Ο – ένας ακόμη – πολιτικός πόλεμος για την σημαία μπορεί να αγγίζει τα όρια της γραφικότητας, έρχεται όμως να αναδείξει και το νέο πεδίο της σύγκρουσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το επόμενο διάστημα.

Πρόκειται για μια σύγκρουση, πέραν του Μνημονίου και της οικονομίας, με εμφανή πλέον ιδεολογικά μέτωπα και χαρακτηριστικά, τα οποία καταγράφηκαν ήδη με απόλυτη ευκρίνεια και στην αντιπαράθεση Τσίπρα – Μητσοτάκη στην Βουλή στην συζήτηση για την Παιδεία.

Η απόφαση του υπουργείου Παιδείας να ορίζονται οι σημαιοφόροι στο Δημοτικό με κλήρωση και όχι με βάση την βαθμολογία και οι οιμωγές της ΝΔ περί «εξισωτισμού προς τα κάτω» και ακύρωσης της «αριστείας», ήταν απλώς το γλαφυρό επιμύθιο αυτής της αντιπαράθεσης.

Στην ουσία της όμως η σύγκρουση που ξεκίνησε με αφετηρία το νομοσχέδιο Γαβρόγλου για την ανώτατη εκπαίδευση αγγίζει τις δομικές διαχωριστικές γραμμές αριστεράς και δεξιάς και το αξιακό χάσμα μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού.

Το δόγμα Μητσοτάκη

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε στη Βουλή για να αναδείξει και να υπερασπιστεί τον πυρήνα του νεοφιλελύεθρου δόγματος. Ζήτησε «σύνδεση της εκπαίδευσης και της έρευνας με την παραγωγική διαδικασία», ζήτησε ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και πρότεινε ανταγωνιστικό μοντέλο δημόσιας εκπαίδευσης με έπαθλο την χρηματοδότηση. Εν ολίγοις, έδειξε ευθέως και καθαρά το μοντέλο που ορίζει την Παιδεία ως κρίκο των αγορών και ως μηχανή παραγωγής κέρδους.

Ο Αλέξης Τσίπρας, στον αντίποδα, υπερασπίστηκε το νομοσχέδιο Γαβρόγλου ως το εργαλείο που αποδίδει ξανά στην Παιδεία και στην κοινωνία δημοκρατικά και προοδευτικά κεκτημένα: Το άνοιγμα των Πανεπιστημίων στους οικονομικά ασθενέστερους, την σύνδεση της Παιδείας όχι με το κέρδος αλλά με την παραγωγική ανασυγκρότηση, και την προαγωγή της συλλογικής γνώσης σε βάση ισότητας και όχι του ατομικού οφέλους.

«Ιδιωτικά σχολεία. Ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ιδιωτικά νοσοκομεία. Ιδιωτική ασφάλιση. Ιδιωτικές υπηρεσίες καθαριότητας και φύλαξης. Εμείς δεν θα ευνοήσουμε αυτή την επιλογή που τρέφεται από τα κενά της δημόσιας πολιτικής και τέλος καταλήγει να κοστίζει περισσότερο στους πολίτες», ήταν η απάντηση του πρωθυπουργού στον Κυριάκο Μητσοτάκη – μια απάντηση, που δίνει και το στίγμα των προτεραιοτήτων που θα βάλει η κυβέρνηση στο δεύτερο ήμισυ της θητείας της.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής η κυβέρνηση θα φέρνει σταθερά σε πρώτο πλάνο τα μεγάλα ζητήματα όχι μόνον της Παιδείας και της Υγείας αλλά και του κοινωνικού κράτους και της λειτουργίας των θεσμών – ζητήματα, τα οποία ανδεικνύουν από την φύση τους τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές και επαναφέρουν το πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα στο δίλημμα της νεοφιλελεύθερης ή προοδευτικής διακυβέρνησης.

Σ’ αυτή την αναμέτρηση η ΝΔ φαίνεται να μπαίνει με προθέσεις ακραίας – και πάλι – πόλωσης, και δη τόσο ακραίας που κάποιες εκ των παρεμβάσεών της προσομοιάζουν επικίνδυνα με τις ανακοινώσεις της Χρυσής Αυγής όπως επεσήμανε χθες, για την υπόθεση της σημαίας, και ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου.

Είναι μια τακτική επιλογή αμφίρροπη και πολιτικά μάλλον επικίνδυνη. Πρώτον, διότι την ιδεολογική ατζέντα την έχει θέσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσιπρας στοχεύοντας ακριβώς στην ανάδειξη του σκληρού, νεοφιλελεύθερου προφίλ της ΝΔ σε δομικά κοινωνικά ζητήματα. Και δεύτερον, διότι η προσέλκυση των ψηφοφόρων του κέντρου, ή του «μεσαίου χώρου» που διακαώς επιδιώκει ο Κυριάκος Μητσοτάκης δύσκολα επιτυγχάνεται με θεωρίες περί του «παιδαγωγικού κινήτρου» που σηματοδοτεί η σημαία και με κραυγές περί παράδοσης των Πανεπιστημίων στην «ανομία» λόγω της αλλαγής του καθεστώτος του ασύλου…