Όταν μας τον σύστησε η Μικρή Άρκτος μέσα από τους στίχους του και τα κείμενα του, ήταν σχεδόν έφηβος. Ο Γιάννης Βασιλόπουλος ήταν ένας bloger που αναζητούσε εκεί έξω  τους ανανώστες του. Σήμερα είναι γνωστός ως ο νεαρότερος στιχουργός.

Στα 22 του έχει γράψει ήδη τραγούδια που έχουν αγαπηθεί με γραφή ώριμη και μεστή. Αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί, τα κείμενα που συνυπογράφει με τη Φωτεινή Λαμπρίδη, της παράστασης «Βλέμμα στο βυθό» που παρουσιάζεται στο θέατρο Ραντάρ τις Τετάρτες του Δεκέμβρη, βασισμένη στο ομώνυμο cd.

Το cd περιλαμβάνει τραγούδια σε μουσική Μίμη Νικολόπουλου, στίχους της Φωτεινής Λαμπρίδη και ερμηνεία του Δημήτρη Βουτσά. Ο Γιάννης Βασιλόπουλος συμμετέχει με τους στίχους σε ένα από τα τραγούδια.

Τι συμβαίνει στο Θέατρο Ραντάρ;

Στην ουσία εκπληρώνεται μια επιθυμία που μοιραζόμαστε λίγο – πολύ όλοι οι φίλοι της μουσικής. Αγαπάμε ένα τραγούδι, έναν δίσκο, ένα συγκρότημα και συχνά αναρωτιόμαστε τί συμβαίνει άραγε στα παρασκήνια, στις στιγμές πριν τη σκηνή, πριν την κυκλοφορία. Αυτό το μυστικό θα μοιραστούμε στη σκηνή του Θεάτρου Ραντάρ με τη μουσική παράσταση που συνυπογράφουμε με τη Φωτεινή Λαμπρίδη. Ανοίγουμε το παράθυρο στην τελευταία πρόβα ενός νέου ερμηνευτή, παρέα με τους μουσικούς του, στο δωμάτιο ενός φτηνού επαρχιακού ξενοδοχείου. Και ενώ η πρόβα προχωρά, παρεμβάλλονται σε αυτήν οι ιστορίες των γύρω δωματίων, των ενοίκων του ξενοδοχείου, και γινόμαστε για λίγο ακροατές και της δική τους ζωής. Πέρα από ένα μικρό σχόλιο πάνω στην αλληλεπίδραση μεταξύ της μουσικής και των δημιουργών με το κοινό τους και αντίστροφα, η παράσταση έρχεται κυρίως ως ένας κοινωνικός σχολιασμός πάνω στις σχέσεις μας σήμερα, στις φιλίες, τους έρωτες, τις συγκρούσεις, τους φόβους και τις απώλειές μας. Τη δειλία και το θάρρος μας.

Πώς γράψατε τα κείμενα;

Είχαμε καλή πυξίδα και δυνατό φάρο. Η ιδέα γεννήθηκε απ’ τις συζητήσεις μας με τον Παρασκευά Καρασούλο, που οραματίστηκε το ξενοδοχείο ως τη στέγη των παραπάνω ιστοριών και έδωσε την κεντρική κατεύθυνση του κειμένου. Έπειτα, μέσα από την παράσταση, θέλαμε να παρουσιάσουμε μία ολοκαίνουργια ενότητα τραγουδιών: το “Βλέμμα στο Βυθό”, σε στίχους της Φωτεινής Λαμπρίδη, μουσική του Μίμη Νικολόπουλου και ερμηνεία του Δημήτρη Βουτσά. Ο δίσκος αυτός, που κυκλοφορεί ήδη από τη Μικρή Άρκτο, εκτιμώ πως είναι από τις πιο σημαντικές καταθέσεις των τελευταίων ετών. Ξεχειλίζει από μελωδίες, από συγκίνηση, από έναν στίχο τολμηρό και αποκαλυπτικό, από τη ζωντάνια του Δημήτρη, που ερμηνεύει με ευαισθησία και καθαρότητα τα τραγούδια της Φωτεινής και του Μίμη. Τα κείμενα που γράψαμε μαζί με τη Φωτεινή, όσο ήμασταν δίπλα δίπλα στο ίδιο γραφείο, συζητώντας τους χαρακτήρες, τις ζωές τους, τα θέματά τους, ήρθαν ακριβώς να αγκαλιάσουν τα τραγούδια αυτού του δίσκου, ακολουθώντας το δικό τους φως.

Πώς εμπνευστήκατε τους ήρωες της παράστασης που δεν βλέπουμε αλλά τους ακούμε; Ποιος είναι ο αγαπημένος σου;

Μέσα απ’ τις συναντήσεις μας με τη Φωτεινή, καθώς λέγαμε τα νέα μας, προτού ξεκινήσουμε δηλαδή τη συγγραφή, διαπιστώσαμε πως είχαμε ήδη βρει κάποιους απ’ τους χαρακτήρες, άθελά μας. Οι σκηνές που μοιραζόμασταν απ’ την καθημερινότητά μας, τα περιστατικά που διηγούμασταν ο ένας τον άλλον προθερμαίνοντας, στην ουσία, τα μολύβια μας, είχαν ήδη σκιαγραφήσει κάποια απ’ τα κεντρικά πρόσωπα της παράστασης. Στο τέλος, όμως, οι χαρακτήρες είχαν αυτονομηθεί και έπρεπε, πλέον, αφού τους εμπνευστήκαμε, να ανακαλύψουμε τι πραγματικά είχαν να πουν. Η αγαπημένη μου απ’ όλους τους είχε να πει πολλά. Και ακατάπαυστα. Τη γνωρίζουμε ως τη φίλη στην άλλη γραμμή, που την καλείς να μοιραστείς τον πόνο σου και έχει πάντα έναν πόνο μεγαλύτερο να μοιραστεί μαζί σου, με όλες τις λεπτομέρειες.

Γιατί να έρθει κάποιος να παρακολουθήσει την παράσταση – συναυλία;

Γιατί έχει φτιαχτεί για αυτό. Θα ακούγεται χαζό έτσι όπως το λέω, αλλά φτιάξαμε την παράσταση για τους ανθρώπους που θα την επιλέξουν. Οι ιστορίες που λέμε, είτε μέσα από τα τραγούδια, είτε μέσα απ’ τα κείμενα και τους χαρακτήρες της παράστασης, αναφέρονται στην καθημερινότητά μας, εξομολογούνται στιγμές απ’ τις ζωές των ανθρώπων που αγαπάμε, από τις αγωνίες μας. Δεν είχαμε διάθεση να φανούμε έξυπνοι, να κάνουμε επίδειξη γνώσεων, ούτε όμως να δημιουργήσουμε μια παράσταση από σουξέ για διασκέδαση. Σας καλούμε να μοιραστούμε μια ευάλωτη ώρα ζωής. Και όλες αυτές οι ιστορίες της, καθώς εμπλέκουν αρκετά πρόσωπα στην παράσταση, πήραν μεν σχήμα από εμάς, αλλά πνοή πήραν απ’ τον σκηνοθέτη μας, Σταύρο Ράγια, και τις καίριες οδηγίες του, στον οποίο ακόμα οφείλουμε και τη συμμετοχή των ξεχωριστών ηθοποιών που έγιναν οι φωνές των χαρακτήρων μας. Μαζί και με τον Ανδρέα Γεωργιάδη, που επιμελήθηκε σκηνογραφικά την παράσταση και κατάφερε να δέσει αρμονικά τα πάντα επί σκηνής, φτιάξαμε όλοι μαζί έναν κόσμο που ακόμα και εμείς τώρα αναμένουμε να ανακαλύψουμε μαζί με όσους θα μας εμπιστευτούν και θα βρεθούν κοντά μας στην παράσταση.

Πώς θα χαρακτήριζες τον κόσμο των τραγουδιών του CD “Βλέμμα στο Βυθό”;

Είναι ένας κόσμος μεγάλος, που μέσα του τα αισθήματα ταξιδεύουν και να βαθαίνουν, οι σύντροφοι έχουν το χώρο να ερωτευτούν, να πάρουν απόσταση, να μαλώσουν, έχουν το χρόνο να σωπάσουν. Το Βλέμμα στο βυθό περιέχει πλήρεις σχέσεις, όχι αυτοαναφορικές καταγραφές για έναν απροσδιόριστο Άλλο. Και αυτό είναι επίτευγμα της στιχουργού του, της Φωτεινής. Όλες οι δυναμικές που αναπτύσσει η Φωτεινή στις ιστορίες της, γιατί ως ιστορίες αντιλαμβάνομαι τα τραγούδια, τις έχει ντύσει τόσο όμορφα ο Μίμης, τις έχει χρωματίσει και τους έχει δώσει την αλμύρα του βυθού. Δεν είναι τυχαία η επιλογή του Ανδρέα Γεωργιάδη, με το υπέροχο έργο της Μαρίας Φιλοπούλου ως εξώφυλλο του δίσκου. Και είναι φυσικά ένας δίσκος δημιουργών. Γιατί ένας δίσκος με κόσμο ενιαίο, με καθαρή αισθητική ταυτότητα και καλλιτεχνικό αίτημα, δεν μπορεί παρά να είναι δίσκος που υπογράφουν στιχουργός και συνθέτης, με τη βαρύτητα της υπογραφής τους. Αυτή τη λογική, που ακόμα ακολουθούμε κόντρα στο ρεύμα, μειοψηφικά, την οφείλουμε κυρίως στην επιμονή του Παρασκευά Καρασούλου, εκδότη της Μικρής Άρκτου και παραγωγού του δίσκου, να επενδύει σε δίσκους δημιουργών, στην ανεύρεση, διαμόρφωση και ανάδειξη νέων γενεών από δημιουργούς και από ερμηνευτές δημιουργών. Ένας τέτοιος ερμηνευτής είναι ο Δημήτρης Βουτσάς, που με έναν μαγικό τρόπο περιέχει ατόφιο ολόκληρο τον κόσμο που δημιούργησαν η Φωτεινή και ο Μίμης. Ο Δημήτρης ήρθε δυναμικά μα, πριν απ’ όλα, ήρθε ουσιαστικά. Αυτό αποδεικνύεται από τη συνειδητή επιλογή του να ερμηνεύσει ένα έργο αναφοράς, από τον πρώτο του κιόλας δίσκο, χωρίς να κάνει βήμα πίσω.

Συμμετέχεις και εσύ στο δίσκο, υπογράφοντας τους στίχους ενός τραγουδιού. Τι σημαίνει για εσένα η συμμετοχή;

Σημαίνει μεγάλη χαρά και μεγάλη συγκίνηση. Με την πρόσκληση των παιδιών και του Παρασκευά να συμμετάσχω στο δίσκο, έγραψα ξανά για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό. Η ασφάλεια και η εμπιστοσύνη που αισθάνθηκα μέσα στην ομάδα μας, μου έδωσε την ευκαιρία να θυμηθώ απ’ την αρχή πόσο με συγκινεί η μουσική, το τραγούδι και, κυρίως, οι άνθρωποι του τραγουδιού. Οι στίχοι της “Πόλης” αναφέρονται στο πώς μπορεί κανείς να βρει τη δύναμη να κινήσει γη και ουρανό για κάποιον ή κάτι, όταν έχει γνήσιο ενδιαφέρον για αυτό. Τότε η απόσταση μετράει μόνο ως ο δρόμος που σε συνδέει με τον άλλον άνθρωπο, ο δρόμος που χρειάζεται να διανύσεις για να φτάσεις κοντά του. Έτσι συμβαίνει και με τη μουσική και αυτό μου υπενθύμισε η “Πόλη” και τα παιδιά με τη μεγάλη τους αγκαλιά μέσα στο δίσκο.

Σε τι ηλικία έγραψες τον πρώτο στίχο σου και πώς το αντιμετώπισε το περιβάλλον σου;

Πρέπει να ήμουν 14 χρονών. Μέχρι τότε έγραφα κείμενα στο αυτοσχέδιο blog μου, το οποίο διατηρώ ως σήμερα, αλλά με το στίχο ένιωθα να γίνεται κάτι διαφορετικό. Ήρθε σαν μια μεγάλη ανακάλυψη, σαν το πρώτο μου φιλί. Τότε δεν είχα τις αναφορές για να το κατανοήσω, αλλά ήταν σαν πρώτο φιλί, γιατί κι αυτό μας εκθέτει σε κάτι όμορφο, έντονο, καινούργιο, με το δέος όμως και το φόβο μιας δυναμικής επαφής με τον άλλον και τις άγνωστες προθέσεις του. Για πολύ καιρό δεν ήξερα αν πάει να με φιλήσει ή να με καταβροχθίσει ο στίχος. Αυτό ήταν ένα αίσθημα αρκετά ξαφνικό για ένα γυμνασιόπαιδο. Είχα όμως την τύχη να μοιράζομαι με τους γονείς μου όλη την αγωνία και τον ενθουσιασμό μου, χωρίς ποτέ να με πιέσουν για κάτι, ή να με κάνουν να αισθανθώ πως όφειλα να το συνεχίσω. Ήταν παρόντες και μοιράζονταν μαζί μου την αγάπη μου για τις λέξεις. Κατά τ’ άλλα ο δρόμος ενός στιχουργού είναι στην ουσία προσωπικό. Δεν μοιάζει με τη διαδρομή ενός μουσικού οργάνου ή ενός αθλήματος, για παράδειγμα. Δεν πας στα μαθήματα στιχουργικής στο ωδείο της περιοχής, ούτε παίρνεις διπλώματα, ούτε πρωταθλήματα. Απλά γράφεις και γράφεις και αναζητάς το μέτρο που θα κρίνει αν προχωράς ή αν μένεις στάσιμος. Είναι ένας άγνωστος κόσμος, τόσο γοητευτικός, όσο και τρομακτικός. Και είναι ωραίο να διαλέγεις αυτό που σε γοητεύει, απλώς επειδή το θες.

Τι σημαίνει για έναν τόσο νέο άνθρωπος να είναι στην Ελλάδα στιχουργός σήμερα;

Προσωπικά δεν ξέρω τι θα σήμαινε αν δεν υπήρχε η Μικρή Άρκτος και ο Παρασκευάς Καρασούλος. Και ενδεχομένως να μη γνώριζα κιόλας. Λίγους μήνες μετά τους πρώτους μου στίχους, έμαθα ένα βράδυ πως βρισκόταν σε εξέλιξη η Τέταρτη Ακρόαση Νέων Δημιουργών της Μικρής Άρκτου και πως εκείνο το πρωί θα έληγε η διορία συμμετοχής. Πέρασα τις επόμενες ώρες γράφοντας ορισμένα νέα τραγούδια και έφτασα άυπνος στο ταχυδρομείο, απουσιάζοντας κιόλας από την τελική εξέταση της Τρίτης Γυμνασίου για τα Μαθηματικά, που ήταν το ίδιο πρωί. Έπρεπε να διαλέξω μεταξύ των δύο και η απόφαση ήταν προφανής. Ο Παρασκευάς, ο παραλήπτης του φακέλου με τη συμμετοχή μου, με καλωσόρισε λίγο καιρό μετά σε έναν κόσμο ανθρώπων που έχουν κάνει ανάλογες επιλογές, προκρίνοντας την τέχνη με κάθε κόστος, με πρώτο τον ίδιο. Με έμαθε να αντιλαμβάνομαι το μέγεθος και τη δύναμη του στίχου, να καταφέρνω να τον τιθασεύω προτού με καταβροχθίσει. Αυτή είναι μια μεγάλη διαδρομή. Και βέβαια δεν αναφέρομαι καν στο αν μπορούμε να ζήσουμε από το τραγούδι. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε με τόση επιμέλεια, επιμονή και προσπάθεια, με προσωπικό κόστος, είναι να ζούμε όσο μπορούμε καλύτερα για αυτό, παρά απ’ αυτό. Ξυπνάμε για τη μουσική, ερωτευόμαστε για τη μουσική, τσακωνόμαστε για τη μουσική. Κάνουμε φυσικά άλλες δουλειές, για τη μουσική. Οι περισσότεροι νέοι δημιουργοί είμαστε πραγματικά φτωχοί αλλά, όταν περνάμε το δρόμο, λέμε ο ένας στον άλλον “Πρόσεχε πώς περνάς, δεν έχει βγει ακόμα ο δίσκος σου”. Έχουμε κάτι πολύτιμο να υπερασπιστούμε.

Η συγγραφή είναι οδύνη, λύτρωση ή κάτι άλλο;

Αυτό το διάστημα για μένα η συγγραφή είναι μια ωραία γιορτή, πιο κοντά στη λύτρωση δηλαδή. Αλλά όχι όταν η λύτρωση είναι ο κεντρικός στόχος. Αν κάτι εκτίμησα τα τελευταία χρόνια, είναι η απουσία μου απ’ τη συγγραφή. Κατάλαβα πως οι σιωπές μας, όσο κι αν μας τρομάξουν και όσο κι αν κρατήσουν, αν τις εμπιστευτούμε, θα έρθει η ώρα που θα αποσυρθούν από μόνες τους. Όσο κυνηγάμε τη λύτρωση μέσα απ’ τη συγγραφή, μέσα απ’ τον έρωτα, μέσα από μία προαγωγή, τότε ναι, τότε γίνεται οδύνη και δεν είναι ούτε συγγραφή, ούτε έρωτας, ούτε προαγωγή. Βοηθά όμως περισσότερο να στοχεύουμε στην όμορφη βόλτα που θα πάμε, στο ωραίο πρωινό που θα φτιάξουμε, στις ιστορίες που θα διηγηθούμε στους ανθρώπους μας, στις σιωπές μας όσο μας λένε τις δικές τους ιστορίες και, έπειτα, οι στίχοι απλώς θα έρθουν.

Τι κάνει κάποιον-α σημαντικό-ή στιχουργό;

Σε μια συζήτηση που είχαμε με τον Παρασκευά, μου είχε ζητήσει να σκεφτώ τι θα χαρακτήριζε έναν ιδανικό σύντροφο, συνεργάτη ή φίλο, τουλάχιστον κατά τη δική μου κρίση. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η ερώτησή του γιατί, ενώ φαινόταν αρκετά απλή, δεν είχα ιδέα τι να απαντήσω. Κάποιους μήνες αργότερα βρήκα την απάντησή μου: θα ήθελα να είναι γενναίος. Όπως θα ήθελα κι εγώ να ζω γενναία. Από τότε βλέπω τη γενναιότητα ως κριτήριο για ό,τι αγαπώ και εκτιμώ. Η γενναιότητα στους στίχους και στις επιλογές των στιχουργών, όπως και η γενναιότητα στον έρωτα, στη φιλία, σε κάθε εργασία, σε κάθε ρόλο και θέση ευθύνης. Ένας σημαντικός, δεν μπορεί παρά να είναι γενναίος.

Χάρισε μας έναν ακυκλοφόρητο στίχο σου.

Θέλω ν’ αγγίξω στα δυο μου χείλη

Αυτό που πρόκειται να ανατείλει

Και να του πάρω την υγρασία

Να κάνω το άλμα προς την ουσία

Ταυτότητα Μουσικής Παράστασης

• Κείμενα: Φωτεινή Λαμπρίδη, Γιάννης Βασιλόπουλος
• Σκηνοθεσία: Σταύρος Ράγιας
• Σκηνική επιμέλεια: Ανδρέας Γεωργιάδης
• Ερμηνεία: Δημήτρης Βουτσάς
• Μουσικοί: Αλέξανδρος Καζάζης (κιθάρα) | Εύα  Μυλωνά (ακορντεόν)
• Ακούγονται οι ηθοποιοί: Αχιλλέας Βατρικάς, Μάγδα Γκουβέρου, Δημοσθένης Ελευθεριάδης, Θανάσης Λυσσανδρόπουλος, Αριάδνη Μιχαηλάρη, Καλλιόπη Τακάκη

Πληροφορίες

• Ημέρες παραστάσεων: Τετάρτη 22, 29 Δεκεμβρίου 2021
• Ώρα έναρξης : 20:30
• Εισιτήρια: 15 ευρώ (γενική είσοδος)
• Διάρκεια : 75’
• Οργάνωση – Παραγωγή: Μικρή Άρκτος, 210 76 10 616, [email protected]
• Προβολή – δημόσιες σχέσεις: Μαρία Τσολάκη
• Θέατρο Radar| Πλατεία Αγ. Ιωάννου και Πυθέου 93, ακριβώς στην στάση Μετρό Αγ. Ιωάννης | Οδηγίες πρόσβασης μέσω Google map |  τηλ.: 210 97 69 274