«… Θυμάμαι ότι, παλαιότερα ήταν απαξιωμένη η δεκαετία του ’70 και ήταν θεοποιημένη η δεκαετία του ’60. Κι όμως, η δεκαετία του ’70 υπήρξε εξαιρετική, βγήκαν καλλιτέχνες και στο εξωτερικό -το λέω επειδή ασχολούμαι και με την αγγλόφωνη μουσική- και στην Ελλάδα, πραγματικά σημαντικοί, και μεμονωμένα, σόλο, και γκρουπ. Η δεκαετία του ’80, η οποία όντως απαξιώθηκε, είχε και ένα επιπλέον χαρακτηριστικό που αφορά την εικόνα: Τα μαλλιά κόπηκαν, οι χίπις έβαλαν κοστουμάκια, ακόμη και τα κάποτε «παιδιά των λουλουδιών» έκαναν δεύτερη καριέρα ακολουθώντας τη ροή της εποχής,  χαρακτηριστικό της οποίας ήταν το ‘glam’. Κι όμως, η δεκαετία του ’80, μιλώντας για τη μουσική, δεν είναι μόνο το ‘glam’. Θυμίζω την Τίνα Τάρνερ, που όταν χώρισε από τον σύζυγο της, Άικ Τέρνερ το 1978, επανέκαμψε και σάρωσε τα Γκράμι, τους Dire Straits, τον Μάικλ Τζάκσον που έκανε το εμπορικότερο άλμπουμ όλων των εποχών, το Thriller…»
 
Δύο live party happenings αφιερωμένα στα ’80ς και ’90ς  στο κλαμπ «Κύτταρο», το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου και την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου -το δεύτερο μασκέ- με τον Κώστα Μπίγαλη, την Μαντώ και τον Δάκη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το «Κύτταρο» τιμά τα ’80ς, που στρέφει το βλέμμα στην «απενεχοποιημένη τρέλα, τις αξέχαστες επιτυχίες που συνόδευσαν και συνοδεύουν τις πιο ζωντανές και αθώες στιγμές μας».

Από τη «Μελισσούλα», το «Τσάι με Λεμόνι» και το «Στοιχηματίζω» μέχρι «Του Αιγαίου τα Μπλούζ», «Αυτό το καλοκαίρι» «Θωρακισμένη μερσεντές», «Κατερίνα», «Αλαλούμ», «Με την πρώτη ματιά», «Δώσε μου ένα φιλί» «Μια σου λέξη», «Μου λείπεις», το πάρτυ θα τα έχει όλα. 

Όπως λέει στο tvxs.gr ο Βασίλης Στάης από το «Κύτταρο» «… άλλο ένα sold out είναι προ των πυλών […] Είναι τρία -τέσσερα χρόνια που το κάνουμε και πάντα με μεγάλη επιτυχία. Εφέτος το σχήμα είναι ανανεωμένο. Ξεκινήσαμε με Μπίγαλη, Χαριτοδιπλωμένο και Πωλίνα, κάναμε το αφιέρωμα στις γιορτές και τώρα έχουμε Μπίγαλη με Δάκη και Μαντώ, δύο live party  τις Απόκριες […] Το κοινό είναι ηλικιακά μεικτό: Στα ‘καθιστά’ βλέπεις τους 40άρηδες – 50άρηδες, οι 18-30 είναι όρθιοι. Τα τραγούδια όμως, τα ξέρουν όλοι…»

Ο Κώστας Μπίγαλης σταθερός στο αφιέρωμα που παρουσιάζει το «Κύτταρο», ο συνθέτης και ερμηνευτής που έκανε επιτυχία ήδη από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του με γενικό τίτλο «Big Alice» και τη μεγάλη επιτυχία «I miss you» (τραγούδι έκανε καριέρα σε 18 χώρες), ο Μπίγαλης του «Ρίνα – Κατερίνα» και της «Μικρής Μου Μέλισσας», του άλμπουμ που έγινε διπλά πλατινένιο,  εξηγεί στο tvxs.gr γιατί δεν υπάρχει πια ελληνική ποπ, αλλά και για ποιόν λόγο, η πολυσυζητημένη -με τον δύσκολο τρόπο- δεκαετία του ’80 βρήκε πλέον τη θέση της στην ιστορία.

– Το κοινό, πέρα από το αυτονόητο των 40άρηδων – 50άρηδων, είναι και νέοι άνθρωποι 18-30 χρονών. Πού το αποδίδετε αυτό;
 
Κ.Μ.: Οι 40άρηδες και οι 50άρηδες ήταν οι έφηβοι των 80ς και 90ς, οπότε η ανταπόκριση τους έχει σχέση με τις αναμνήσεις. Είναι η γενιά που συνέδεσε τη μουσική και τα τραγούδια των ’80ς και’90ς με προσωπικές στιγμές. Είχε έρθει κάποια στιγμή ένας άνθρωπος που τότε, ως μαθητής λυκείου έδινε πανελλαδικές και μου είπε ότι άκουγε το «Ρίνα, Κατερίνα» για να χαλαρώνει από την πίεση. Βεβαίως όταν έγραφα τα τραγούδια αυτά, ούτε μου περνούσε από το μυαλό ότι για κάποιους ανθρώπους, τριάντα χρόνια και βάλε μετά, θα σήμαιναν κάτι. Ήταν απλά, ποπ τραγούδια και δεν γράφτηκαν από την πλευρά μου για να σημαδέψουν τη δεκαετία, ήταν τραγούδια που γράφτηκαν στο πλαίσιο των συνθηκών της εποχής εκείνης, οπότε είναι μια ευχάριστη έκπληξη όταν μου λένε τέτοιες ιστορίες. Οι νέοι από την άλλη, οι 18άρηες, οι 20άρηδες, ανατρέχουν στο παρελθόν ίσως επειδή κάποιος δικός τους άνθρωπος, συγγενής, κάποιος φίλος μεγαλύτερης ηλικίας τους είπε για τα τραγούδια αυτά, τα αναζήτησαν, τα άκουσαν και ναι, μπορώ να πω ότι, τα ξέρουν δύο γενιές, δύο γενιές που τις βλέπουμε μαζί όποτε κάνουμε live με αφιερώματα, όπως τώρα στο «Κύτταρο», αλλά και στη Θεσσαλονίκη και αλλού. Πέρα από ευχάριστο, πέρα από τη χαρά που μας δίνει, είναι και τιμητικό που μας στηρίζουν και μας ακολουθούν ακόμη.

 
– Πριν από έναν χρόνο, τον Γενάρη του 2017, διοργανώθηκε στην Τεχνόπολη η ιστορική, αναβιωτική έκθεση για την Ελλάδα του ’80, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Τα ’80s ήταν μία δεκαετία, που σχεδόν δαιμονοποιήθηκε -συνολικά, ως τρόπος ζωής, αντίληψης, αισθητικής- και πια είναι σαν να παίρνει πια την εκδίκηση της. Πού  αποδίδετε αυτή την «αποκατάσταση»;
 
Κ.Μ.: … Στον χρόνο. Όταν τα πράγματα παλιώνουν και φεύγει το «λούστρο», αποκτούν μία ιστορική αξία. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη μουσική, αφορά όλους τους τομείς της ζωής. Για παράδειγμα, θυμάμαι ότι, παλαιότερα ήταν απαξιωμένη η δεκαετία του ’70 και ήταν θεοποιημένη η δεκαετία του ’60. Κι όμως, η δεκαετία του ’70 υπήρξε εξαιρετική, βγήκαν καλλιτέχνες και στο εξωτερικό –το λέω επειδή ασχολούμαι και με την αγγλόφωνη μουσική- και στην Ελλάδα, πραγματικά σημαντικοί, και μεμονωμένα και ως γκρουπ. Η δεκαετία του ’80, η οποία όντως απαξιώθηκε, είχε και ένα επιπλέον χαρακτηριστικό που αφορά την εικόνα: Τα μαλλιά κόπηκαν, οι χίπις έβαλαν κοστουμάκια, ακόμη και τα κάποτε «παιδιά των λουλουδιών» έκαναν δεύτερη καριέρα ακολουθώντας τη ροή της εποχής,  χαρακτηριστικό της οποίας ήταν το «glam». Κι όμως, η δεκαετία του ’80 μιλώντας για τη μουσική, δεν είναι μόνο το «glam». Θυμίζω την Τίνα Τάρνερ, που όταν χώρισε από τον σύζυγο της, Άικ Τέρνερ το 1978, επανέκαμψε δυναμικά και σάρωσε τα Γκράμι, τους Dire Straits, τον Μάικλ Τζάκσον που έκανε το εμπορικότερο άλμπουμ όλων των εποχών, το Thriller. Βεβαίως και η δεκαετία έβγαλε πολλά κομμάτια επιφανειακά και «μοδάτα», αλλά αυτά δεν άντεξαν στον χρόνο -δεν θα άντεχαν, έτσι κι αλλιώς. Όλες οι δεκαετίες δίνουν σπουδαία πράγματα. Όπως και αυτή που διανύουμε τώρα. Είκοσι χρόνια μετά, τα σημαντικά της εποχής μας, επίσης θα μνημονεύονται. Πολύ απλά, γιατί όλα κρίνονται από την αντοχή στον χρόνο, από τη μάχη που θα δώσουν με τον χρόνο, από αυτό που λέμε «νόμος της πεπερασμένης πληροφόρησης», σύμφωνα με τον οποίον, ένα θέαμα ή ένα ακρόαμα, δεν μπορούμε να το δούμε ή να το ακούσουμε πάνω από ορισμένες φορές, εννοώ σε επανάληψη. Από την άλλη,  υπάρχουν περίοδοι στη μουσική που είναι εκρηκτικές.

 
Σήμερα, παρά την παγκοσμιοποίηση και στη μουσική -παράλληλα, προς κάθε άλλη έκφραση της παγκοσμιοποίησης, με πρώτη την οικονομική- και παρά τις ψηφιακές μουσικές πλατφόρμες και παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια δισκογραφικές, πάλι αναδεικνύονται σπουδαίοι ερμηνευτές. Παράδειγμα η Αντέλ, η οποία σάρωσε τα πάντα με το ταλέντο της. Τα τραγούδια της πέρασαν στο παγκόσμιο κοινό και την ίδια στιγμή, ανέβασαν τον πήχη της ποιότητας. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να κάνω κάτι στον χώρο της country, που έχει εξελιχθεί σε σχέση με την παραδοσιακή εκδοχή της, συμπυκνώνοντας πλέον όλα τα είδη, και τη ροκ. Η μουσική είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μετασχηματίζεται, μεταβάλλεται και βεβαίως, παρακολουθεί τα τεκταινόμενα.

 
-Υπάρχει ποπ σήμερα;
 
Κ.Μ.: Ελληνική; … Πιστεύω πως όχι. Αυτή η εποχή μου θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, το τέλος της δεκαετίας του ’90, όταν γύρω στο 1997, όλη η Ελλάδα είχε γίνει ένα απέραντο ελληνάδικο. Κι εγώ αγαπώ τα λαϊκά, παιδί που έχει μεγαλώσει στους δρόμους είμαι, θαυμαστής του Καζαντζίδη, του Πάνου Γαβαλά, του Στράτου Διονυσίου, της Μαίρης Λίντα και όλων των μεγάλων. Όμως, η τότε επικράτηση των λαϊκών μουσικών μοντέλων μου θυμίζει τη σημερινή επικράτηση του λαϊκό-ποπ. Αλλά η ποπ, η καθαρή, αθώα ποπ δεν υπάρχει. Και οι  λόγοι είναι συγκεκριμένοι. Πρώτα πρώτα επειδή έχει καταρρεύσει η δισκογραφική βιομηχανία. Συνθέτες όπως εγώ, όπως οι νεότεροι, οι σύγχρονοι, δεν μπορούν να υπάρξουν δισκογραφικά. Μόνο από τα live μπορούν να βγάλουν χρήματα. Οπότε για να επιβιώσουν στρέφονται στο ρεπερτόριο αυτό, το μοντέρνο λαϊκό-ποπ, επειδή μόνο αυτό τους δίνει τη δυνατότητα να πάνε στα μαγαζιά. Αν κάνεις ποπ που θα πας να το τραγουδήσεις; Ποιος πελάτης ανοίγει μπουκάλια και πετάει λουλούδια με την ποπ; Κάποτε υπήρχε δισκογραφία και η ποπ είχε παρουσία. Τα περισσότερα χρήματα που έβγαλα στην καριέρα μου τα έβγαλα ως συνθέτης από τη δισκογραφία, όχι από τις εμφανίσεις. Όσοι τραγουδούσαμε ποπ ήμαστε στα μαγαζιά το «ορεκτικό», που σημαίνει ότι οι αμοιβές μας δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τις αμοιβές των λαϊκών τραγουδιστών. Πάντα συνέβαινε και πάντα συμβαίνει το ίδιο. Εάν κάποιος θέλει να μπει σήμερα στο τραγούδι και να ζήσει από αυτό, πρέπει να πει κομμάτια που να ταιριάζουν σε αυτούς τους χώρους. Οι νέοι τραγουδιστές ονειρεύονται να κάνουν ένα λαϊκο-ποπ σουξέ για να μπουν στις πίστες, αυτές τέλος πάντων που έχουν απομείνει. Άλλο ρεπερτόριο στα νυχτερινά μαγαζιά δεν έχει τύχη. Κι εγώ στα τέλη της δεκαετίας του ’90 έκανα ένα τσιφτετέλι, επειδή ο μάνατζερ μου είπε, εάν δεν κάνεις λαϊκά όπως κάνουν όλοι οι άλλοι δεν θα μπορέσεις να δουλέψεις, δεν θα μπορέσω να σου βρω δουλειά. Βεβαίως, εάν δεν είναι το είδος σου, θα το κάνεις μια φορά, με τον δικό σου τρόπο, την αισθητική σου, αλλά δεν θα μπορέσεις να ακολουθήσεις την πορεία αταλάντευτα. Εάν ήμουν οικονομικά ανεξάρτητος δεν θα έκανα λαϊκά, παρότι τα αγαπάω. Θα εξακολουθούσα την πορεία μου. Νομίζω ότι, αυτή είναι η εξήγηση και είναι απλή…
 
Info

ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
& ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΙΑΣ 18.2 
Μπίγαλης, Μαντώ, Δάκης
στο Αποκριάτικο 80s 90s PARTY
KYTTARO Live Club
Ipeirou 48 & Acharnon, Athens
 
Επικοινωνία – Κρατήσεις:  
210 8224134  info@kyttarolive.gr
Πόρτες: 22.00 / Εισιτήριο: 10€

Προπώληση εισιτηρίων: 
VIVA.GR  https://www.viva.gr/
RELOAD STORES  https://www.facebook.com/ReloadStores
SEVEN SPOT  https://www.sevenspot.gr/
11876 Πληροφορίες Τηλεφωνικού Καταλόγου  https://www.11876.gr/
MEDIA MARKT https://www.mediamarkt.gr/
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ https://www.evripidis.gr/
ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ https://www.athinorama.gr/
ΚΥΤΤΑΡΟ www.kyttarolive.gr (10.00-13.00 καθημερινές 
και ώρες μέρες συναυλιών)