Μιλάει με αγάπη για την Αθήνα. Τη θεωρεί την πιο όμορφη πρωτεύουσα του κόσμου. Η Λορέτα Μακόλεϊ είναι ιδρύτρια της Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών Αφρικής την οποία έφτιαξε με το αίμα της όπως λέει και υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την Ανοιχτή Πόλη. Στο άρθρο που παραχώρησε στο  tvxs γράφει πως θέλει μια πόλη «…να δουλεύουμε μαζί, να ζούμε μαζί, να αγαπάμε μαζί». Πριν το διαβάσετε όμως, ας δούμε πως έφτασε ως εδώ η γυναίκα που ξέρει να παλεύει, να αγαπά και να ονειρεύεται.

Γεννήθηκε στη Σιέρα Λεόνε, στη Φρίταουν. Ο πατέρας της ήταν μορφωμένος, είχε πάει στο πανεπιστήμιο εκεί και ήταν υπεύθυνος σε μια φάρμα αγροτικών προϊόντων, η μητέρα της δεν είχε πάει στο σχολείο. Ήταν τέσσερα αδέλφια. Όταν ήταν μικρή ήθελε να κάνει πολλά πράγματα, αλλά βίωσε τον ρατσισμό από παιδί και η ζωή της έγινε πολύ δύσκολη, «..λόγω των καταστάσεων που είχαν δημιουργήσει η Άγγλοι. Έμαθα να μάχομαι από κοριτσάκι» είχε πει στη Lifo.

Στο τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα οι Άγγλοι ελευθέρωσαν τους δούλους της Τζαμάικας, τους έφεραν στη Φρίταουν και αγόρασαν το 80% της γης, δίνοντάς τους δικαιώματα και αγγλικά ονόματα, εξού και το επώνυμό της, Μακόλεϊ. Αυτοί ήταν οι Κρεολοί, οι οποίοι φέρονταν στους ντόπιους όπως φέρονταν σε αυτούς τα πρώην αφεντικά τους: καταπιεστικά, μετατρέποντας τους κατοίκους της Σιέρα Λεόνε σε δούλους.

«Οι Κρεολοί ήταν μορφωμένοι άνθρωποι, αλλά φέρθηκαν με τον χειρότερο τρόπο στους κατοίκους της Σιέρα Λεόνε. Η μαμά μου ήταν ντόπια, ανήκε στην κατώτερη τάξη, και ο πατέρας μου έκανε μαζί της εμένα και την αδελφή μου χωρίς να την παντρευτεί. Δεν γινόταν να παντρευτεί μια ντόπια, έτσι παντρεύτηκε μια Κρεολή και έκανε με αυτήν τα άλλα δύο μου αδέλφια. Όταν μεγάλωνα ο ρατσισμός των Κρεολών απέναντι στους ντόπιους ήταν χειρότερος από των λευκών, κι εγώ, που είχα μια μητέρα ντόπια που δεν ήταν μορφωμένη, ήμουν δεύτερης κατηγορίας, κατώτερη. Εκεί άρχισα πρώτη φορά να πολεμάω για τα δικαιώματά μου. Ο κόσμος ήξερε ότι με λένε Μακόλεϊ και ότι είμαι Κρεολή, αλλά οι Κρεολοί δεν με δέχονταν, λόγω της μαμάς μου» δήλωσε.

Η Λορέτα έφυγε από την πατρίδα της επειδή υπήρχε δικτατορία. «Πέθαινε ο κόσμος και δεν ενδιαφερόταν κανείς, είτε ήσουν νέος είτε γέρος, έτσι και αρρώσταινες, πέθαινες χωρίς καμία βοήθεια, δεν υπήρχε ασθενοφόρο, δεν υπήρχε τίποτα. Όχι ότι έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα σήμερα. Πέρναγες στον δρόμο, έβλεπες κόσμο μαζεμένο σε ένα σπίτι κι αυτό σήμαινε ότι περίμεναν να πεθάνει ένας συγγενής τους. Η ανιψιά μου πέθανε στα χέρια μου γιατί δεν είχαμε πού να την πάμε, δεν υπήρχε γιατρός και δεν ήξερε κανείς τι να κάνει, μη βλέπεις τώρα που έχει γεμίσει η Αφρική ΜΚΟ.» είχε πει σε συνέντευξη.

Όταν ήρθε στην Ελλάδα άφησε πίσω της ένα παιδί κι η ίδια ήταν 18 ετών. Δεν ένιωσε ρατσισμό αν και οι άνθρωποι την κοιτούσαν με περιέργεια. Μετά την άνοδο της ακροδεξιάς και την έλευση της ΧΑ στα πράγματα άρχισε να το νιώθει. Σήμερα λέει: «Έχω υποστεί ρατσισμό στην Ελλάδα, αλλά οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές».

Έτσι, μετά από είκοσι δύο χρόνια στην Ελλάδα χάνει την άδεια παραμονής και λέει ότι την έκαναν να αισθάνεται παράνομη, λες κι ήταν εγκληματίας. Όμως εκείνη μάζεψε τις γυναίκες της Αφρικής. Έκανε οργάνωση, άκουσε τις αφηγήσεις της ζωής τους. Συνειδητοποίησε πόσες έχουν γίνει θύματα, γιατί όταν δεν έχεις άδεια παραμονής, μπορεί οποιοσδήποτε να σε εκμεταλλευτεί και γιατί παρανομία γεννάει παρανομία. Πόσοι είναι οι βιασμοί που οι γυναίκες δεν καταγγέλλουν επειδή είναι χωρίς χαρτιά και φοβούνται μην απελαθούν.

Παλεύοντας στο δρόμο, έφτασε στη βουλή να μιλάει για τα δικαιώματα των ανθρώπων της.

«Δεν λέμε ότι δεν είναι καλά που φύγαμε από τη χώρα μας, λόγω πολέμου. Από τη μια πλευρά είναι καλό, γιατί σωθήκαμε και είμαστε στην Ελλάδα. Ξέρετε όμως, τι περνάμε κάθε φορά που περνάς το δρόμο να ακούς να σου φωνάζουν «χαλάσατε την Ελλάδα. Είστε εγκληματίες!»; Όλοι υποφέρουμε από τα εγκλήματα. Πρέπει να μιλάμε μία γλώσσα σε αυτά. Δεν φταίνε μόνο οι μετανάστες» επισήμανε η κ. Μακόλι και κατέληξε λέγοντας: «Θέλω να αλλάξει κάποιος τη θέση του μαζί μου. Αυτός που τα λέει αυτά, να δει και τι περνάμε εμείς. Οικογένειες μεταναστών έχουν διαλυθεί, λόγω της άδειας παραμονής. Η νομιμοποίηση δεν κάνει κακό στη χώρα. Ευχαριστώ».

Τώρα θέλει να εκλεγεί στην Αθήνα για τα δικαιώματα όλων μας και γράφει για το tvxs τους λόγους:

Λορέτα Μακόλεϊ – Για να ακουστούν οι φωνές μας

Χρόνια παλεύω για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των ντόπιων καθώς και των μεταναστριών και μεταναστών στην Ελλάδα. Είμαι πολύ χαρούμενη που έφτασα ως εδώ σήμερα και βρίσκομαι πρώτη φορά υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος στην Αθήνα.

Είναι μια διαδρομή που ξεκίνησα πριν πολλά χρόνια. Να παλεύω για τους ανθρώπους με φωνές που δεν ακούγονται στην κοινωνία. Είναι ένας αγώνας που συνεχίζω καθημερινά. Είτε γίνω Δημοτική Σύμβουλος είτε όχι, έχω ήδη κερδίσει. Γιατί ύστερα από σαράντα κύματα – για να πάρω την άδεια παραμονής μέχρι και την υπηκοότητα και να γίνω τώρα υποψήφια – είναι μια μεγάλη νίκη για μένα. Γιατί έχω αγωνιστεί και συνεχίζω να αγωνίζομαι. Έχω καταφέρει να βρω τη δική μου θέση στην κοινωνία. Η θέση μου είναι να μπορώ να μιλάω δυνατά όπου και αν πάω. Μιλάω για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τη δικαιοσύνη, για την ισότητα. Η φωνή μου όμως δεν είναι μόνο δική μου φωνή. Είναι φωνή πολλών ανθρώπων. Είναι φωνές πολλές. Και η φωνή μας χρειάζεται να ακουστεί πιο δυνατά, να φτάσει πιο μακριά. Στην Αφρική έχουμε μια παροιμία: “Αν θες να πας γρήγορα να πας μόνος σου. Αν θες να πας μακριά, να πάμε μαζί.”

Αυτές τις μέρες μιλώ με κατοίκους της Αθήνας, ντόπιες και ντόπιους, μετανάστες και μετανάστριες για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Μόνο μια μειονότητα μεταναστών έχει πάρει την υπηκοότητα, παρόλο που ζουν δεκαετίες στην Ελλάδα. Χωρίς την υπηκοότητα δεν μπορούν να ψηφίζουν, ενώ παράλληλα υπάρχει κόσμος με ή χωρίς άδεια παραμονής. Είναι μια κοινωνική ομάδα που πληρώνουν φόρους σε αυτή τη χώρα, έχουν επιχειρήσεις, αλλά παραμένουν στο περιθώριο χωρίς το δικαίωμα ψήφου. Δεν τους αφήνουν να ζουν ολοκληρωτικά, παρά μόνο να πληρώνουν χωρίς το προνόμιο να συμμετέχουν στα κοινά της πόλης. Μια γυναίκα μου λέει: “Το κακό είναι ότι μας κλείνουν το στόμα μας. Μας αφήνουν εδώ χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αν μπορούσα θα σε ψήφιζα.” Μιλώ με παιδιά πάνω από 18 ετών: “δεν μπορούμε να ψηφίσουμε γιατί δεν έχουν την ελληνική ιθαγένεια” μου λένε. Μιλούν άπταιστα την ελληνική γλώσσα, έχουν τελειώσει το ελληνικό σχολείο, αλλά σπρώχνονται και εκείνα στο περιθώριο.

Όσο ζω εδώ, όσο αναπνέω τον αέρα και ακουμπάω το χώμα στην Ελλάδα, θα συνεχίσω να συνεισφέρω ό,τι μπορώ για την κοινωνία μας. Γιατί η κοινωνία μας είναι το σπίτι μας. Θέλει μάζεμα. Θέλουμε μια κοινωνία που κανείς δεν θα μας κρίνει για το χρώμα μας, την καταγωγή μας, την θρησκεία μας, το φύλο μας. Θέλουμε να νιώθουμε σαν το σπίτι μας. Να ζούμε μαζί, να δουλεύουμε μαζί, να αγαπάμε μαζί. Να μην έχουμε ρατσισμό ούτε σεξισμό. Θέλουμε ίσα δικαιώματα.

Εμείς μιλάμε. Θέλουμε μια κοινωνία καθαρή από τις γυναικοκτονίες, βιασμούς, ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση, παρενόχληση. Καθαρή από μισογυνισμό, ομοφοβία και τρανσφοβία, μισαναπηρισμό, ξενοφοβία.Θέλουμε η Αθήνα να γίνει μια ακόμα πιο ανοιχτή πόλη, σε νέες ιδέες, με ζωντανές γειτονιές και σύγχρονους τρόπους εκπροσώπησης των κατοίκων της. Να γίνει μια πιο ανθρώπινη πόλη για την καθημερινότητα, μαζί με το όραμα: η ιστορία της να συναντήσει το σήμερα και το αύριο μιας σύγχρονης πόλης με συμπερίληψη και σεβασμό για όλους τους κατοίκους της πόλης αυτής.