«Η σιωπή σε αυτήν την επείγουσα περίοδο κρίσης και κλιμακούμενης γενοκτονίας δεν είναι μια πολιτικά ουδέτερη θέση» έγραφε μεταξύ άλλων το κείμενο συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό, Ελλήνων καλλιτεχνών.

Οι Έλληνες καλλιτέχνες ήταν πάντα ευαισθητοποιημένοι πάνω στο τραύμα της Μέσης Ανατολής και αλληλέγγυοι στον Παλαιστινιακό λαό, όπως σήμερα που ζητούν τον τερματισμό της «γενοκτονίας», των δολοφονιών των αμάχων και της συνεχιζόμενης ανθρωπιστικής κρίσης στη Γάζα.

Διαβάστε: Αθήνα / Μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, την Κυριακή, στο Σύνταγμα και πορεία στην πρεσβεία του Ισραήλ

Το tvxs, στην προσπάθεια να διευρύνει τη λίστα των καλλιτεχνών και λογοτεχνών που παίρνουν δημόσια θέση, και η οποία αξίζει να ακουστεί, απευθύνθηκε στους Φοίβο Δεληβοριά (τραγουδοποιός, σεναριογράφος), Κώστα Καλδάρα (συνθέτης, εικαστικός), Παναγιώτη Καλαντζόπουλο (συνθέτης), Θωμά Κοροβίνη (συγγραφέας), Βασίλη Μαζωμένο (σκηνοθέτη), Μάκη Μαλαφέκα (συγγραφέας), Δημήτρη Μητσοτάκη (τραγουδοποιός, συγγραφέας), Νατάσα Μποφίλιου (τραγουδίστρια), Άντζελα Μπρούσκου (σκηνοθέτις), Μάνια Παπαδημητρίου (Ηθοποιός, σκηνοθέτις).

Ο λόγος σε αυτούς…

Φοίβος Δεληβοριάς: Αλά καρτ ανθρωπιστική γραμμή

Δεν εξηγείται τόσο διχαστική, αλά καρτ ανθρωπιστική γραμμή εκ μέρους πολλών δυτικών χωρών, μεταξύ των οποίων και η δική μας. Θα έπρεπε, όπως καταδικάζουμε τις αποτρόπαιες πράξεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, να καταδικάζουμε και τις αποτρόπαιες πράξεις του Ισραήλ, εδώ και πολλές πια μέρες, που το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» έχει ξεχειλωθεί κι έχει οδηγήσει σε υπερπολλαπλάσιους νεκρούς και καταστροφές. Το πιο τρομακτικό είναι πως ο ΟΗΕ υφίσταται μπούλινγκ και πως, ακόμη και πολίτες, που πολύ σωστά πέρυσι είχαν καταδικάσει τους βίαιους βομβαρδισμούς του Πούτιν, τώρα σιωπούν -ή και επιχαίρουν.

Αν ο Ουκρανικός λαός υπέφερε και χρειαζόταν την βοήθεια, που όλοι μας προσφέραμε με συναυλίες, πορείες και με κάθε άλλο τρόπο, αν οι όμηροι και τα θύματα της Χαμάς έχουν την αμέριστη συμπαράστασή μας, γιατί όχι οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι και τα χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν μαζικά, αφού επί χρόνια ζουν χειρότερα κι από απάνθρωπα στη Γάζα;

Ο μόνος λόγος να μην παίρνεις θέση, όπως αυτή του ΟΗΕ, είναι κάποια υλικά οφέλη που προσδοκάς από την εμπλοκή σ’ αυτόν τον πόλεμο. Τα διάφορα ιδεοληπτικά που ακούω, δεν με πείθουν καθόλου. Κι επειδή τα οφέλη για μια χώρα σαν την δική μας θα είναι και αμφισβητήσιμα και ελάχιστα, θα ευχόμουν ειλικρινά η πολιτική γραμμή μας να ήταν υπέρ της ανθρωπιστικής εκεχειρίας. Και η πιο μακροπρόθεσμη, ιστορική, να μην είναι υπέρ μιας (επιθυμητής από κάποιους) γενοκτονίας, αλλά υπέρ δύο ανεξάρτητων κρατών.

Παναγιώτης Καλαντζόπουλος: Κανένα έγκλημα του παρελθόντος δεν δικαιολογεί αυτό του παρόντος

Οι Άγιοι Τόποι εκεί που συναντώνται μεσοτοιχία τρεις μεγάλες θρησκείες του πλανήτη. Εκεί που οι Δυτικοί Άγγλοι όλον τον 20ό αιώνα εξανδραπόδιζαν τους Άραβες και οι Δυτικοί Γερμανοί πάλι τον 20ό αιώνα πριν 70 χρόνια θανάτωναν βιομηχανικά εν γνώσει Βατικανού, Αγγλων κι Ελβετών, τους Εβραίους, βάζουν τώρα τα πρώην θύματα τους Αραβες και Ισραηλινούς να σφαχτούν μεταξύ τους για τα δικά τους συμφέροντα.

Ο πόλεμος που ζουν οι Άγιοι Τόποι για άλλη μια φορά δε χωράει σε λόγια και ακόμη περισσότερο δε χωράει σε αυτιστικό μανιχαϊσμό. Το μόνο που φτάνω να σκεφτώ είναι τα γυναικόπαιδα, τους αμάχους κι από τις δύο πλευρές, τα αιώνια θύματα.

Και κανένα έγκλημα από το παρελθόν δεν μπορεί να στήσει δικαιολογίες για τα τωρινά. Επειδή κάποτε βιάστηκες δεν έχεις δικαίωμα να βιάσεις.

Κώστας Καλδάρας: Εκεί που για τα παιδιά υπάρχουν μόνο σφαίρες

Θα αποφύγω τις εικασίες ή τις θεωρίες, βάσιμες ή αβάσιμες, για την σκοπιμότητα και την χρονική στιγμή της τρομοκρατικής, δολοφονικής επίθεσης της Χαμάς σε αθώους πολίτες του Ισραήλ, η οποία είναι απόλυτα καταδικαστέα.

Θα αναφερθώ όμως στο αποτέλεσμα, που είναι η συνέχιση ενός ανηλεούς και συνεχιζόμενου
πολέμου που αγγίζει πλέον τα όρια της γενοκτονίας του λαού της Παλαιστίνης. Από το 1947 μέχρι και σήμερα, με τον αραβο-ισραηλινό πόλεμο, εδάφη της Παλαιστίνης περνούν με τον πιο τραγικό τρόπο στα χέρια των Ισραηλινών με χιλιάδες ανθρώπινα θύματα.

Η Δυτική Όχθη, η Ανατολική Ιερουσαλήμ, η Λωρίδα της Γάζας, η Χερσόνησος του Σινά, τα Υψίπεδα του Γκολάν, είναι στο κέντρο του πολέμου. Κάποια επανακτώνται, αλλά τα περισσότερα μένουν στα χέρια των κατακτητών και επανασχεδιάζονται στον παγκόσμιο χάρτη. Γεγονός που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες, με σκοπό να εξαφανιστεί εντελώς από τον χάρτη το κράτος της Παλαιστίνης.

Η συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα από τον ισραηλινό στρατό, έχει ήδη ως αποτέλεσμα να προστεθούν χιλιάδες νεκροί, άμαχοι, γυναίκες παιδιά και αγνοούμενοι.

Η εισβολή του Ισραήλ στη τελευταία ρανίδα γης, στο τελευταίο χώμα πατρίδας που απέμεινε στον βασανισμένο λαό της Παλαιστίνης, εκεί όπου τα παιδιά δεν έχουν μια εστία, έχουν μόνο σφαίρες και βόμβες που τα σκοτώνουν, εκεί που δολοφονούν το μέλλον.

Θωμάς Κοροβίνης: Συλλαλητήριο σε όλη την οικουμένη

Ο κόσμος μας δε θα μάθει ποτέ! Ίσως μόνο ένα πολυήμερο διεθνικό συλλαλητήριο, απ’ άκρου σ’ άκρον της οικουμένης, να ανέκοπτε την πορεία του ολέθρου.

Βασίλης Μαζωμένος: Οι αποφάσεις του Ο.Η.Ε. δεν εφαρμόστηκαν ποτέ

Πατρίδα είναι η χώρα των «πατέρων», των «προγόνων» ή απλά η χώρα γέννησης κάποιου. Ποιανού πατρίδα είναι η Παλαιστίνη; Είναι η Γη του Ισραήλ, οι Άγιοι Τόποι ή η Γη της Επαγγελίας; Κάποια φύλα λένε έφυγαν από την αρχαία Κρήτη και την κατοίκησαν. Και ποιοι δεν πέρασαν από αυτήν τη γη… Ισραηλίτες, Αιγύπτιοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Σταυροφόροι, Μαμελούκοι, Οθωμανοί… Τελευταίοι οι Άγγλοι.

Από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, μετά από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αποφάσεις του Ο.Η.Ε. για παράλληλη ίδρυση αυτόνομου Παλαιστινιακού κράτους, δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Φαίνεται (όπως και στην περίπτωση της Κύπρου) οι αποφάσεις του Οργανισμού πρέπει να συνοδεύονται και με νιτσεϊκή ισχύ, αλλιώς
καταπίπτουν ως αδύναμες.

Οι άνθρωποι που ζουν σε μια πατρίδα έχουν συνήθως ως κοινά τη γλώσσα, τα έθιμα, τη θρησκεία… Τι γίνεται όμως σε μια πατρίδα που η γλώσσα, η θρησκεία, τα έθιμα είναι πάνω από δυο και διαφορετικά; Το τραγικό παράδειγμα της σταλινικής Ε.Σ.Σ.Δ. είναι ακόμα νωπό. Πως συνυπάρχουν δυο (ή και περισσότεροι) σε ένα σώμα; Πάντως όχι ως πιόνια διεθνών συμφερόντων, γεωπολιτικών στρατηγικών και ιδεοληψιών. Όχι ως πιόνια στα χέρια φανατικών, εμπόρων όπλων και μετόχων κατασκευαστικών εταιρειών. Ο πόλεμος είναι business και μάλιστα μεγάλων διαστάσεων.

Η κατευθυνόμενη αδιαλλαξία του σιωνιστικού κράτους (για εσωτερικούς του λόγους) τροφοδότησε την αδιαλλαξία των φανατικών ισλαμιστών. Έτσι το σώμα συνεχίζει να τεμαχίζεται σαν ένα ατελείωτο φιλμ τρόμου, μέχρι να πεθάνει. Γιατί εκείνο που δεν έχει γίνει κατανοητό από τους γενοκτόνους, είναι ότι εδώ δεν ισχύει: ο θάνατος σου η ζωή μου. Οι σιωνιστές που καμώνονται ότι δεν ήξεραν τι θα συμβεί, οδήγησαν σχεδόν αυτοκτονικά τα δικά τους μέλη του σώματος στον ίδιο αφανισμό με τα υπόλοιπα.

Τα πράγματα για να λειτουργήσουν σε τόσο σύνθετες συνυπάρξεις, οφείλουν να κατευθύνονται από ενσυναίσθηση
και αποφυγή του να σου κατευθύνουν τη σκέψη τα ιερατεία, οι κεντρικές κυβερνήσεις και οι μυστικές υπηρεσίες. Μπορείς; Ναι αν κοιτάξεις το μουσουλμάνο γείτονα στα μάτια και του πεις εβραϊκά: פלשתינה δηλ. Παλεστίνα και κείνος σου πει Αραβικά: فلسطين‎ δηλ. Φιλαστίν.

Μάκης Μαλαφέκας: Το απέραντο δυτικό μέτωπο

Η υποστήριξη του Ισραήλ από όσους δηλώνουν και υποστηρικτές της Ουκρανίας δεν βγάζει κανένα συνολικό αφηγηματικό νόημα καθώς το «ηθικό επιχείρημα», δηλαδή η εναντίωση στον ισχυρό παράγοντα (σ’ αυτόν που επιβάλλει στρατιωτική κατοχή, σ’ αυτόν που σου κόβει το νερό, που χτυπάει τις υποδομές σου, που εκτοπίζει πληθυσμούς, κ.λπ.) αυτοαναιρείται εκ των πραγμάτων στη μία ή στην άλλη περίπτωση – οι «ρόλοι» Ρωσίας και Παλαιστίνης είναι εμφανώς αντιθετικοί, οι «ρόλοι» Χαμάς και Αζόφ παρουσιάζουν αναλογίες, κ.λπ.

Μοναδική κοινή συνισταμένη των δύο αφηγήσεων, η τυφλή συστράτευση με το Global West και τα αντικειμενικά γεωπολιτικά του συμφέροντα: είμαι «δυτικός» και οτιδήποτε είναι ή μοιάζει δυτικό είναι και «καλό» ανεξαρτήτως άλλων συσχετισμών. Όταν ένας φιλο-ουκρανός δηλώνει ταυτόχρονα και φιλο-ισραηλινός, τότε η επίκληση του ηθικού πλεονεκτήματος πάει αυτομάτως περίπατο κι η θέση του βγάζει πλέον νόημα μόνο ως έκφραση της παλιάς καλής ευρωκεντρικής ανωτερότητας σε πλαίσια σύγκρουσης-των- πολιτισμών και λοιπών χιμαιρικών ονείρων της Δύσης.

Δημήτρης Μητσοτάκης: Είναι γενοκτονία

Είναι σαφές ότι στη Γάζα επιχειρείται η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Καταπατείται κάθε ίχνος δικαίου, βομβαρδίζονται νοσοκομεία, χιλιάδες άμαχοι υποφέρουν χωρίς τις απαραίτητες δομές, χωρίς νερό και ρεύμα. Έχουν σκοτωθεί, αν δεν κάνω λάθος, περί τα 4.000 παιδιά και όλα αυτά με τις εύλογες των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Συγγνώμη αλλά αυτό δεν είναι αυτοάμυνα είναι δολοφονία. Οι λαοί του Ισραήλ και της Παλαιστίνης δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τον πόλεμο. Το αίμα των αμάχων δεν συνιστά σύνταξη με τη “σωστή πλευρά” της ιστορίας.

Νατάσα Μποφίλιου: Να αποσύρει η Ελλάδα την ενίσχυση στο Ισραήλ

Ζητάμε ειρήνη και στεκόμαστε στο πλευρό του λαού της Παλαιστίνης. Στον αγώνα για ελευθερία. Ζητάμε από τη χώρα μας, που απάνθρωπα και χωρίς την έγκριση του λαού της διάλεξε πλευρά, να σεβαστεί τους χιλιάδες νεκρούς και την αιματηρή ιστορία της Γάζας που συνεχίζεται ως γενοκτονία μπροστά στα μάτια μας. Να αποσύρει όποια βοήθεια απεστάλει ως ενίσχυση στην ισραηλινή κυβέρνηση και να συμβάλλει με όποιο τρόπο μπορεί στην επίλυση και την ειρήνη! Δίπλα σε όλους τους λαούς!

Άντζελα Μπρούσκου: Η ανθρωπιστική βοήθεια δεν φέρνει πίσω τους νεκρούς

Ζούμε σ’ έναν πλανήτη σε εμπόλεμη κατάσταση και ανά πάσα στιγμή μπορούμε όλοι να βρεθούμε στην ίδια θέση. Βιώνουμε σκηνές απερίγραπτης φρίκης μέσα από την τηλεόραση. Η ιστορία ξαναγράφεται μέσα από την γενοκτονία ενός λαού στρυμωγμένου στα σύνορα του. Ίσως ήρθε η ώρα να καταλάβουμε τι σημαίνει μετακίνηση .Να πρέπει να εγκαταλείψεις το σπίτι σου . Να χάνεις τους δικούς σου. Η ανθρωπιστική βοήθεια δεν φέρνει πίσω τους νεκρούς. Παιδιά και άμαχοι πληρώνουν την αλαζονεία των ηγετών τους. Όσοι αποφασίζουν πολέμους οι ίδιοι είναι πάντα μακριά από το γεγονός.

Μάνια Παπαδημητρίου: Η Γάζα είναι πληγή ανοιχτή

Η Γάζα είναι μια πληγή. Μια ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί εδώ και πάνω από εξήντα χρόνια και όποιος τολμήσει να δείξει την πληγή με το δάχτυλο το πληρώνει πάρα πολύ ακριβά.

Θα χρησιμοποιήσω τα λόγια της ακτιβίστριας Αμερικανοεβραιας Ρέιτσελ Κόρυ που δολοφονήθηκε στη Γάζα από Ισραηλινή μπουλντόζα προσπαθώντας να υποστηρίξει σπίτια παλαιστινίων από την κατεδάφιση το 2003: “Αυτό πρέπει να σταματήσει Είναι πολύ καλή ιδέα να παρατήσουμε ό, τι κάνουμε και να ασχοληθούμε με το να βοηθήσουμε αυτό να σταματήσει”.

Ήδη το 2003, αυτά τα λόγια δεν ήταν υπερβολή. Κι έχουν περάσει είκοσι ακόμα χρόνια και όλα για την Παλαιστίνη έγιναν χειρότερα.