Σε μια αποκαλυπτική ανάρτηση προχώρησε την Κυριακη ο Καθηγητής του ΔΠΘ Βασίλης Τσαουσίδης. Ο γνωστός Καθηγητής του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών, με μεγάλη εμπειρία απο αμερικανικά πανεπιστήμια , σχολίασε  όσα συμβαίνουν στο Αριστοτέλειο και την υπέρμετρη αστυνομική βία, εξιστορώντας την κατάσταση που αντιμετώπισε στα ελληνικά πανεπιστήμια όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και καταλήγοντας στην κριτική του αυταρχισμού που εκδηλώνεται απο την κυβέρνηση και την ΕΛΑΣ στα Πανεπιστήμια. Ειδικότερα,  σημειώνει πως αν το δίλημμα που τίθεται στρεβλά είναι “Νόμος και τάξη ή μπάχαλο” η επιλογή, ανεπιφύλακτα είναι τo “μπάχαλο”.

Αναλυτικά η ανάρτηση:

Την εποχή των καταλήψεων την πρόλαβα όταν επέστρεψα στην Ελλάδα από την Αμερική – και ήταν μάλιστα σε έξαρση. Ως φοιτητής στο ΑΠΘ δεν θυμάμαι να είχαμε τόσες καταλήψεις όσες έζησα ως καθηγητής το 2005 και μετά, μέχρι περίπου το 2010. Η ακαδημαϊκή ζωή την περίοδο εκείνη ήταν στην κυριολεξία μπάχαλο – αυτό δεν είναι υπερβολή. Γινόταν μια συνέλευση μερικών φοιτητών, αποφάσιζε κατάληψη, ο φύλακας έδινε τα κλειδιά στους καταληψίες, και αποκλειόμασταν από τη διδασκαλία αλλά και την πρόσβαση στο γραφείο μας. Το πιο επαναστατικό εργαλείο αντίδρασης είχε κυριολεκτικά γελοιοποιηθεί από την κατάχρηση.

Σε αυτή την κατάσταση αντέδρασα καθώς θεώρησα ότι έχω υποχρέωση. Υπήρχε στο πανεπιστήμιο ένας ιδιότυπος φασισμός που κρυβόταν πίσω από μια επίφαση δημοκρατικής λειτουργίας και ισχυρές παλαιοκομματικές προκαταλήψεις. Το άσυλο επίσης είχε καταπατηθεί πολλές φορές από αυτούς που όφειλαν να το υπερασπιστούν. Όμως και η πανεπιστημιακή περιουσία ενίοτε κινδύνευε – κάφροι υπάρχουν παντού και πάντα. Θυμάμαι ότι στις ευρωπαϊκές προτάσεις γράφαμε πάντα ένα εναλλακτικό σχέδιο για να μπορεί να εργαστεί η ομάδα σε περίπτωση κατάληψης.Βάλαμε σιδερόπορτα ασφαλείας στην πόρτα του εργαστηρίου για να προφυλάξουμε τον εξοπλισμό.

Με τον καιρό, η κατάσταση εξομαλύνθηκε και ισορρόπησε. Η νομοθεσία βοήθησε με μια απλή γραμμή: αν δεν συμπληρώνονται οι διδακτικές εβδομάδες, το εξάμηνο χάνεται. Τόσο απλά, σταμάτησε η κατάχρηση. Δεν χρειάστηκε ένα νομοσχέδιο – χρειάστηκε μια γραμμή. Κανείς πλέον δεν ήθελε άσκοπες καταλήψεις. Επανήλθε σταδιακά μια ακαδημαϊκότητα, χωρίς όμως να έχουν λυθεί τα δομικά προβλήματα της υποτιθέμενης αυτοδιοίκησης των πανεπιστημίων. Η νομοθεσία θα χρειαστεί μερικές κρίσιμες γραμμές ακόμα.

Άκουσα σήμερα τη συνέντευξη του φοιτητή του ΑΠΘ που τραυματίστηκε από τη ρίψη κρότου λάμψης στα δύο μέτρα από τα ΜΑΤ. Δεν είναι δυνατόν να νομιμοποιήσουμε ηθικά αυτή την απρόκλητη και ωμή βία, στο όνομα ενός τάχα ιερού στόχου της πολιτείας. Δεν είναι το πραγματικό δίλημμα βιβλιοθήκη ή βαριοπούλα. Το κυρίαρχο ερώτημα είναι το δικαίωμα στη διαφωνία – ακόμα και αν κάνεις λάθος. Το δίλημμα, όπως τίθεται, είναι σιωπή ή ξύλο.

Χάνεται το μέτρο (πιθανώς στοχευμένα) και ξαναγυρνάμε στην εποχή νόμος-και-τάξη ή μπάχαλο. Όταν το δίλημμα τίθεται με αυτόν τον τρόπο και εκδηλώνεται μια απίστευτη αυταρχία με ασήμαντες αφορμές, σε τέτοια διλήμματα χωρίς καμία αναστολή είμαστε με το μπάχαλο.