Πίσω ολοταχώς είναι ο στόχος του υπουργείου Παιδείας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο νέος πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, δήλωσε ότι πρέπει «να ξαναχτιστεί αυτό που γκρεμίστηκε στην τετραετία 2015-2019, βελτιωμένο και ενισχυμένο για να πάμε παρακάτω».

Στο πλαίσιο αυτό ο Γιάννης Αντωνίου προανήγγειλε, μεταξύ άλλων, την επαναφορά της Τράπεζας Θεμάτων, την καθιέρωση εθνικού απολυτηρίου για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και την καθιέρωση της βάσης του δέκα.

Σύμφωνα με το σχεδιασμό του υπουργείου και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, ο βαθμός του απολυτήριου θα προκύπτει από το βαθμό και των τριών τάξεων του Λυκείου με ειδικό συντελεστή ανά τάξη, ενώ το πιστοποιημένο εθνικό απολυτήριο θα είναι το εισιτήριο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ειδικότερα, ο νέος πρόεδρος του ΙΕΠ εισηγήθηκε:

• Θέσπιση της αυτοαξιολόγησης και της εξωτερικής αξιολόγησης των σχολικών μονάδων.
• Ατομική τιμωρητική αξιολόγηση με ποσοστώσεις για τους εκπαιδευτικούς.
• Νέο νόμο για την επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης με αποκλεισμό των συνδικαλιστών από τη διαδικασία επιλογής.
• Επαναφορά του θεσμού των Σχολικών Συμβούλων, με αυξημένη εποπτική και αξιολογική δικαιοδοσία.
• Επανίδρυση και λειτουργία του δικτύου των Προτύπων και Πειραματικών σχολείων και επέκταση του θεσμού σε όλη την επικράτεια.
• Θέσπιση της τράπεζας θεμάτων στο Λύκειο, ως εργαλείο για τη διασφάλιση της αντικειμενικής αξιολόγησης των μαθητών και ως μηχανισμός εποπτείας και αξιολόγησης της προσφερόμενης γνώσης σε όλα τα λύκεια της επικράτειας.
• Καθιέρωση της βάσης του δέκα.

Το νέο εξεταστικό σύστημα

Σύμφωνα με το νέο πρόεδρο του ΙΕΠ «η απάντηση στο ερώτημα είναι σαφής και κατηγορηματική. Λύκειο αυτόνομη εκπαιδευτική βαθμίδα με την καθιέρωση πιστοποιημένου εθνικού απολυτηρίου, το οποίο θα είναι το εισιτήριο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Για τον προσδιορισμό του βαθμού του εθνικού απολυτηρίου θα συνυπολογίζονται οι βαθμοί των τριών τάξεων του Λυκείου με ειδικό συντελεστή ανά τάξη.

Η μεταρρύθμιση αυτή προϋποθέτει την εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων, την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών, τα νέα προγράμματα σπουδών, την ενίσχυση των προϋποθέσεων προαγωγής και απόλυσης των μαθητών στο Λύκειο».

Αντιδράσεις των εκπαιδευτικών

Οι δηλώσεις του Γιάννη Αντωνίου ήδη προκαλούν αντιδράσεις στην εκπαιδευτική κοινότητα.

Όπως επισημαίνει η Εκπαιδευτική Παρέμβαση του Α’ Συλλόγου Εκπαιδευτικών Αθηνών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης:

• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει εξήντα χρόνια πίσω, στο 1954, όταν οι επιθεωρητές καταδυνάστευαν το εκπαιδευτικό σώμα και οι εκπαιδευτικοί κατασκεύαζαν διδασκαλίες ως θεατρικές παραστάσεις για να αντεπεξέλθουν στη δοκιμασία της επιθεώρησης, κατά την οποία κρίνονταν ο μισθός, ο βαθμός, η υπηρεσιακή τους εξέλιξη, ακόμα και η δυνατότητα μετάθεσης.
• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, στο 1952, όταν το πρώτο μεταπολεμικό Σύνταγμα που ψηφίστηκε τότε απαγόρευε ρητά στους δημοσίους υπαλλήλους το δικαίωμα στην απεργία. Απαγόρευση που έσπασε η ΔΟΕ με την απεργία διαρκείας του 1957. Γι’ αυτό σήμερα προχωράνε βήμα βήμα, με το απεργιακό μέτρο της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.
• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, στην εποχή που δεν υπήρχε μονιμότητα. Γι’ αυτό οι μόνιμοι διορισμοί καταργήθηκαν, όλα τα προηγούμενα χρόνια και από όλες ανεξαιρέτως τις μνημονιακές κυβερνήσεις, γι’ αυτό τα κενά καλύπτονται με δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές, γι’ αυτό 35 και πλέον χιλιάδες εκπαιδευτικοί αντί να έχουν διοριστεί μόνιμοι βιώνουν το καθεστώς της εργασιακής ομηρίας ανασφάλειας και περιπλάνησης.
• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, στην εποχή της μεταπολεμικής σκληρής λιτότητας, όταν η συμπίεση των μισθών απογείωσε την ελληνική οικονομία και γέμισε τις τσέπες λίγων και εκλεκτών.
• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, όταν στην πόρτα της σχολής καραδοκούσε ο ασφαλίτης και στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα κυκλοφορούσαν περισσότεροι ασφαλίτες παρά φοιτητές.
• Το ρολόι –με τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που ιδιωτικοποιούν την ασφάλιση, διαλύουν τα επικουρικά ταμεία και αυξάνουν τα όρια ηλικίας– πρέπει να γυρίσει ακόμα πιο πίσω, στον μεσοπόλεμο, στην εποχή που δεν υπήρχε κοινωνική ασφάλιση και οι εργαζόμενοι αποταμίευαν (όταν και όσο μπορούσαν) από το υστέρημά τους για να μην πεθάνουν στην ψάθα στα γεράματά τους.
• Το ρολόι πρέπει να γυρίσει ακόμα πιο πίσω, στο 1914, στην εποχή των ιεροδιδασκάλων, την οποία τόσο πολύ νοσταλγεί η Νίκη Κεραμέως που μόλις ανέβαλε τα καθήκοντά της ως υπουργός Παιδείας κάλεσε «όλους τους ιεράρχες, τους ιεροδιδασκάλους και τους σχετιζόμενους φορείς να συνδράμουν στο έργο μας και να καταθέσουν τις γνώσεις και την πολύτιμη εμπειρία τους» για το μάθημα των Θρησκευτικών. Στην εποχή που η σχολική ιστορία δεν είχε τις κοινωνιολογικές αναφορές, αλλά, αντίθετα, κατηχούσε και προετοίμαζε, με έντονο εθνικιστικό φορτίο, το μαθητικό σώμα για τους «εθνικούς θριάμβους» του 1922.