Την αρχή είχε κάνει η Ντόρα Μπακογιάννη δηλώνοντας ότι η μη συμμετοχή της Ελλάδας στη διάσκεψη του Βερολίνου ήταν λάθος και κάνοντας λόγο για «διπλωματική απρέπεια» της Γερμανίας. Ήταν μια διατύπωση εξαιρετικά… κομψή και διπλωματική συγκριτικά με τον καταιγισμό των τελευταίων 24ώρων σε ό,τι αφορά τα ανεπίσημα σχόλια κυβερνητικών στελεχών και τη δημόσια κριτική φιλοκυβερνητικών αρθρογράφων για τη στάση της Γερμανίας στη διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, αλλά και συνολικά της θεαματικής γεωπολιτικής αναβάθμισης που προσφέρει στον Ερντογάν η Ανγκελα Μέρκελ την ώρα που ο τούρκος πρόεδρος παραβιάζει σταθερά, και χωρίς να τηρεί ούτε καν τα προσχήματα, κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα που, όπως έγραψε στο χθεσινό της φύλλο η «Καθημερινή», έχει οδηγήσει όχι στο καλύτερό τους επίπεδο τις σχέσεις Αθήνας και Βερολίνου, και που η ίδια εφημερίδα αποδίδει αφενός στην απόφαση της Γερμανίας «να αποφύγει τη συμπερίληψη της Ελλάδας στην προσπάθεια που γίνεται σήμερα για διευθέτηση της λιβυκής κρίσης, αφετέρου στις αποστάσεις που τηρεί η Γερμανία από την τουρκική στάση στην Ανατολική Μεσόγειο».

«Εμπειροι παρατηρητές», προσθέτει το ίδιο δημοσίευμα, «τονίζουν ότι στην πραγματικότητα το Βερολίνο βρίσκεται σε αδιέξοδο, καθώς πρέπει να εξισορροπήσει τέσσερις διαφορετικές διαστάσεις. Πρώτον, να επιτύχει consensus σε επίπεδο Ε.Ε. Δεύτερον, να προστατέψει τις σχέσεις του με την Τουρκία. Τρίτον, να μη διαταράξει τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες, οι οποίες και αυτές επηρεάζονται από την πολιτική ομάδα πίεσης που συνιστούν οι Γερμανοί τουρκικής καταγωγής. Και, τέταρτον, να μην αποτύχει στη σωστή διάγνωση των ρωσικών συμφερόντων στη Λιβύη».

Και οι τέσσερις διαστάσεις στις οποίες αναφέρεται η «Καθημερινή» έχουν βάθος, ωστόσο εκείνο που προκαλεί αίσθηση – και εύλογα ερωτήματα– είναι η όψιμη… επανάσταση που κηρύσσουν κατά της Ανγκελα Μέρκελ τα ίδια εκείνα φιλοκυβερνητικά media, τα οποία επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ υποκλίνονταν στη γερμανίδα καγκελάριο και κατακεραύνωναν τον Αλέξη Τσίπρα κάθε φορά που ασκούσε κριτική στην πολιτική του Βερολίνου τόσο απέναντι στην Ελλάδα, όσο και σε σχέση με τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το πλέον ενδεικτικό ίσως αυτού του «επαναστατικού προσκλητηρίου» είναι το βασικό άρθρο του ακραιφνώς κυβερνητικού site liberal.gr, το οποίο υπογράφει ο εκδότης του Γιάννης Μαυρίδης, και το οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Δεν πέρασε καιρός από τότε που οι φίλοι μας οι Γερμανοί πέταξαν «αθώα» στο τραπέζι την ιδέα να φύγουμε από την Ευρωζώνη με μια μικρή βοήθεια για τα έξοδα του ταξιδιού. Αυτή η γερμανική Ευρώπη δεν έχει μέλλον. Δεν είναι που μας πάτησαν τον κάλο με το θέμα της Λιβύης. Είναι που οι ίδιοι δεν πιστεύουν στο όραμα της ενιαίας Ευρώπης….

…Δεν είναι μόνο ότι δεν μας κάλεσαν στην διάσκεψη για ένα θέμα που μας αφορά άμεσα, όπως αυτό της Λιβύης. Είναι και που βγήκαν να κάνουν ανακοινώσεις με τις οποίες κάνουν τους … Γερμανούς. Αυτή είναι μια στάση που δεν μπορεί στο μέλλον να αφαιρεθεί από την συλλογική συνείδηση του λαού μας. Δεν είναι εύκολο να πάρει κανείς για άλλη μία φορά την γομολάστιχα και να πει ότι πάμε παρακάτω. Παρακάτω; Ναι, αλλά που; Σε μία νέα συνδιάσκεψη στο Βερολίνο με θέμα αυτή την φορά το Αιγαίο και με εκπροσώπηση της Ελλάδας δια μέσω αντιπροσώπων;

Δεν είμαστε το κακομαθημένο παιδί που αντιδρά υπερβολικά όταν δεν του κάνουν το χατίρι να του αγοράσουν ζαχαρωτό στην μέση του δρόμου. Είμαστε μία χώρα με ιστορία, παρόν και μέλλον που έχουμε δώσει πολλά για την υπόθεση της Ευρώπης. Δεν δικαιούνται να συμπεριφέρονται με τόση απρέπεια. Είναι ύβρις…»

Σε διαφορετικούς τόνους, αλλά εξίσου αιχμηρά, την στάση της Γερμανίας στηλιτεύει σε άρθρο της και η «Καθημερινή»: «Εάν, ο μη γένοιτο,» αναφέρει, «κάποτε γραφτεί η ιστορία για το πώς οι ηγέτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης απεμπόλησαν τη συλλογική τους δύναμη, πώς ενίσχυσαν τους εχθρούς τους και παρέδωσαν τους λαούς τους στη ζούγκλα ενός κόσμου χωρίς κανόνες, η «διάσκεψη του Βερολίνου» θα χρήζει ιδιαίτερης μνείας. Πέρα από τον αδικαιολόγητο αποκλεισμό της Ελλάδας από την προσπάθεια ειρήνευσης της γειτονικής Λιβύης, η διάσκεψη διατρέχει τον κίνδυνο να αποτελέσει σταθμό στην υπονόμευση της έννομης τάξης και των ανθρωπιστικών αξιών που ενέπνευσαν και καθοδήγησαν το ευρωπαϊκό εγχείρημα….

…Η Τουρκία και η Ρωσία όφειλαν να αποκλειστούν ακριβώς λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου τους, έχοντας παραβιάσει το εμπάργκο όπλων που επέβαλε ο ΟΗΕ. Και όμως, σε πρόσφατη συνάντηση με τον Πούτιν στη Μόσχα, η Αγκελα Μέρκελ εξέφρασε την ελπίδα «οι προσπάθειες της Ρωσίας και της Τουρκίας να είναι επιτυχείς». Αναφερόταν στην εκεχειρία που οι δύο χώρες πρότειναν και η οποία υπερασπιζόταν πρωτίστως τα τουρκικά συμφέροντα. Παρά την καταδίκη της συμφωνίας Τρίπολης – Άγκυρας από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, παρά την παράνομη ανάμειξη της Τουρκίας και της Ρωσίας στον πόλεμο, παρά το γεγονός ότι και οι δύο έχουν εισβάλει σε γείτονές τους, η Γερμανία όχι μόνον δεν τις απομονώνει αλλά τις ενθαρρύνει στις «ειρηνευτικές» προσπάθειές τους.

Αντί η Ε.Ε. να ενισχύει την ενότητα των χωρών-μελών της, να προβάλλει τις αξίες της και να επιβάλλει την τάξη στη γειτονιά της, η διάσκεψη του Βερολίνου εκπέμπει το μήνυμα ότι οι ταραχοποιοί δικαιούνται θέση στο τραπέζι των αποφάσεων…»