«Μου έλεγαν οι ψυχολόγοι να φύγω από τον κακοποιητικό σύντροφό μου για να δώσω το καλό παράδειγμα στα παιδιά μου. Τελικά μου πήρε τα παιδιά με απόφαση δικαστηρίου κι έχω να τα δω δύο χρόνια. Εξαιτίας του νόμου Τσιάρα κι ενός αδιανόητου δικαστικού και δικηγορικού συστήματος. Υποφέρω. Η πολιτεία δεν μπορεί να προστατεύσει ούτε εμένα ούτε εκείνα. Το μήνυμα που παίρνω είναι, ότι έπρεπε να μείνω για να μη χάσω τα παιδιά μου κι ας με σκότωνε στο τέλος. Αυτό θέλουν;».

Η Ε. Τ. πήρε το θάρρος να μιλήσει επώνυμα στο tvxs μετά από ενάμισι χρόνο κατά τον οποίο παρακολουθούμε την περιπέτεια της. Μία ακόμη μητέρα δύο παιδιών που διανύει Γολγοθά εξαιτίας του νόμου Τσιάρα, που δίνει σε «πρόθυμους» δικαστές το δικαίωμα, να λειτουργήσουν εις βάρος του παιδιού και της μητέρας, με το άλλοθι των δικαιωμάτων του πατέρα και όχι μόνο.

Μία ακόμα γυναίκα – θύμα των κατ’ εξακολούθηση μεροληπτικών δικαστηρίων της Βέροιας τα οποία δίνουν συνεχώς, με βάση το νόμο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, επιμέλεια σε κακοποιητές πατεράδες όπως έχει καταγράψει το tvxs με αφορμή την καταγγελία της αναισθησιολόγου Μαρίας.

Η Ε. Τ. δεν μιλούσε έως σήμερα γιατί είχε μια ελπίδα πως η πολιτεία δεν θα αγνοήσει τα υπομνήματα ψυχιάτρων, ψυχολόγων και οργανισμών, τα οποία πίεζαν τη δικαιοσύνη να πράξει το δίκαιο. «Διαψεύστηκα. Τώρα θέλω να μιλήσω. Να γραφτεί κάπου η ιστορία μου. Να μάθουν τα παιδιά μου αν μου συμβεί κάτι, την αλήθεια» μου λέει από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.

Ολόκληρη η μαρτυρία

«Έφυγα πριν 4 χρόνια, το καλοκαίρι του ’20 από το σπίτι γιατί ζούσα 13 χρόνια καθημερινή κακοποίηση λεκτική και στο τέλος και σεξουαλική. Με υποτιμούσε, με τρομοκρατούσε, φώναζε, στο τέλος με βίασε. Δεν με άφηνε να πηγαίνω πουθενά μόνη. Μου έπαιρνε όλα τα χρήματα. Δημιουργούσε εικόνα υποτιμητική για εμένα στα παιδιά.

Είχα φύγει κι άλλες φορές πριν αλλά έλεγε στους συγγενείς πως θα αλλάξει και γύριζα. Πριν την καραντίνα ανακοίνωσα ότι θα φύγω οριστικά. Μας έπιασε η καραντίνα και δεν πρόλαβα. Μείναμε μαζί και όταν έληξε η καραντίνα, έφυγα τον Αύγουστο του 2020.

Πήγα αμέσως να κάνω ασφαλιστικά. Κοιμόμασταν χωριστά, έρχεται νωρίς στο δωμάτιο μου, με πλησιάζει ερωτικά. Του είπα με κάθε τρόπο ότι δεν θέλω και στο τέλος με βίασε. Ήταν εκτός εαυτού. Το ίδιο πρωί πήγα να κάνω ασφαλιστικά μέτρα να πάρω τα παιδιά. Του λέω του δικηγόρου να βάλει τον βιασμό και εκείνος διαφώνησε γιατί είπε πως αν το βάλουμε θα πάει ένα μήνα πίσω η υπόθεση. Ήμουν χαμένη, ταλαιπωρημένη κακοποιημένη κι έκανα ό,τι μου είπε. Έτσι δεν το βάλαμε.

Σκέφτηκα και τα παιδιά που θα το δουν κάποτε γραμμένο αυτό για τον πατέρα τους και έκανα πίσω.

Πάμε να κάνουμε τα ασφαλιστικά και ο δικαστής κάνει συνέχεια μισογυνικά σχόλια. Στο τέλος ορίζει το δικαστήριο σε 20 μέρες! Και λέει: μέχρι να γίνει για την επιμέλεια το δικαστήριο δεν βρίσκω λόγο να φύγετε από το σπίτι.

Με αναγκάζει να επιστρέψω στο σπίτι αν και στην αίτηση για τα ασφαλιστικά φαινόταν η κακοποίηση εκτός του βιασμού. Με κοίταζε σαν να πίστευε ότι τα λέμε έτσι για να πάρουμε τα παιδιά.

Επιστρέφω σπίτι. Ο πατέρας τους δεν άφησε τα παιδιά ούτε ένα λεπτό μόνα μαζί μου. Όποτε με πλησίαζαν τα τρομοκρατούσε. Όταν ήρθε η μέρα να δικάσουμε πήρε αναβολή η οποία έπεσε στη 2η καραντίνα.

Ο δικηγόρος μου είπε να φύγεις από το σπίτι τα παιδιά έχουν δικαίωμα να έρχονται και σε σένα. Στην αρχή έρχονταν τα παιδιά περνούσαμε πολύ ωραία, πάντα ήμασταν δεμένοι και είχαμε πολύ αγάπη. Όποτε πήγαιναν σπίτι του, τα έβαζε να με παίρνουν τηλέφωνο και να μου λένε δεν θα ξανάρθουμε σε σένα. Ο ίδιος και το περιβάλλον του τα δηλητηρίαζαν, τους έλεγαν πως είμαι η κακιά που τα παράτησε. Σιγά σιγά τα έκανε να μη σηκώνουν καν τα τηλέφωνα.

Πέρασε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έτσι 1.5 χρόνος. Πήγαινα στην εισαγγελία. Έκανα πολλές καταγγελίες ότι κακοποιούνται ψυχολογικά τα παιδιά μου. Η εισαγγελέας έβαλε ψυχολόγο, ο οποίος μας εξέτασε όλους. Έκανε έκθεση ότι επηρεάζονται αρνητικά από τον πατέρα και το περιβάλλον του που είναι κακοποιητικό. Του κάνει σύσταση η εισαγγελέας ότι πρέπει να πάνε ψυχολόγο. Αυτός δεν συνεργάστηκε ποτέ. Κάνει δεύτερη έκθεση η ψυχολόγος.

Μετά από 1 χρόνο, γίνεται η δίκη για προσωρινή επιμέλεια, την παίρνει ο πατέρας. Αγνόησε ο δικαστής τις εκθέσεις των ψυχολόγων. Στάθηκε στο ότι τα παιδιά δήλωναν πως ήθελαν να μείνουν με τον μπαμπά. Όχι στην τρομοκρατία που τους ασκούσε όπως έγραφαν οι εκθέσεις.

Εγώ βρήκα δουλειά στη Θεσσαλονίκη και συνέχιζα να πηγαίνω συνέχεια να προσπαθώ να τα δω. Κάποια στιγμή αποφασίζω στην απελπισία μου να στείλω μέιλ στον Συνήγορο του Παιδιού και στην Εισαγγελία.

Μετά από αυτό, η εισαγγελέας βάζει κοινωνική λειτουργό. Μας φώναξε κάθε έναν ξεχωριστά. Η κοινωνική λειτουργός λέει τα ίδια. Ότι είναι μιλημένα τα παιδιά από τον μπαμπά, ότι λένε τα ίδια λόγια με εκείνον. Ότι τα τρομοκρατεί. Λέει στην έκθεση μάλιστα ότι χρειάζονται παιδοψυχίατρο. Τίποτα πάλι ο πατέρας. Αρνείται να συμμορφωθεί.

Πέρσι το καλοκαίρι τον Ιούνιο γίνεται το δικαστήριο για την οριστική επιμέλεια. Καταθέτω όλες τις εκθέσεις, τι λέγαν οι καθηγητές των παιδιών για το πόσο δεμένη ήμουν με τα παιδιά. Τι λένε ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί. Την άρνηση του πατέρα τους να συνεργαστεί για το καλό των παιδιών.

Δεν έλαβαν υπόψη τίποτα. Ο πατέρας τους κερδίζει την επιμέλεια και τον υποχρεώνει το δικαστήριο να τα φέρνει στο σπίτι κάθε Σαββατοκύριακο και να με παίρνουν τηλέφωνο καθημερινά. Δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά.

Το κυριότερο για μένα, δεν είναι ο πόνος μου που είναι αβάσταχτος, είναι ότι τα παιδιά μου έχουν υποστεί τέτοια ψυχολογική κακοποίηση και δεν βοηθιούνται από πουθενά. Τους λένε ότι η μάνα τα έχει παρατήσει για να κάνει τη ζωή της. Και το επέτρεψε αυτό ο νόμος και το σύστημα. Εγώ υποφέρω που τα παιδιά νομίζουν αυτό για τη μαμά τους. Αποξενώνουν με τον χειρότερο τρόπο τα παιδιά με τις ευλογίες του νομικού και δικαστικού συστήματος.

Αυτός έχει λεφτά πήρε καλούς δικηγόρους. Εγώ δεν είχα να πληρώσω ούτε νοίκι. Κι έτρεχα να βρω για τα δικαστήρια και για τις διατροφές που τώρα πρέπει να δώσω 8.000 μαζεμένα στον άνθρωπο που δεν με άφησε να βάλω 5 ευρώ στην άκρη γιατί έπαιρνε όλο το μισθό μου.

Όμως όσο ζω δεν θα τα παρατήσω. Θέλω να υπάρχει καταγεγραμμένη η αλήθεια.

Δεν έχω τα χρήματα να συνεχίσω δικαστικά. Κάνω κινήσεις να δω μήπως μπορεί κάποιος καλός δικηγόρος που να μπορεί να παλέψει για το δίκιο να πάω στο Εφετείο.

Το κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει ούτε εμένα ούτε τα παιδιά μου. Σκοτώνουν τόσες γυναίκες και δεν σκέφτονται ότι…θα μπορούσε να με σκοτώσει. Έφυγα αλλά μου πήρε τα παιδιά. Τι μας λένε; Υπομείνετε αλλιώς θα χάσετε τα παιδιά σας. Αυτό μας λένε.

Πως δίνεις τα παιδιά σε αυτόν τον άνθρωπο; Οι εισαγγελείς λένε δεν μπορούν τα παιδιά χωρίς τη μάνα και όμως του τα δώσανε. Ενώ γνωρίζουν τι έπραξε και τι συνεχίζει να πράττει στα παιδιά.

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ενώ τα λάτρευα και με λάτρευαν τα παιδιά είχαμε μεγάλη αγάπη κι αυτός ήταν απών από διαβάσματα, παιχνίδια, συμβουλές, εκδρομές, τώρα με έχει αποξενώσει από εκείνα.

Η κοινωνική λειτουργός είπε ότι όποτε μιλούσαν για μένα ο μικρός ήθελε να κάνει εμετό. Δεν τα βλέπει ο πατέρας να βοηθήσει τα παιδιά; Δεν θέλει προφανώς να τα βοηθήσει.

Εγώ έκανα μήνυση γιατί δεν τηρούσε την απόφαση και ο δικαστής δίκασε εμένα. Κρατώντας από την έκθεση της ψυχολόγου, ότι έχω ένταση με τον πατέρα ενώ από κάτω το δικαιολογεί ότι είναι λογικό με όσα έχω περάσει.

Βίωσα τεράστιο μισογυνισμό στα δικαστήρια.

Είκοσι χρόνια δουλεύω στα ιατρεία ως βοηθός οδοντιάτρου. Οι ασθενείς μου με αγαπάνε ξέρουν πόσο δοτικός άνθρωπος είμαι. Αυτό που μου λένε όλοι στο περιβάλλον μου είναι πως δεν το πιστεύουν το ότι ζω αυτή την κόλαση.

Σκέφτομαι καμιά φορά τις γυναικοκτονίες. Αυτές τις σκότωσαν και τελείωσε, εγώ πεθαίνω κάθε μέρα. Επιβεβαιώθηκε αυτός που έλεγε ότι έτσι και φύγεις θα σου πάρω τα παιδιά. Αλλά δεν το πίστευα εγώ. Είχα εμπιστοσύνη στην αλήθεια.

Θέλω να φωνάξω ότι πρέπει να αλλάξει αυτός ο νόμος. Ότι πρέπει να προστατευθούμε κι εμείς και τα παιδιά μας. Όσοι γονείς το ζουν πρέπει να το φωνάζουμε συνέχεια.

Έστειλα μέχρι στον Μητσοτάκη επιστολές…έστειλα παντού, κανένας δεν απάντησε. Μιλάμε για παιδιά που αύριο θα ζήσουν σ΄ αυτήν τη χώρα και θα γίνουν από θύματα θύτες. Ή και θύματα και θύτες. Δυστυχισμένοι άνθρωποι. Αν η κόρη μου μεθαύριο ανέχεται αυτές τις συμπεριφορές; Αν ο γιος μου γίνει σαν τον πατέρα του;

Αυτά ήθελα να πω στο δικαστήριο αλλά δεν με άφηναν να μιλήσω».

Η ευθύνη της πολιτείας και η δική μας

Tα περιστατικά σαν αυτό της Ε. δεν έχουν τέλος, στην Αθήνα, το Αγρίνιο, τη Θεσσαλονίκη και αλλού. «Ο χρόνος που πέρασε μας έδειξε στην πράξη, πως ο νόμος αυτός εκθέτει σε μεγάλο κίνδυνο τις γυναίκες που κακοποιούνται. Πλέον δύσκολα φεύγουν από μια κακοποιητική σχέση και αν το κάνουν, είναι σε διαρκή ομηρία, χάνουν τα παιδιά τους, εκτίθενται σε κίνδυνο» λέει η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά της Βίας κ. Πετρουλάκη, σε σχετικό ρεπορτάζ του tvxs.

«Η εποχή που διανύουμε θα γραφτεί οπωσδήποτε στην ιστορία… Και η ιστορία θα δείξει εάν, ως κοινωνία, θέλουμε πράγματι να μιλήσουν τα θύματα κακοποίησης ή, αν δεν το εννοούμε, και θα χρησιμοποιήσουμε την παραδειγματική ταλαιπωρία και τιμωρία όσων τόλμησαν να μιλήσουν για να κάνουμε όλες τις υπόλοιπες να σωπάσουν για πάντα!!!»

Διαβάστε ακόμα: Ένας χρόνος υποχρεωτική συνεπιμέλεια: Το μαρτύριο των κακοποιημένων γυναικών και παιδιών σε εξέλιξη