Είναι τέσσερις γυναίκες, που μετά από έναν παρατεταμένο εγκλεισμό, έχουν ανάγκη να βρουν ένα νέο «περπάτημα». Τέσσερις γυναίκες  με τα φώτα και τους ήχους της πόλης λίγο μακριά. Οι δύο κάνουν πρόβα μουσικής, οι άλλες δύο μιλάνε μεταξύ τους. Μια συνάντηση που ξεκινάει με δύο καπέλα για πάρτυ και καταλήγει σε ένα μοίρασμα: βιώματα, κίνηση, πότισμα, παιχνίδι, βία, τραγούδι, σοκολάτες, αγκαλιά…

Ads

Είναι οι ηρωίδες της παράστασης  «Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία» της Κωνσταντίνας Βούλγαρη που θα δούμε στον Αρχαιολογικό χώρος Ολύνθου Δευτέρα 26 Ιουλίου και Τρίτη 27 Ιουλίου στις 21.00 και στην Αθήνα  στις 15 Σεπτέμβρη στον Πολυχώρο Δροσίνη στη Ν. Χαλκηδόνα.

Όσες και όσοι γνωρίζουν το ευαίσθητο βλέμμα της Κ. Βούλγαρη, γνωρίζουν πως αυτές οι ηρωίδες θα μας πάνε κάπου, ή τουλάχιστον θα μας επαναφέρουν εντός. Γιατί μεταξύ άλλων η παράσταση υπόσχεται μια γεύση για το πως είναι να μη βλέπουμε την ανδρική οπτική στα πράγματα γύρω μας, όπως έχουμε συνηθίσει, όπως λέει η ίδια στο tvxs.gr.

Γιατί επέλεξες να μιλήσουν μόνο γυναίκες σε αυτή την παράσταση;

Ads

Ήταν μια προσωπική ανάγκη, με τόσους μήνες καραντίνας και αναγκαστικής ανασυγκρότησης, κάπως συνειδητοποίησα πόσο περισσότερο έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την ανδρική οπτική στα πράγματα. Στην εργασία, στην πολιτική, στα άγχη, στην τέχνη…

Έχουμε εξοικειωθεί με την «κρίση των 50», τον ανδρικό ανταγωνισμό, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι άνδρες στο σεξ και στον έρωτα, έχουμε αγαπήσει τα «παραπάνω κιλάκια», τα «γκρίζα σέξι μαλλιά» την «ανδρική μελαγχολία». Η τέχνη  που γίνεται από εμάς τις γυναίκες για την δικιά μας καθημερινότητα προβάλλεται λιγότερο και κατηγοριοποιείται ως «γυναικεία». Πόσο σπάνια βλέπουμε αναφορές στους πόνους περιόδου, στις εξωσωματικές, στην κυτταρίτιδα, στο πόσο ιδρώνουμε, πόσο άβολα είναι μερικά ρούχα, στο πόσο συχνά αντιμετωπίζουμε τον σεξισμό στην καθημερινότητά μας, στο μπακάλη, στο μετρό, στο φανάρι του δρόμου… στα σώματα μας που αλλάζουν και μεγαλώνουν, και για να γίνουν αποδεκτά από την κοινωνία χρειάζεται να επιστρατευτούν ολόκληρες διαφημιστικές καμπάνιες. Έτσι ήθελα να κάνω κάτι που να μιλάω για όλα αυτά, όχι ως κάτι «ειδικό» και «επαναστατικό», αλλά ως κάτι απόλυτα φυσικό που απασχολεί τον μισό παγκόσμιο πληθυσμό.

Τι απασχολεί περισσότερο τις ηρωίδες σου κατά τον παρατεταμένο εγκλεισμό;

Ο προηγούμενος χρόνος ήταν απίστευτα βίαιος και τρομακτικός για όλους. Μου έλειψαν πολλά πράγματα που θεωρούσα «αυτονόητα» μέχρι την πανδημία. Θα ήθελα όμως να έχουμε συζητήσει περισσότερο και με μεγαλύτερη ψυχραιμία ζητήματα, όπως το πόσο ανακουφιστικό ήταν που «κατέβηκαν» οι ρυθμοί στην πόλη, που ανακαλύψαμε ξανά τον δημόσιο χώρο – και την έλλειψή του- και πόσο απαραίτητος μας είναι…που μειώθηκε η «κατανάλωση», που κάτσαμε σπίτι μας και αναγκαστήκαμε να γίνουμε πιο ειλικρινείς με τους φίλους και τους εαυτούς μας γιατί δεν είχαμε τρόπους να «κρυφτούμε».

Μου άρεσε που στο δρόμο οι άνθρωποι φορούσαν φόρμες και αθλητικά παπούτσια και δεν χρειαζόταν να βάλουν άβολα «κοστούμια» και «τακούνια» για να κάνουν τη δουλειά τους. Υπήρξε μια περίεργη «ελευθερία» και απομάκρυνση από τις ταμπέλες και τις κοινωνικές επιταγές, τα στερεότυπα και τους ρόλους, που θα ήθελα να τις είχαμε αγκαλιάσει περισσότερο. Να τις βάλουμε και στην ζωή «μετά τα λοκντάουν», γιατί το «πριν» δεν ήταν και κάτι μαγικό. Καπιταλισμός, επανάκαμψη της δεξιάς, ακροδεξιά στην Ευρώπη, πόλεμος ενάντια στους μετανάστες, καταστολή των δικαιωμάτων, κουλτούρα του βιασμού. Αυτός ήταν και είναι ο κόσμος που ζούμε. Δεν μπορείς να υπερασπιστείς και πολλά από αυτόν.

Οι ηρωϊδες καταπιάνονται με την έννοια της «κανονικότητας» που ακούγεται με ένταση στον δημόσιο λόγο. Τι είναι τελικά το «κανονικό»;

Το «κανονικό» με θυμώνει απίστευτα ως έννοια. Μετά από πολλή δουλειά ώστε να αποδεχτώ τις αντιφάσεις μου, τις αδυναμίες μου, τα όρια μου, τις επιθυμίες μου, και να αποδεχτώ και πόσο προσωπικό, διαφορετικό και μοναδικό είναι αυτό για τον καθένα και τη καθεμία, πιστεύω ότι θα έπρεπε να την εξαφανίσουμε σαν έννοια την «κανονικότητα». Και αυτό προσπαθούμε και μέσα από την παράσταση να δείξουμε: πως η ελευθερία, η αγάπη, ο έρωτας, η αυτοπεποίθηση, ο φόβος, είναι όλα τόσο διαφορετικά για την κάθεμιά μας, που τελικά ο μόνος τρόπος να νιώσουμε αυτό το «μαζί», είναι η συμπερίληψη, η ανοχή, και η «ανοιχτωσιά» μας. Τώρα.. πως το καταφέρνουμε αυτό στην Ελλάδα του 2021 που μόνο ανισότητες και σκοταδισμό παράγει τελευταία, δεν ξέρω. Αλλά μόνο έτσι γίνεται.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

ΚΕΙΜΕΝΟ – ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

ΣΚΗΝΙΚΑ: ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΑΜΑΡΑ

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΤΖΙΝΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

ΚΙΝΗΣΗ-ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑΝΑΚΟΥ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΑΜΚΕ – ΦΙΛΟΙ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΝΔΡΟΥ

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΟΛΕΛΛΗΣ

ΗΧΟΛΗΨΙΑ: ΖΗΣΗΣ ΤΟΝΑ

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ

ΗΘΟΠΟΙΟΣ: ΙΩΑΝΝΑ ΚΟΛΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΘΟΠΟΙΟΣ: ΝΤΕΝΙΑ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΤΡΙΧΡΩΜΗ

ΜΟΥΣΙΚΗ-ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Η παράσταση εντάσσεται στο πρόγραμμα 2021 του θεσμού “Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός” του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού “.

Υποστηρίζεται από την  Κοινότητα Ολύνθου και τους  τοπικούς  φορείς  καθώς και από το Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου.

INFO:

Πού: Αρχαιολογικός Χώρος Ολύνθου

Πότε: Δευτέρα 26 και Τρίτη 27 Ιουλίου 2021

Ώρα Έναρξης: 21.00

Χρήσιμες πληροφορίες:

Οι εκδηλώσεις προσφέρονται δωρεάν από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Το μόνο αντίτιμο είναι το εισιτήριο για την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο .

Είναι υποχρεωτική η προκράτηση θέσης.

Για περισσότερες πληροφορίες συμβουλευτείτε την ιστοσελίδα: https://digitalculture.gov.gr/ 

Για λόγους ασφαλείας και για την αποφυγή καθυστερήσεων και συνωστισμού, συνιστάται η έγκαιρη προσέλευση, 1 – 1,5 ώρα πριν από την έναρξη της εκδήλωσης. Η χρήση μη ιατρικής μάσκας είναι απαραίτητη καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. Μετά την έναρξη, η είσοδος δεν θα επιτρέπεται.

Oι θεατές θα πρέπει να τηρούν τις οδηγίες και συστάσεις της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων COVID-19 του Υπουργείου Υγείας για την ασφαλή προσέλευση στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία, σύμφωνα με τις ισχύουσες Κ.Υ.Α.