Έχουν περάσει δύο ημέρες από την επιτυχή επιχείρηση θαλάσσιας διάσωσης μιας νεαρής κοπέλας στα ανοιχτά του Αγίου Νικολάου και οι δύο ψαράδες, που βρέθηκαν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, περιγράφουν τις αγωνιώδεις προσπάθειες να βρουν την κοπέλα και να την ανεβάσουν στο σκάφος τους.

«Ήθελε ο Θεός να σωθεί η κοπέλα. Κάναμε κάτι που θα έκανε κάθε άνθρωπος. Η κοπέλα μας είπε πως εάν αργούσαμε δέκα λεπτά, ίσως να μην ζούσε», λέει στο Cretalive, ο ένας από τους δυο ψαράδες, Γιώργος Δουνάκης. 

«Είχαμε βγει για ψάρεμα με τον φίλο μου τον Γιώργο (σ. σ. Σαρειδάκη). Ήμασταν 2 χιλιόμετρα μακριά από την ακτή, στην περιοχή του Καλού Χωριού. Ξαφνικά αρχίσαμε να ακούμε κλάματα μικρού παιδιού. Αρχικά νομίζαμε ότι προέρχονταν από το ξενοδοχείο που βρισκόταν στην παραλία. Τα κλάματα συνοδεύονταν κι από ένα “μαμά”. Οι φωνές ακούγονταν από μακριά, αλλά μπορούσαμε να καταλάβουμε ότι κάτι συμβαίνει γιατί ο κόλπος εκεί είναι κάπως αμφιθεατρικός.

Μετά από λίγο είδαμε φακούς στην παραλία. Ήταν το Λιμενικό. Πραγματοποιούσε έρευνες. Ησυχάσαμε τότε. Το Λιμενικό έφυγε μετά από λίγο κι εμείς προχωρήσαμε πιο μέσα. Ήταν γύρω στις 9μιση με 10 παρά το βράδυ. Είχαμε αρχίσει να απομακρυνόμαστε πιο πολύ από το σημείο. Δοκιμάσαμε να πάμε σε ένα άλλο μέρος για να ψαρέψουμε. Δεν πιάσαμε κάτι και γυρίσαμε στο μέρος που ήμασταν πιο πριν. Ήμασταν γύρω στα 2 μίλια μακριά από τη στεριά». 

Οι φωνές της κοπέλας άρχισαν να ακούγονται και πάλι. «Σβήσαμε τον κινητήρα για να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε από πού προέρχονταν οι φωνές. Αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Ήταν βράδυ κι ήταν σαν να είμαστε στη μέση του πουθενά. Ήταν σαν να ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα. Και μέρα να ήταν, πάλι θα δυσκολευόμασταν».

Οι δύο ψαράδες έβγαλαν τους δικούς τους δυνατούς φακούς. Τους έστρεψαν στη θάλασσα. Και πάλι τίποτα. «Ψάχναμε στα τυφλά. Η κοπέλα είχε αρχίσει να καταπίνει νερό. Εκεί οφειλόταν ο βήχας. Αρχίσαμε να μιλάμε στα αγγλικά και στα ελληνικά. Δεν ξέραμε τι συμβαίνει. Πήγε στο κακό το μυαλό μας. Νομίζαμε ότι μπορεί να ήταν κάποιο ναυάγιο ή και πρόσφυγες, τόσα γίνονται τελευταία». 

Οι δυο ψαράδες έκαναν κύκλους με το σκάφος επί 20 λεπτά, χωρίς να ξέρουν τι ψάχνουν. «Το ρεύμα είχε παρασύρει πιο μέσα την κοπέλα. Κάναμε ζικ ζακ. Ανά δέκα δευτερόλεπτα σταματούσαμε τη μηχανή και ακούγαμε τις ίδιες φωνές. Άδεια η θάλασσα και παντού σκοτάδι. Ήμασταν σε κατάσταση σοκ. Δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε. Ξαφνικά, είδαμε στα 200 μέτρα ένα ανθρώπινο κεφάλι. “Μείνε εκεί που είσαι”, φωνάξαμε.” Πλησιάσαμε και είδαμε την κοπέλα να βυθίζεται. Πάγωσε το αίμα μας».

Ευτυχώς, μετά από ένα με δύο δευτερόλεπτα, το κεφάλι της 18χρονης είχε ξαναβγεί στην επιφάνεια. «Εάν χάνονταν μπροστά μας, μετά από τόσο ψάξιμο, αυτή η εικόνα θα μας στοίχειωνε στο υπόλοιπο της ζωής μας. Αφού με τον Γιώργο, είπαμε πώς δεν θα ξαναμπαίναμε στη θάλασσα». Οι δύο αλιείς πέταξαν ένα σωσίβιο στην κοπέλα η οποία ωστόσο ούτε μπορούσε να κινηθεί, ούτε να μιλήσει. «Είχε υποστεί κράμπες και υποθερμία.