Το όνομα της πανεπιστημιακού Μαίρης Μαυρή – Βαβαγιάννη, αναφέρεται συχνά στα αφιερώματα στις γυναίκες που τα έβαλαν με τη Χρυσή Αυγή. Σήμερα ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την Ανοιχτή Πόλη αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να είναι υποψήφιος κάποιος που κατηγορείται για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.

Ήταν αυτόπτης μάρτυς σε δολοφονική επίθεση στην Πανεπιστημιούπολη, τον Οκτώβριο του 2007, και κράτησε τον αριθμό του αυτοκινήτου των ροπαλοφόρων. Στη συνέχεια, η αστυνομική έρευνα έδειξε ότι ιδιοκτήτης αυτού του αυτοκινήτου ήταν ο Ηλίας Κασιδιάρης.

Ο Κασιδιάρης αθωώθηκε, με μαρτυρία συγγενούς του ότι ήταν μαζί του εκείνη την ώρα, σε μια δίκη στην οποία φάνηκε πεντακάθαρα το πρόσωπο της ναζιστικής οργάνωσης. Θυμόμαστε μια αίθουσα γεμάτη από Χρυσαυγίτες που εμπόδιζαν την πρόσβαση σε οποιονδήποτε άλλον ήθελε να την παρακολουθήσει. Το 2013, ο Κασιδιάρης απαντά με μήνυση και η κυρία Μαυρή-Βαβαγιάννη βρέθηκε κατηγορούμενη, σε μια υπόθεση που εκδικάστηκε κανονικά αντί να πάει στο αρχείο.

Η δίκη είχε οριστεί για τις 12/3/2015, εκεί εμφανίστηκε ο Ηλίας Κασιδιάρης, για να δηλώσει ότι δεν επιθυμεί πλέον την δίωξη της κατηγορουμένης καθώς θεώρησε ότι είχε δικαιωθεί λόγω της προγενέστερης αθωωτικής απόφασης. Η πλευρά Μαυρή-Βαβαγιάννη δεν αποδέχθηκε μια τέτοια εξέλιξη και η δίκη αναβλήθηκε.

Μέχρι που το 2016 το τριμελές πλημμελειοδικείο την αθώωσε πανηγυρικά.

Σήμερα η κα Μαυρή – Βαβαγιάννη ως υποψήφια με την Ανοιχτή Πόλη και μιλάει στο tvxs.gr για τα στοιχήματα αυτής της αναμέτρησης στο πεδίο της αυτοδιοίκησης δίνοντας έμφαση στην ευαισθησία με αναφορά μάλιστα στο Μονόγραμμα του Ελύτη. Η συμμετοχή της δεν αποτελεί έκπληξη με την έννοια ότι ήταν και παραμένει ενεργή πολίτης. Όσο για τη γεύση που της άφησε η δικαστική της περιπέτεια με τον Κασσιδιάρη, μας λέει: Εκεί πραγματικά γνώρισα το πρόσωπο του φασισμού αλλά και τη μεγάλη αλληλεγγύη.

Γιατί αποφασίσατε να συνταχθείτε με την Ανοιχτή Πόλη και τον Νάσο Ηλιόπουλο;

Ήμουν και είμαι ενεργή πολίτης  και κατά τη διάρκεια της θητείας μου  στο Τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών,  αλλά και στη γειτονιά μου.  Γεννήθηκα και ζω στην Πλατεία Αμερικής, μια γειτονιά που σήμερα θεωρείται υποβαθμισμένη∙ δεν ήταν, όμως, πάντα έτσι. Ασχολούμαι με τα προβλήματα της γειτονιάς μου εδώ και πολλά χρόνια. Στην αρχή μέσα από την «Κίνηση Κατοίκων 6ης Δημοτικής Κοινότητας» η οποία έχει να παρουσιάσει ένα πλούσιο έργο με πολιτιστικές κυρίως δράσεις (παρουσιάσεις έργων, ομάδες προφορικής ιστορίας)  αλλά και άλλες (καταγραφή  των διατηρητέων  κτηρίων της περιοχής, δράσεις αλληλεγγύης).  Τα τελευταία πέντε χρόνια ασχολούμαι συστηματικά με την  «Ανοιχτή Πόλη», τόσο σε επίπεδο γειτονιάς  όσο  και κεντρικά.

Ο  Νάσος Ηλιόπουλος είναι ένας νέος άνθρωπος με όραμα, ικανός∙ το έχει αποδείξει με την πολύ γόνιμη θητεία του στο Υπουργείο Εργασίας.  Έχει γεννηθεί και ζει σε μια μη προνομιούχα περιοχή της Αθήνας. Ξέρει επομένως τα πραγματικά προβλήματα αυτής της πόλης, θέλει να τα λύσει και είναι έτοιμος να συγκρουστεί για να το κάνει. Πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω σε αυτήν την προσπάθεια.  Πέρα όμως από αυτά που ήδη είπα για το Νάσο,  που πιθανόν  έχουν ειπωθεί ξανά , θέλω να προσθέσω και κάτι  που σε εμένα μέτρησε πολύ,  ότι είναι ιδιαίτερα συμπαθής και ευαίσθητος. 

Τι μπορεί να σημαίνει το όνομα Ανοιχτή Πόλη σε μια Ευρώπη που αρχίζει να επιθυμεί κλειστά σύνορα;

Το όνομα «Ανοιχτή Πόλη» σήμερα είναι πιο επίκαιρο από τότε που δόθηκε σε αυτήν τη Δημοτική Παράταξη της Αριστεράς, δηλαδή το 2005. Στοχεύει σε μια πόλη ανοικτή σε όλους τους ανθρώπους, σε όλους τους πολιτισμούς, αλλά και στο νέο, το διαφορετικό -στο ‘αδοκίμαστο  και από αλλού φερμένο’ όπως λέει και ο Οδυσσέας Ελύτης. Μια πόλη που ο άνθρωπος είναι η αξία. Αυτό είναι το μήνυμα της.  Αυτό το ανακάτεμα των λαών πάντα φέρνει θετικά αποτελέσματα, όπως λέει και η φίλη μου, η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη. Βέβαια, τα αποτελέσματα αυτά μπορεί να χρειάζονται πολύ χρόνο για να γίνουν ορατά. Όμως τα κλειστά σύνορα σημαίνουν κλειστά μυαλά και ευτυχώς η Ευρώπη «φρούριο» που θέλει να επιβάλλει η ακροδεξιά λογική, δεν λειτούργησε πότε στην πράξη. Οι λαοί που ζουν στην Ευρώπη, που σχημάτισαν τα ευρωπαϊκά κράτη, ήρθαν με τη μεγάλη μετανάστευση των λαών. Ήταν και αυτοί μετανάστες. 

Ποιες είναι οι βασικές πληγές της Αθήνας έτσι όπως τις βιώνετε ως πολίτης που ασχολείται με τα κοινά και ποια είναι η απάντηση σας;

Η Αθήνα είναι μια πόλη βρώμικη και σκοτεινή, χωρίς πράσινο, με ελάχιστους ελεύθερους χώρους. Έχει δρόμους με πολύ κακό οδόστρωμα και κακή σήμανση,  απαράδεκτα πεζοδρόμια, στα οποία δεν τολμάς να περπατήσεις. Καθόλου φιλική προς τους κατοίκους της και ιδιαίτερα προς τους αναπήρους, τους ηλικιωμένους, τα μικρά παιδιά (υπάρχουν μόνο 27 παιδικές χαρές για τα παιδιά της Αθήνας και μόνο μία για παιδιά με κινητικά προβλήματα). Τεράστιο θέμα η τοξικοεξάρτηση που ξεπερνάει βέβαια τις αρμοδιότητες του Δήμου.  Η συμβολή του όμως στην αντιμετώπιση του προβλήματος  μπορεί  να είναι ουσιαστική.

Οι περισσότεροι υποψήφιοι τα τελευταία χρόνια εστιάζουν στα θέματα της ασφάλειας, του φωτισμού , της καθαριότητας. Είναι τα πιο σημαντικά κατά τη γνώμη σας;

Είναι σημαντικά.   Ο φωτισμός που συνδέεται άμεσα και με την ασφάλεια δεν θα έπρεπε να αποτελεί πρόβλημα. Ήταν επιλογή της απερχόμενης Δημοτικής Αρχής να μην κάνει την παραμικρή δαπάνη για τον φωτισμό της πόλης. Η καθαριότητα μέσα στην πόλη επίσης είναι ένα θέμα που μπορεί σχετικά εύκολα να λυθεί.  Επιτακτική ανάγκη είναι η αντιμετώπιση του προβλήματος της διαχείρισης των απορριμμάτων με πρακτικές μείωσης τους και την εφαρμογή της ανακύκλωσης στην πηγή. Για να γίνουν αυτά  χρειάζεται βέβαια και η πολιτική βούληση.

Το θέμα της ασφάλειας είναι πιο περίπλοκο και ξεπερνάει  τα όρια αρμοδιοτήτων του Δήμου. Σίγουρα όμως  ασφαλείς γειτονιές είναι οι ‘ζωντανές’ γειτονιές και στο ζωντάνεμα των γειτονιών έχει ρόλο ο Δήμος.

Οι πολίτες το κέντρου αισθανόμαστε ότι το κέντρο μας διώχνει. Τα ενοίκια είναι στα ύψη εξαιτίας των πρακτικών βραχυπρόθεσμης μίσθωσης αλλά και επενδυτών που αγοράζουν διαμερίσματα, τα κλειδώνουν και φεύγουν. Η πόλη δεν είναι καθαρή, οι χώροι στάθμευσης είναι ανύπαρκτοι. Πως απαντάτε;

Είναι αλήθεια ότι, σε αντίθεση με τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι συνοικίες του κέντρου της Αθήνας εγκαταλείφθηκαν από τους κατοίκους τους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στα προάστια. Η «αντιπαροχή», όπως και η επικράτηση του Ι.Χ αυτοκινήτου είχαν καθοριστικό και καταστροφικό ρόλο.  Η δόμηση έγινε πυκνή και όσοι αποκτούσαν αυτοκίνητο δεν είχαν που να το παρκάρουν. Έτσι κάπως έφυγαν οι Αθηναίοι από την Αθήνα. Την έχω ζήσει αυτή την περίοδο.  Ευτυχώς δεν πρόλαβαν να γκρεμίσουν όλα τα παλιά και ωραία σπίτια. Στη γειτονιά μου, στην Πλατεία Αμερικής, υπάρχουν ακόμη πολλά. Εγώ μένω σε ένα από αυτά, κτισμένο το 1930.

Το θέμα της βραχυχρόνιας μίσθωσης προχωράει με πολύ γρήγορους ρυθμούς και σίγουρα θα δημιουργήσει πρόβλημα. Ομολογώ ότι στην αρχή το είδα μάλλον με ‘καλό μάτι’, ειδικά για γειτονιές όπως η δική μου. Θεωρούσα ότι πιθανόν θα βοηθούσε στο ζωντάνεμά τους. Χρειάζονται όμως οι σωστοί κανόνες και οι σωστές ρυθμίσεις, οι οποίες δεν υπάρχουν.  Γι αυτό και σε γειτονιές που έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους ξεπουλιούνται ολόκληρες πολυκατοικίες σε ξένες εταιρίες που ασχολούνται με τη βραχυχρόνια μίσθωση. Έτσι όμως δεν θα ζωντανέψουν οι γειτονιές. Αυτό θα γίνει μόνο αν κατοικηθούν και πάλι. Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξουν κίνητρα όπως η επιδότηση για τις περιοχές αυτές  σε νεαρά ζευγάρια, η καλύτερη οργάνωση των συγκοινωνιών, η αύξηση της εμπορικής δραστηριότητας, καθώς και οι περισσότεροι χώροι πολιτισμού και αναψυχής.     
                               
Τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι δημιουργούνται, στην Αθήνα, περιοχές  δύο ταχυτήτων. Η πίσω μεριά των υποβαθμισμένων περιοχών και των μεταναστών και η βιτρίνα γύρω από το Σύνταγμα και το ιστορικό κέντρο που αποτελεί πόλο έλξης για τους επενδυτές. Σε μια εποχή που οι επενδύσεις θεωρούνται ζητούμενο από τα δύο μεγάλα κόμματα ποια είναι η πρόταση σας για μια ανθρώπινη πόλη;

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν περιοχές δύο ταχυτήτων. Όμως και αυτές οι θεωρούμενες υποβαθμισμένες περιοχές διατηρούν ευτυχώς, ακόμη, κάποια χαρακτηριστικά όπως πολλά όμορφα κτήρια, πλατείες, δρόμους, κινηματογράφους, θέατρα και κυρίως κατοίκους που τις αγαπούν. Με ένα σωστό πρόγραμμα, όπως είναι το πρόγραμμα της «Ανοικτής Πόλης»  μπορούν να βελτιωθούν. Η ζωή, εξάλλου, κάνει κύκλους∙ τίποτε δεν είναι στατικό. Αν υπάρχει σωστή πολιτική, μπορούν και οι περιοχές αυτές να γίνουν πόλος έλξης σωστών επενδύσεων και όχι ξεπουλήματος. Υπάρχουν κάποια θετικά παραδείγματα. Το Μεταξουργείο είναι ένα από αυτά. Η πλατεία Αυδή έχει γίνει πια ένα κέντρο με πολλές εκδηλώσεις, κυρίως νεανικές. Η λειτουργία της Δημοτικής Πινακοθήκης έχει συμβάλει σε αυτήν την εξέλιξη.

Υπάρχει μια ανησυχία που εκφράζεται από στελέχη διαφορών συνδυασμών για το ενδεχόμενο να έχει η Χρυσή Αυγή αυξημένα ποσοστά στην Αθήνα. Συμμερίζεστε αυτή την αγωνία και τι θα σημαίνει αυτό με δεδομένο το σύστημα της απλής αναλογικής;

Μου φαίνεται αδιανόητο κάποιος που κατηγορείται για διεύθυνση  εγκληματικής οργάνωσης να είναι υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων. Τρομάζω με τη σκέψη ότι πιθανόν να  πάρει και υψηλό ποσοστό ψήφων, ιδιαίτερα όταν ακούω ότι το ποσοστό αυτό μπορεί να είναι πολύ αυξημένο ανάμεσα στους νέους ψηφοφόρους. Ελπίζω ότι τα προγνωστικά θα πέσουν έξω και ελπίζω επίσης ότι μέχρι να αναλάβει το νέο Δημοτικό Συμβούλιο θα έχει τελειώσει η δίκη της Χρυσής Αυγής. Πιστεύω πολύ στο σύστημα της απλής αναλογικής. Θα είναι λίγο δύσκολο στην αρχή, αλλά είμαι σίγουρη ότι  θα προωθήσει τον διάλογο και τις συνεργασίες που τις θεωρώ απαραίτητες. Ένα μεγάλο όφελος που προσδοκώ από την απλή αναλογική, είναι και η απομόνωση των φασιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων.

Με αφορμή τη δικαστική περιπέτεια που είχατε με τον Ηλία Κασιδιάρη είπατε μεταξύ άλλων «Έκανα το απολύτως αυτονόητο, θεώρησα υποχρέωσή μου να απομνημονεύσω το νούμερο της πινακίδας». Επειδή δεν θεωρείται αυτονόητο αυτό από όλους βρέθηκε μια ολόκληρη κοινωνία συχνά να παίζει άμυνα στην ακροδεξιά και τον φασισμό. Πως αλλάζει η νοοτροπία του «Κοιτάω τη δουλειά μου και δεν ανακατεύομαι»; Και τελικά μπορεί μια δημοτική αρχή  να εμφυσήσει μια άλλη κουλτούρα;

Το πώς αλλάξει η νοοτροπία του «κοιτάω τη δουλειά μου και δεν ανακατεύομαι» είναι μια μεγάλη κουβέντα. Αυτό που πιστεύω είναι ότι η αδιαφορία και η ανοχή είναι σύμμαχοι της Χρυσής Αυγής.  Και βλέπω δυστυχώς ότι γινόμαστε όλο και πιο ανεκτικοί σε φαινόμενα φασισμού και ρατσισμού.  Η Δημοτική Αρχή μπορεί να κάνει σίγουρα πολλά πράγματα. Ένας Δήμαρχος που δεν θα είναι δυσπρόσιτος αλλά  θα κυκλοφορεί στις γειτονιές και θα μιλάει με τον κόσμο,  έχει πολλά να προσφέρει.  Τα Κοινοτικά Συμβούλια πρέπει να αποκτήσουν  αυξημένες αρμοδιότητές. Να παραχωρηθούν στους δημότες κάποιοι χώροι όπου θα μπορούν να συναντιούνται και να ανταλλάσσουν απόψεις. Πολλά μπορούν να γίνουν και στο πεδίο του πολιτισμού και της παιδείας. Είναι σίγουρο ότι μια νέα Δημοτική Αρχή μπορεί να εμφυσήσει μια άλλη κουλτούρα,  αλληλοσεβασμού  και αρμονικής συμβίωσης  όλων των κατοίκων.

Έχοντας πλέον το πλεονέκτημα της απόστασης από εκείνη την εμπειρία τι σας έχει μείνει ως απόσταγμα;

Όση απόσταση χρονική και αν υπάρχει, δεν μπορώ να ξεχάσω την ατμόσφαιρα της δίκης στην οποία ο Κασιδιάρης ήταν κατηγορούμενος κι εγώ μάρτυρας κατηγορίας. Εκεί πραγματικά γνώρισα το πρόσωπο του φασισμού∙ όχι μόνο εγώ αλλά και ο Κώστας Διαλυνάς το θύμα της επίθεσης, και όσοι ήρθαν να μας συμπαρασταθούν. Για την ατμόσφαιρα αυτής της δίκης έχουν πολλά γραφτεί. Τελευταία, ένας καλός φίλος μου έστειλε ένα εξαιρετικό  σκίτσο του αγαπημένου μας Γιάννη Ιωάννου που αναφέρεται σε αυτή και σας το στέλνω.  Στα εννέα όμως χρόνια που κράτησε αυτή η περιπέτεια ένοιωσα πολύ έντονα επίσης αισθήματα αλληλεγγύης, συμπαράστασης και αγάπης από τους οικείους, τους φίλους, τους συναδέλφους, τους φοιτητές μου,  τους γείτονες, αλλά και από ανθρώπους που δεν γνώριζα προσωπικά, που με κάνουν να πιστεύω ότι «δεν θα περάσει ο φασισμός».