Το βιβλίο του Στέλιου Κούλογλου υπηρετεί τη μνήμη και άρα την  ιστορία. Ο τρόπος των άλλων, πολλών άλλων, είναι να πλαστογραφούν την Ιστορία, άλλοτε με το να βάζουν τους φίλους τους να τη γράφουν ή να τη σβήνουν, ανάλογα, και άλλοτε ιδρύοντας και χρηματοδοτώντας επώνυμες έδρες σε πανεπιστήμια (π.χ. έδρες Κ. Καραμανλή και Κ. Μητσοτάκη). Και αν αυτός είναι ο τρόπος των άλλων, ποιος είναι ο δικός μας τρόπος;

Ο δικός μας τρόπος (πρέπει να) ξεκινά από τη διάσωση της μνήμης, που καθώς επικάθονται αλλεπάλληλες στιβάδες πάνω της, σε πολιτικούς χρόνους που πλέον καλπάζουν, σκεπάζονται και ξεχνιούνται τα προηγούμενα γεγονότα και ιστορίες. Για τον δικό μας τρόπο αρκεί μερικές φορές να δείξουμε τι μένει, αν σβήσουν προς στιγμήν οι προβολείς που κάνουν τους πολιτικούς νάνους να βλέπουν απίστευτα μεγαλωμένη τη σκιά τους. Στον Καρλ Κράους χρωστάμε την καταγραφή:

«Όταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές.» Και αυτή την εποχή ο ήλιος του πολιτισμού και της Πολιτικής, με Π κεφαλαίο, είναι χαμηλά στον ορίζοντα.

Δηλαδή τι ακριβώς χρωστάμε στον Κούλογλου και στο βιβλίο του; Του χρωστάμε ότι μας θυμίζει αδιάψευστα γεγονότα και μαρτυρίες με ακριβή καταγραφή λεπτομερειών, γεγονότα που έχουμε ξεχάσει και μάλιστα λεπτομέρειες γεγονότων, στις οποίες λεπτομέρειες κρύβεται, όπως γνωρίζετε, ο διάβολος.

Ας αναλογιστούμε προς στιγμήν πόσο ακριβή είναι για όλους μας, από ιστορική άποψη, αυτή η καταγραφή σε ένα περιβάλλον αποπνικτικής προπαγάνδας των περισσότερων και ισχυρότερων ΜΜΕ. Πιστεύω, μαζί με πολλούς άλλους, ότι το μεγάλο θέμα σ΄ αυτά τα Μέσα είναι η απόκρυψη ειδήσεων, του 108, της PEGA, της LIBE, της ανισότητας, της φτώχειας, του χάσματος που μας χωρίζει από τους μέσους όρους στην Ευρώπη.

Η απόκρυψη είναι το κύριο θέμα, η διαστρέβλωση και η δόλια παρουσίαση ειδήσεων είναι το δεύτερο σε σημασία θέμα. Τώρα ζούμε βέβαια μια άλλη κατάσταση, την κατάσταση στην οποία ένα έγκλημα, το τρομακτικό έγκλημα των Τεμπών, δεν μπορεί πια να αποκρυβεί, όπως δεν μπορεί να αποκρυβεί και η οργή των πολιτών που γεμίζουν τις πλατείες και τους δρόμους. 

Όμως ας μη μας παρασύρει ο ευρηματικός τίτλος του βιβλίου. Η διαθήκη του Μωυσή στην πραγματικότητα δεν είναι κενή, κενές ήταν οι μεγαλοστομίες και τα ψέματα και κούφιο το είδωλο που φιλοτέχνησαν για τον Μητσοτάκη τα κατοικίδιά του στον χώρο των ΜΜΕ.

Κατά τα λοιπά η διαθήκη του Μωυσή δεν είναι κενή, αντίθετα είναι γεμάτη διαπλοκή και  διαφθορά, πελατειασμό και διανομή των ιματίων του κράτους, της δημόσιας περιουσίας, στους νταβατζήδες και στους κολλητούς∙ και κάτι που μάλλον υποτιμάται στη δημόσια συζήτηση, η διαθήκη του Μωϋσή είναι γεμάτη βία και ανομία στις εργασιακές σχέσεις και όχι μόνο στις εργασιακές σχέσεις.

Πίσω από τα μικρά και μεγάλα γεγονότα που παρατίθενται στο βιβλίο κρύβονται κρίσιμες πολιτικο-οικονομικές αποφάσεις, όπως οι νόμοι 4635/19 και 4808/21, με τους οποίους αναβαθμίστηκαν η ατομική σύμβαση εργασίας αλλά και το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη ως ρυθμιστικοί παράγοντες των όρων εργασίας.

Αυτό η κυβέρνηση το πέτυχε με δύο τρόπους, είτε εμμέσως με την αποδόμηση των ΣΣΕ και της Διαιτησίας του ΟΜΕΔ με τον νόμο 4635/19, είτε με την ευθεία ενίσχυση του ρόλου της ατομικής σύμβασης εργασίας αλλά και του διευθυντικού δικαιώματος του εργοδότη με τον νόμο 4808/21 (Χατζηδάκη) αλλά και με τους νόμους για τη ΔΕΗ και τα ΕΛΤΑ, που αποκλείουν από τις επιχειρησιακές ΣΣΕ όσους θα προσλαμβάνονται μετά την έναρξη ισχύος τους στις δύο επιχειρήσεις.

Αλλά η ατομική σύμβαση εργασίας είναι η παρένδυση της βίας και της ανομίας στις εργασιακές σχέσεις. Της βίας γιατί ο εργοδότης υπαγορεύει / επιβάλλει στον εργαζόμενο όσα επιθυμεί και της ανομίας γιατί οι όροι εργασίας που επιβάλλει ο εργοδότης είναι εξ ορισμού άνισοι. «Ο εργαζόμενος είναι ελεύθερος να συνάψει μια σύμβαση εργασίας, δεν είναι όμως ελεύθερος να μη τη συνάψει».

Η ΝΔ με το νομοθετικό της έργο αφαίρεσε ισχύ από το εργατικό δίκαιο και έδωσε δίκαιο στην ισχύ του εργοδότη. Το «επιχείρημα» του υπουργού εργασίας Κ. Χατζηδάκη για τη δίωρη απλήρωτη υπερωρία που επιτρέπει στον εργαζόμενο να μαζεύει τις ελιές του είναι χαρακτηριστικό.

Για τον κ. Χατζηδάκη η 10ωρη (με απλήρωτες τις 2 ώρες) εργασία απελευθερώνει. Την ίδια στιγμή η ΝΔ με τον νόμο Χατζηδάκη (4808/21) έδωσε στις πλατφόρμες την εξουσία να δραπετεύουν από την εργατική νομοθεσία. Μόνο υπό την πίεση ενός μαζικού μποϋκοτάζ των καταναλωτών η e-food, η οποία είχε σπεύσει να αξιοποιήσει τη νέα ρύθμιση, έκανε πίσω (σελ. 78 – 79 του βιβλίου). 

Συχνά – πυκνά το βιβλίο παραθέτει αναφορές της ΝΔ στο κλασικό κλισέ της Δεξιάς για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, ηγεμονία που είναι, δήθεν, υπεύθυνη, για άπειρα δεινά στη χώρα μας. Γνωρίζουμε καλά ωστόσο ότι η ιδεολογία της Αριστεράς δεν ηγεμονεύει σε κανένα μηχανισμό του κράτους, αντίθετα σε πολλούς από τους μηχανισμούς του κράτους είναι ακόμη απόβλητη. Η Δεξιά συγχέει σκόπιμα την ιδεολογική ηγεμονία με την ιδεολογική υπεροχή. Υπεροχή γιατί στηρίζεται στην ελευθερία με ισότητα και στην κοινωνική δικαιοσύνη.

Ο Κούλογλου μας θυμίζει ακόμη με λεπτομέρειες το παρακράτος της ΚΥΠ και του  Πρέντατορ, εκεί που τα όρια κράτους και παρακράτους συγχέονται. Για την ώρα ο απόηχος από τις παρακρατικές δραστηριότητες καλύπτεται στη δημόσια συζήτηση από το τρομακτικό έγκλημα των Τεμπών.

Ο συγγραφέας δεν παραλείπει να μας θυμίσει ότι στις τάξεις της ΝΔ παρεπιδημούν και θεομπαίχτες. Έτσι στη σελ. 91 του βιβλίου αποθησαυρίζεται η μαρτυρία του βουλευτή της ΝΔ Καλιάνου για το ότι η εικόνα της Παναγίας στον ναό του Αγίου Δημητρίου στον Βύρωνα δάκρυσε μπροστά στον υπουργό ΠΡΟ-ΠΟ Θεοδωρικάκο.

Ο Κούλογλου διασώζει ακόμη μαρτυρίες για την πολύπαθη και πολύπλαγκτη ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Δεν είναι χωρίς χρησιμότητα η υπενθύμιση του δικαστικού πλυντηρίου πλήθους σκανδάλων (π.χ. στην υπόθεση Βγενόπουλου), σε συνέργεια πάντοτε με τα πλυντήρια των ΜΜΕ∙   για να μην αναφέρω το σκάνδαλο / έγκλημα της ΝΟΒΑΡΤΙΣ σύμφωνα με τις ελληνικές δικαστικές αρχές αλλά και τις ομολογίες της ίδιας της εταιρείας στις αμερικανικές αρχές.

Και έτσι έχουμε το «παράδοξο» να έχουμε ένα έγκλημα χωρίς εγκληματίες και άρα χωρίς τιμωρία, κι αυτό παρά τα αδιευκρίνιστα ποσά στους λογαριασμούς του Γεωργιάδη και του Αβραμόπουλου.

Την ίδια στιγμή εκτυλίσσεται η ανελέητη δίωξη της Τουλουπάκη, μετά τις δικαστικές περιπέτειες της οποίας, παρά την αθώωσή της, δύσκολα θα τολμήσει άλλος δικαστής να ελέγξει μέλη του πολιτικού προσωπικού. Χρειαζόμαστε άραγε και άλλα στοιχεία; Δεν είναι απολύτως χαρακτηριστική η αδιαφορία της δικαιοσύνης να διατάξει προκαταρκτική εξέταση, όταν έρχονται πληροφορίες για τους ελέγχους της Ελληνικής Δημοκρατίας από τα αρμόδια όργανα της ΕΕ για παραβάσεις που δημιουργούν μείζονες κινδύνους ασφάλειας;

Για προκλητική αδιαφορία των δικαστικών οργάνων δεν πρόκειται, όταν αυτά παραλείπουν να ελέγξουν τις  έγγραφες και δημόσιες καταγγελίες / εκκλήσεις των συνδικάτων του σιδηροδρόμου, τα οποία προειδοποιούσαν για τα κενά ασφαλείας και για το δυστύχημα που έρχεται;

Από την άλλη πλευρά πόσο μας παραξενεύει αυτή η αδιαφορία, όταν τα δικαστήρια στις απεργιακές διαφορές κρίνουν παγίως (πλην εξαιρέσεων) τις απεργίες παράνομες με μια απροκάλυπτη και ιδεοληπτική εχθρότητα, ακόμη και όταν αυτές έχουν αιτήματα προστασίας της ασφάλειας των πολιτών ή των γενικότερων δημόσιων και κοινωνικών συμφερόντων;

Ή μήπως είναι συμπτωματική η επί δεκαετίες εκστρατεία κατασυκοφάντησης του συνδικαλισμού και των συνδικαλιστών στα ΜΜΕ, τα οποία δεν αναφέρουν καν στα ρεπορτάζ τους τα αιτήματα απεργιών που διαταράσσουν τις οικονομικές λειτουργίες, έτσι ώστε από τις απεργίες αυτές να παράγεται η αίσθηση στους πολίτες ότι καταταλαιπωρούνται χωρίς λόγο;

Σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση ο Δήμος των Ελλήνων σε ποσοστό 75% έχει τη γνώμη ότι  οι δικαστές είναι διεφθαρμένοι. Είναι άραγε στρεβλή η γνώμη των πολιτών και αν ναι σε τι οφείλεται η στρεβλή εικόνα;

Γιατί το πραγματικό ερώτημα εδώ είναι ποιοι τροφοδοτούν την κοινή γνώμη, εκτός βέβαια από τους ίδιους τους δικαστές με τις αποφάσεις τους στις υποθέσεις μείζονος κοινωνικο-πολιτικού, εργασιακού κ.λπ. ενδιαφέροντος. Δεν υπάρχει ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ γι’ αυτό το συντριπτικό δημοσκοπικό εύρημα, η οποία κυβέρνηση εμφανώς ποδηγετεί σειρά δικαστικών ενεργειών;

Η Δεξιά, η οποία όχι μόνο έχει κατακυριεύσει τους αρμούς (όχι της εξουσίας αλλά) ανεξάρτητων φορέων εξουσίας και ακόμη έχει κυριολεκτικά αλώσει το δικαστικό σύστημα σε θέσεις-κλειδιά, δηλώνει πίστη στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη, όταν αυτή καλείται να δικάσει υποθέσεις μείζονος πολιτικής και οικονομικής σημασίας. Και όμως είναι αυτοί οι ίδιοι που ποδοπατούν τις εγγυήσεις ανεξαρτησίας των δικαστών.

Οι μαρτυρίες είναι αμέτρητες, νωπές και παλαιές. Από τις παλαιότερες μαρτυρίες να θυμίσουμε μόνο τις μαρτυρίες του πρώην Προέδρου του Αρείου Πάγου Ματθία και του επίτιμου Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Παπανικολάου.

Η μόνη απάντηση που πρέπει σε όλους αυτούς τους υποκριτές που ομνύουν στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης ενώ τη βιάζουν, είναι η υπενθύμιση της κυνικής αποστροφής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σε σχέση με τη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε εξομολογηθεί στον Αλέξη Παπαχελά «εγώ δεν εκίνησα το δακτυλάκι μου για να καταδικαστεί ο Ανδρέας. Το μικρό μου δακτυλάκι αν κινούσα ο Ανδρέας θα καταδικάζετο».” Για να θυμηθώ τον Ιωάννη Μανωλεδάκη, «η δικαστική ανεξαρτησία δεν είναι κατ’ ακριβολογία “ανεξαρτησία της δικαιοσύνης”, αλλά “ανεξαρτησία του δικαστή”… Ο κάθε δικαστής επιβεβαιώνει ή διαψεύδει τη δικαστική ανεξαρτησία».”

Θα κλείσω με μια πολύ μικρή ιστορία, που έχει μάλιστα και ένα προηγούμενο στα κοινοβουλευτικά χρονικά. Στα κέρματα της δραχμής στην μπροστινή τους πλευρά υπήρχε στο κέντρο το βασιλικό στέμμα και από τις δύο πλευρές του στέμματος έστεκαν ως προστάτες / παραστάτες  του δύο Ηρακλείς (ή Ηρακλειδείς), που κρατούσαν στα χέρια τους το ρόπαλο, αλλιώς τον κόπανο, του Ηρακλή. Τέτοιοι προστάτες του στέμματος υπήρχαν πολλοί μέσα στη Βουλή επί Βασιλευόμενης Δημοκρατίας.

Ο Στέλιος Κούλογλου καταγράφει στη σελ. 33 του βιβλίου του ένα από τα μαργαριτάρια του Άδωνη Γεωργιάδη. Ο εν λόγω εν μέσω πανδημίας είχε δηλώσει ότι «η Αριστερά διαδίδει με δόλο τον κορονοϊό για να μείνει η χώρα σε καραντίνα». Το νεότερο μαργαριτάρι του Γεωργιάδη είναι η τελευταία του δήλωση ότι «αν έλεγε ο Καραμανλής ότι υπάρχει πρόβλημα ασφαλείας στα τρένα, δεν θα έμπαινε κανείς».

Στέλιο, κράτα το αυτό για το επόμενο χρονικό σου, κάνε εκεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο για τις δηλώσεις πολιτικού κυνισμού. Αν πιστεύετε ότι ο Άδωνης Γεωργιάδης είναι ένας από τους Ηρακλείς του στέμματος του Μητσοτάκη, κάνεται λάθος. Όχι, ο Άδωνης Γεωργιάδης δεν είναι ένας από τους Ηρακλείς του στέμματος του Μητσοτάκη, είναι ο κόπανος του Ηρακλέους.
     
*Ο Άρις Καζάκος είναι Ομότιμος Καθηγητής Εργατικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ – Δικηγόρος

Το κείμενο είναι η ομιλία του κ. Καζάκου στην παρουσίαση του βιβλίου στον Ιανό Θεσσαλονίκης. Μίλησε ακόμη η Σοφία Καϊτατζή-Γουίτλοκ, καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης- Πολιτικής Επικοινωνίας (Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ, ΑΠΘ) καθώς και και ο συγγραφέας του βιβλίου. Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας, Παύλος Νεράντζης, διδάκτορας του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ, ΑΠΘ.

Το βιβλίο περιέχει 25 απολαυστικές γελοιογραφίες του Γιάννη Δερμεντζόγλου και δίδεται δωρεάν στους συνδρομητές του Tvxs. 

Το βιβλίο περιέχει 25 απολαυστικές γελοιογραφίες του Γιάννη Δερμεντζόγλου και δίδεται δωρεάν στους συνδρομητές του Tvxs.