Ο δύσκολος πολιτικός Σεπτέμβρης οδηγεί στα βαθιά μια τριπλής και άδηλης διάρκειας, κρίσης – υγειονομικής, οικονομικής και εθνικής. Και, μαζί, οδηγεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε προκλήσεις που υπερβαίνουν κατά πολύ την επικοινωνιακή ή απλή εσωκομματική διαχείριση.

Για την κυβέρνηση, από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα η πανδημία έχει λειτουργήσει ως η ασύμετρη απειλή αλλά και ως το βολικό άλλοθι που καλύπτει ανεπάρκειες, ακυρωμένες προεκλογικές υποσχέσεις και πολιτικές κυβιστήσεις. Η περίοδος όμως του «ελληνικού υγειονομικού θριάμβου» παρήλθε και η κυβέρνηση κρίνεται πλέον επι των πεπραγμένων – ή μη πεπραγμένων – της και όχι απο τα πρωτοσέλιδα των πρωθυπουργικών θριάμβων.

Η δεύτερη φάση της πανδημίας ενσκύπτει καλπάζουσα, επιστήμονες και ειδικοί που ηρωοποιήθηκαν στην πρώτη περίοδο της κρίσης δείχνουν ευθέως την κυβέρνηση ως υπεύθυνη για πολιτικές – και όχι επιστημονικές – αποφάσεις που επιβάρυναν τα επιδημιολογικά δεδομένα, και εάν το κύμα έξαρσης του κορονοϊού δεν ανασχεθεί άμεσα ο μεγάλος φόβος είναι ότι θα δοκιμαστεί η αντοχή του εθνικού συστήματος Υγείας.

Επ’ αυτού η κυβέρνηση θα κληθεί να απαντήσει γιατί, από την άνοιξη μέχρι σήμερα, δεν εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο για να ενισχύσει τα δημόσια νοσοκομεία, είτε με περισσότερες ΜΕΘ είτε με προσλήψεις γιατρών. Με δεδομένο δε ότι με τον «μη ανασχηματισμό» και την αφαίρεση αρμοδιοτήτων ο ρόλος του υπουργού Υγειας έχει καταστεί μάλλον διακοσμητικός η ευθύνη, όπως και η πίεση της αντιπολίτευσης, θα αφορά πλέον τον ίδιον τον πρωθυπουργό.

Το αυτό, και με μεγαλύτερη ένταση, ισχύει και στο μέτωπο της οικονομίας. Το ρίσκο διάσωσης του τουρισμού οχι μόνον δεν βγήκε αλλά επιτάχυνε το δεύτερο κύμα της πανδημίας, τα τουριστικά έσοδα οδεύουν στο χειρότερο δυνατό σενάριο των μόλις 3 έως 4 δις ευρώ, και κατά τις πληροφορίες στο οικονομικό επιτελείο  υπολογίζουν ήδη την ύφεση του τριμήνου κοντα στο 20%. Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να ανακοινώσει απο την Θεσσαλονίκη παράταση μιας σειράς παρεμβάσεων ανακούφισης των πληττόμενων κλάδων – όπως οι αναστολές εργασίας κσι πληρωμών – μαζί με δύο «ψαλιδισμένα» μέτρα του προεκλογικού του προγράμματος: την μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες και την σταδιακή μείωση της εισφοράς αλληλεγγύης.

Με το χρέος όμως να τρέχει ήδη πάνω απο το 200% του ΑΕΠ, την ανεργία να αγγίζει μνημονιακά επίπεδα και τις πρώτες εκταμιεύσεις απο το ευρωπαϊκό πακέτο των 32 δις να μην αναμένονται πριν από την άνοιξη του 2021, τα μέτρα αυτά παραπέμπουν μάλλον σε ασπιρίνες. Κι εάν η στρατηγική απάντηση της κυβέρνησης στην κρίση εξαντλείται στο εγχειρίδιο νεοφιλελευρισμού της επιτροπής Πισσαρίδη, τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ρισκάρει να βρεθεί αντιμέτωπος όχι μόνο με δημοσιονομική κρίση αλλα και με κοινωνική έκρηξη.

Αυτή ακριβώς η εικόνα στην οικονομία και οι κοινωνικές αναταράξεις που φέρνει η ανεργία και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αποτιμώνται απο τον ΣΥΡΙΖΑ και ως η «αχίλλειος πτέρνα» της κυβέρνησης. Στην Κουμουνδούρου αναμένουν και τις πρώτες δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου για να επιβεβαιώσουν αυτή την εκτίμηση, ήδη όμως το βασικό πεδίο στο οποίο επενδύει πολιτικά η αξιωματική αντιπολίτευση είναι η οικονομία και τα εργασιακά. Πρόκειται για ένα πεδίο που, υπο προϋποθέσεις, θα μπορούσε όντως να διαμορφώσει τάσεις πολιτικών και δημοσκοπικών ανατροπών, ο ΣΥΡΙΖΑ όμως φαίνεται ότι έχει να διανύσει αρκετό δρόμο ακόμη για να καρπωθεί την φθορά της κυβέρνησης.

Στην πραγματικότητα, κάθε επιχείρηση αντεπίθεσης της Κουμουνδούρου προσκρούει στος ανοιχτές και βαθιές πολιτικές εκκρεμότητες εντός του κόμματος – εκκρεμότητες που ξεκινούν απο το εάν, πότε και πώς θα γίνει το συνέδριο ή απο την παρουσίαση του προγράμματος και της εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης και φθάνουν εως το υπαρξιακό ζητούμενο του τερματισμού των εσωτερικών συγκρούσεων και του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ.

Για πολλοστη φορά, το μήνυμα που εκπέμπεται το τελευταιο διάστημα είναι πως ο Αλεξης Τσιπρας είναι έτοιμος για άμεσες και ριζικες πρωτοβουλίες επί όλων αυτών. Η βασική εκκρεμότητα όμως που καλείται πλέον να απαντήσει ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» και όχι μόνον ο Αλεξης Τσίπρας είναι το εάν αποτελεί προτεραιότητά του να ξανακυβερνήσει – είτε ως δύναμη αμιγώς αριστερή, είτε ως κεντροαριστερή, αλλα σε κάθε περίπτωση ως κόμμα που εχει λαβει εντολή εκπροσώπησης του 32% του εκλογικού σώματος. Και αναλόγως να πορευτεί και στον δύσκολο Σεπτέμβρη, και στον ακόμη πιο δύσκολο χειμώνα…