Κατά τον Κυριάκο Μητσοτάκη η ελαστικοποίηση της εργασίας, «προστατεύει τον εργαζόμενο από τις καταχρήσεις των εργοδοτών». 

Οι απλήρωτες υπερωρίες και η, επίσης απλήρωτη, υπερεργασία «φέρνουν επιτέλους, ύστερα από σαράντα χρόνια, τα ευρωπαϊκά δεδομένα και για τον έλληνα εργαζόμενο». Και η κατάργηση του οκταώρου δεν είναι κατάργηση οκταώρου αλλά… αντικαταβολή σε ρεπό: «Ενας απλός και λειτουργικός τρόπος» είπε ο πρωθυπουργός, που δίνει «το δικαίωμα στον εργαζόμενο να ζητήσει ο ίδιος, σε συνεννόηση με τον εργοδότη του, να εργαστεί πιο πολύ για ένα διάστημα, κερδίζοντας σε άδεια, σε μία εποχή που θα το επιλέξει ο ίδιος». Ενδεχομένως για να πάει να… μαζέψει ελιές, όπως είπε και ο Κωστής Χατζηδάκης.

Δεν είναι μαγική εικόνα. Είναι η αντι-μεταρρύθμιση, που βαφτίστηκε μεταρρύθμιση, του νέου νομοσχεδίου για τα εργασιακά: Μια αντι-μεταρρύθμιση που θεσμοθετεί την εβδομάδα εργασίας των 50 ωρών, αντικαθιστά την αμειβόμενη υπερωρία με μελλοντικές άδειες κατά την βούληση και τις ανάγκες της κάθε επιχείρησης και παραδίδει το 8ωρο στην ατομική διαπραγμάτευση και ατομική σύμβαση μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη. Και που, στον πυρήνα της, απαντά στην οικονομική κρίση της πανδημίας με νέα εισοδηματική συμπίεση μέσω της απλήρωτης υπερεργασίας.

Όλα αυτά σε μία χώρα όπου το 8ωρο επέζησε λάθρα τριών Μνημονίων και μιας χρεοκοπίας, όπου οι εργαζόμενοι δουλεύουν τις περισσότερες ώρες ετησίως σε όλη την Ευρώπη – 2.035 ώρες τον χρόνο με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ έναντι 1.363 ωρών στην Γερμανία -, και όπου 700.000 άνθρωποι αμείβονται με λιγότερα από 400 ευρώ μικτά τον μήνα.

Πίσω από αυτούς τους αριθμούς, μάλλον έχει ενδιαφέρον τι λένε και τα πραγματικά ευρωπαϊκά δεδομένα, και όχι εκείνα που επικαλέστηκε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η Γερμανία, για παράδειγμα, με τις σχεδόν λιγότερες ώρες εργασίας σε όλη την Ευρώπη είναι πρώτη σε παραγωγικότητα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Η Σουηδία, επίσης, συζητά το 6ωρο ημερήσιας εργασίας χωρίς μείωση μισθών, ακριβώς για να ενισχύσει την παραγωγικότητα. Και η Ισπανία – που κι εκείνη βγάζει ελιές – τολμά το μεγάλο πείραμα με τις 32 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας, την τεραήμερη αντί πενθήμερης εργασία, επίσης χωρίς μείωση αποδοχών.

Είναι το πείραμα που εισηγήθηκε, και έγινε δεκτό από την κυβένρηση Σάντσεθ και Podemos, ο Ινίχο Ερεχόν, ο επικεφαλής του μικρού αριστερού κόμματος Mais Pais.
Ο ίδιος το έθεσε μάλλον απλά μιλώντας στον Guardian: «Η Ισπανία», είπε, «είναι μια από τις χώρες της Ευρώπης, όπου οι άνθρωποι εργάζονται τις περισσότερες ώρες. Η χώρα μας ωστόσο δεν είναι ιδιαίτερα παραγωγική. Γιατί δεν προσπαθούμε να ξοδεύουμε λιγότερο χρόνο στο γραφείο και να έχουμε περισσότερο χρόνο για εμάς;».

Η πρότασή του εγκρίθηκε τον περασμένο μήνα. Και από το φθινόπωρο θα δοκιμαστεί πιλοτικά: Περίπου 6.000 εργαζόμενοι σε 200 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις θα εργάζονται μια ημέρα την εβδομάδα λιγότερο επί τουλάχιστον έναν χρόνο, με πλήρη μισθό.  Πίσω από το μοντέλο αυτό κρύβεται κι ένα δεύτερο σκεπτικό. Στόχος είναι η απελευθέρωση και δημιουργία νέων θέσεων πλήρους εργασίας, μέσα από την μείωση της εβδομαδιαίας απασχόλησης των ήδη εργαζόμενων.

Το όλο project θα έχει κόστος και θα στηριχθεί με κρατική χρηματοδότηση. Η ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα διαθέσει στις επιχειρήσεις που θα ενταχθούν τουλάχιστον 50 εκατομμύρια ευρώ. Το ποσό δεν είναι μικρό, ούτε είναι σίγουρο ότι επαρκεί. Στην Μαδρίτη όμως ψάχνουν τρόπους και πιέζουν τις Βρυξέλλες να εντάξουν το κόστος στο Ταμείο Ανάκαμψης.

Στην Αθήνα, το μόνο «εργασιακό project» που έχει ενταχθεί στο σχέδιο Ανάκαμψης είναι εκείνο για την αποδιάρθρωση του ΟΑΕΔ. Και για την «στροφή σε ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης», ήτοι για την περιστολή των επιδομάτων ανεργίας. Προκειμένου να μην ενθαρρύνονται οι νυν άνεργοι και δυνάμει φθηνοί εργαζόμενοι στην απραξία, όπως επιτάσσει και το μοντέλο Πισσαρίδη…