Από τον Αρίστο Αναγνώστου

Αν τύχει και βρεθείς στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην περιοχή του Βότση, μπορεί να «πιάσει» το αυτί σου τους ανεπιτήδευτους ήχους που βγαίνουν από τα παράθυρα του 4ου και 5ου Λυκείου Καλαμαριάς. Είναι από τις πρόβες της Συμφωνικής Ορχήστρας του Πολιτιστικού Οργανισμού Καλαμαριάς για το έργο «Άκις και Γαλάτεια» του Handel.

«Καλά, υπάρχει Συμφωνική ορχήστρα στην Καλαμαριά της προσφυγιάς και της ποντιακής κεμεντζέ;», θα αναρωτηθείς. «Υπάρχει», θα σου απαντήσουν οι άνθρωποι που μόχθησαν για να την δημιουργήσουν, να την αναστήσουν και να την δουν να συμπληρώνει, αισίως, τα 10 της χρόνια.

«Η μουσική, για μας, ξεκινά από τη γειτονιά. Ανοίγουμε τα παράθυρα για να «χυθεί» η μουσική στους δρόμους και στα πάρκα, εκεί που παίζουν τα παιδιά. Είμαστε μια Λαϊκή Ορχήστρα που αποτελείται από νέους ανθρώπους που ζουν στη Θεσσαλονίκη και απευθύνεται στους ανθρώπους της», είναι τα λόγια του μαέστρου της Συμφωνική Ορχήστρα του Πολιτιστικού Οργανισμού Καλαμαριάς, Κωστή Παπάζογλου.

Πριν από δέκα χρόνια, η Συμφωνική Ορχήστρα έκανε τα πρώτα της βήματα, πλάι στα ήδη υπάρχοντα μουσικά σχήματα του Πολιτιστικού Οργανισμού. Η «μαγιά» της ήταν νέοι μουσικοί, κυρίως της Καλαμαριάς, 17χρονα και 18χρονα παιδιά, μαθητές ωδείων της περιοχής. Χρόνο με το χρόνο, η Ορχήστρα μετεξελίχθηκε από ένα φυτώριο νέων μουσικών σε μια πλήρως ανταγωνιστική Συμφωνική Ορχήστρα. Οι συναυλίες αυξάνονταν διαρκώς. Αποκορύφωμα αυτής της πυκνής και ανοδικής πορείας της Συμφωνικής Ορχήστρας, καθώς και τεκμήριο αναγνώρισης του έργου της, είναι η συμμετοχή της στην όπερα «Βαφτιστικός» κατόπιν σχετικής τιμητικής πρόσκλησης που της απηύθυνε η Όπερα Θεσσαλονίκης. Το 2002, ανέβασε, σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση, την όπερα «Άκις και Γαλάτεια» του Handel.

Τον Ιούλιο του 2005 η Ορχήστρα συμμετείχε στο διεθνές φεστιβάλ Cantus Salisburgensis, στο Σάλτσμπουργκ, κερδίζοντας τις καλύτερες κριτικές.
Από το 2002 ως και σήμερα, στo πλαίσιο του φεστιβάλ «Παρά ’θιν αλός», η Συμφωνική Ορχήστρα έχει συμπράξει με καταξιωμένους καλλιτέχνες, όπως ο Γιώργος Καζαντζής, ο Βασίλης Λέκκας, η Μελίνα Κανά, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, η Λιζέτα Καλημέρη, ο Ανδρέας Καρακότας, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Κώστας Πρατσινάκης, η Dilek Kots, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος.

«Η Συμφωνική Ορχήστρα είναι η αιχμή του δόρατος του Πολιτιστικού Οργανισμού Καλαμαριάς. Είναι το πιο αγνό σύνολο, όσον αφορά στην εκφορά της μουσικής προς το κοινό. Ο ήχος φτάνει στον ακροατή χωρίς την βοήθεια της τεχνολογίας και των ενισχυτών, ανεπεξέργαστη και ανεπιτήδευτη», αναφέρει ο γνωστός Καλαμαριώτης μουσικοσυνθέτης, Γιώργος Καζαντζής

«Παραχωρούμε το πόντιουμ, το αναλόγιο και την Ορχήστρα σε οποιοδήποτε νέο καλλιτέχνη θέλει να παρουσιάσει τα δικά του έργα και τις δικές του ερμηνείες. Αυτό είναι η Ορχήστρα, ένας πυρήνας νέων, δημιουργικών και εμπνευσμένων ανθρώπων που ζουν στην Θεσσαλονίκη. Και αυτό θέλουμε να το επεκτείνουμε και στην υπόλοιπη Βόρεια Ελλάδα», προσθέτει ο μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας, Κωστής Παπάζογλου
Σήμερα, την Συμφωνική Ορχήστρα απαρτίζουν πενήντα καταξιωμένοι μουσικοί, πολλοί εκ των οποίων ξεκίνησαν μαζί της, από τα πρώτα της βήματα. Στους άμεσους στόχους της Ορχήστρας είναι, όμως, η έλευση και άλλων μόνιμων μουσικών.

Δεν μας χωρά το «Μελίνα Μερκούρη»

Το κοινό της Θεσσαλονίκη έχει αγκαλιάσει την Ορχήστρα. Δεν είναι τυχαίο ότι το ποσοστό πληρότητας των εκδηλώσεων στις οποίες εμφανίζεται κυμαίνεται γύρω στο 90% με 95%!
Στους σχεδιασμούς για το 2010, πέραν της διοργάνωσης όλων των καθιερωμένων εκδηλώσεων και συναυλιών, είναι η ανάληψη και νέων πρωτοβουλιών. Όπως, για παράδειγμα, η διοργάνωση κύκλου εκπαιδευτικών προγραμμάτων τα οποία θα απευθύνονται σε μαθητές ωδείων αλλά και σχολείων, η διεύρυνση του ρεπερτορίου με στόχο την ενίσχυση των δεσμών της Ορχήστρας με την έντεχνη μουσική, η παρουσίαση του έργου σύγχρονων Ελλήνων συνθετών λόγιας μουσικής που έχουν σημείο αναφορά την Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα.

Βεβαίως, διακαής πόθος, και συγχρόνως φιλόδοξος στόχος, είναι η απόκτηση μόνιμης στέγης για τη Συμφωνική Ορχήστρα καθώς το ζεστό και φιλόξενο δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη» αποδεικνύεται πλέον πολύ μικρό για να μπορεί να στεγάσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της Ορχήστρας, αλλά και χωρίς την απαιτούμενη ακουστική.