Όσο κι αν κάποιοι «ειδικοί» επισημαίνουν πως ο Δεκέμβρης ήταν μια εξέγερση χωρίς στόχο, αιτήματα και συνέχεια, η μνήμη μιας φωτιάς που άναψε με πάθος την ώρα που η χώρα ήταν εν υπνώσει, καθόρισε μια ολόκληρη γενιά.

Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έγινε «Ο Δεκέμβρης του ΄08». Μετά ήρθαν τα συνθήματα. «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν η απάντηση ήταν η ερώτηση». Το τι ήταν για τους ίδιους και τις ίδιες ο Δεκέμβρης, απαντούν στο tvxs.gr, καλλιτέχνες, λογοτέχνες και υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Γράφει η Λίνα Δημόπουλου – στιχουργός

6 Δεκέμβρη 2008
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ήταν 15 ετών. Μια ευθεία βολή ενός εξοστρακισμένου συστήματος και σπαράζεις «πάει το πουλάκι μου!». Πάει… Μα με τι φτερούγες!

Τέτοιες που τάραξαν τον ήσυχο ύπνο μιας κοινωνίας αποχαυνωμένης στην κλειδαρότρυπα της τηλεόρασης, χορτασμένης έως αηδίας απ’ όσα ο καταναλωτισμός της τρίβει διαρκώς στα μούτρα, ησυχασμένης και παραδομένης σε περιστασιακούς, διορισμένους σωτήρες.

Ένα μπαμ!, ένα φτερούγισμα και ξημέρωσε λες κι είδαμε ξανά την ανεργία, τις κοινωνικές διαφορές, τις δυνάμεις καταστολής τραγικά παρούσες, την παράνοια της κατάχρησης εξουσίας και τον Θάνατο.

Ήταν ένας παταγώδης Θάνατος, ξύπνησε τη μισή πόλη, την τράβηξε για λίγο ξανά στους πλατείς δρόμους και τα βρώμικα μονοπάτια της, φώναξε με δύναμη τα «όχι», τα «μη» της, ύστερα βράχνιασε, κουράστηκε, ξάπλωσε πάλι.

Μέχρι το επόμενο μπαμ!, μέχρι το επόμενο φτερούγισμα, μέχρι ν’ αλλάξουν τα όνειρα…