον Ερντογάν.

«Πριν το ΄15 άρχισαν εκβιασμοί από Τούρκους δημοσιογράφους. Έπαιρναν βίντεο και φωτογραφίες από το Λαύριο κι έλεγαν: ορίστε η Ελλάδα χρηματοδοτεί τους τρομοκράτες. Παιδιά και οικογένειες που βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν από Τουρκικές αρχές, οι οποίοι απειλούνται ακόμα να μπουν στις φυλακές. Αναγκαστήκαμε να βάλουμε βάρδιες, έμεναν άγρυπνοι οι άνθρωποι για να προστατεύσουν τον πληθυσμό. Εμένα αν δουν το πρόσωπο μου οι Τουρκικές αρχές, θα πάνε σπίτι μου και θα απειλήσουν τους γονείς μου.

Ο Μουζάλας λοιπόν, αποφάσισε να κλείσει το καμπ του Λαυρίου. Δεν  κατέληξαν στο να βγάλουν τον κόσμο από μέσα ευτυχώς.. Απλά απέσυραν την ενίσχυση. Σοκαρίστηκαν όλοι. Όμως οργανώθηκαν μόνοι τους. Όλα τα πήρε πάνω του το πολιτιστικό κέντρο. Αλλά και ο λαός του Λαυρίου στήριξε πολύ. Είχαμε 700 άτομα. Έμειναν και αυτο οργανώθηκαν. Απλά δεν είχαμε πια φαγητό, γιατρό, χαρτιά ψυχολόγο χαρτί υγείας πιάτα. Βοήθησαν και αλληλέγγυες ομάδες από τη Γαλλία, ήρθαν σκηνοθέτες που έκαναν προβολές σε χώρες της ευρώπης για το θέμα μας.

Πριν από κάποια χρόνια , λίγο πριν πέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είχαμε επικοινωνία με τις οικογένειες ανθρώπων μας που θα ερχόντουσαν από τα σύνορα. Στελέχη του κόμματος, σύμβουλοι που είχαν κατηγορηθεί ως μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης… Μας είχαν ενημερώσει από το HDP ότι θα βρεθούν εδώ να ζητήσουν πολιτικό άσυλο. Στείλαμε μια λίστα με 86 άτομα στην κυβέρνηση. Όλοι αυτοί δόθηκαν πίσω στην Τουρκία. Οι 17 είναι ισοβίτες. Για τους άλλους εκκρεμούν ποινές 8-10 χρόνια. Δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα για αυτούς τους ανθρώπους.  Λάβαμε γράμματα, βασανίστηκαν. Πάθαμε σοκ. Είχαμε εμείς την ενοχή… καταλαβαίνετε. Και επί ΝΔ δόθηκαν άλλοι 25-30. Όμως η κατάσταση επιδεινώνεται τραγικά με τα pushbacks»

O Αχμέτ θεωρεί πως πρόκειται για πολιτική απόφαση, όχι τυχαία.

«Οι άνθρωποι αυτοί έρχονται με ταυτότητες μέλους του HDP. Και οι πέτρες γνωρίζουν τι περνάνε εκεί. Παρόλα αυτά τους δέρνουν τους παίρνουν κινητά πορτοφόλια και ρούχα . Τους εξευτελίζουν. Σαν να είναι το τσιράκι της Τουρκίας. Και ο πιο απλός Κούρδος ο πιο απολιτικ, πληρώνει το τίμημα ότι είναι Κούρδος. Οι Έλληνες ξέρουν. Έχουν κοινές αναφορές. Είναι σαν να υποστηρίζει η κυβέρνηση στο πολιτικό κομμάτι την Τουρκία με αυτήν την τακτική. Χάνονται ζωές και η Ελλάδα λέει ότι εκδικείται την Τουρκία με το να λέει «πάρε τον πρόσφυγα εσύ». Όμως στην πραγματικότητα, είμαστε πολιτικοί πρόσφυγες και της κάνει χάρη που μας παραδίδει στα χέρια της. Κανένας πρόσφυγας δεν το αξίζει αυτό, πόσο μάλλον κάποιος που είναι σίγουρα καταδικασμένος  με την επιστροφή του στην Τουρκία».