H υπουργοποίηση Τόλκα και Μωραΐτη ήταν το πρώτο βήμα. Το δεύτερο θα είναι το κείμενο-προσκλητήριο για μια νέα προοδευτική συμμαχία που υπογράφουν, και θα δημοσιοποιήσουν τη Δευτέρα, περισσότερα από 80 δημόσια πρόσωπα με μακρά διαδρομή στον χώρο της ευρείας κεντροαριστεράς. Και το τρίτο βήμα θα είναι η – ισχυρή και διακριτική – αποτύπωση αυτής της συμμαχίας και στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις εθνικές εκλογές.

Ads

Για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η κλιμάκωση του στρατηγικού εγχειρήματος που έχει δρομολογήσει, και υπηρετεί σταθερά εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια – εκείνου της νέας προοδευτικής διακυβέρνησης και του ανοίγματος στην κεντροαριστερά. Και, ανεξαρτήτως ενστάσεων και αντιδράσεων εντός ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως από την πλευρά των «53», σκοπεύει να το φθάσει μέχρι τέλους: «Δεν μπορεί να υπάρξει προοδευτική κυβέρνηση χωρίς Κεντροαριστερά, μόνον με Αριστερά» έχει πει σε ανύποπτο χρόνο και η θέση του αυτή παραμένει εν ισχύ στο ακέραιο.

Για το Κίνημα Αλλαγής και τη Φώφη Γεννηματά είναι μια πολύ δύσκολη πολιτική στιγμή. Η έως τώρα εκρηκτική αντίδρασή της στην προσέγγιση στελεχών του παλαιού ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτική αυτής της δυσκολίας – μιας δυσκολίας, που αγγίζει τα όρια υπαρξιακών πολιτικών αδειξόδων. Χθες το βράδυ η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ έφθασε στο σημείο να καταγγείλει τον πρωθυπουργό για «εξαγορά στελεχών» με «μεθόδους Μαδούρο» και «delivery υπουργείων». Πρόκειται για πολιτικούς αφορισμούς που φωτογραφίζουν κυρίως τους – «κυνηγούς καρέκλας» κατά το ΚΙΝΑΛ – ‘Αγγελο Τόλκα και Θάνο Μωραΐτη. 

Εάν αυτοί οι αφορισμοί όμως είναι η πρόσφορη διέξοδος για στελέχη που έχουν θητεύσει σε κομματικές και κυβερνητικές θέσεις του παλαιού ΠΑΣΟΚ, είτε του παπανδρεϊκού είτε του σημιτικού, δεν είναι εύκολο να ισχύσει το ίδιο και για τα πρόσωπα που θα υπογράψουν το προσκλητήριο-μανιφέστο της Δευτέρας. Διότι μάλλον δύσκολα μπορεί να δει κανείς τον Νίκο Μουζέλη του London School of Economics στην… ουρά για delivery υπουργείου ή τον Σωτήρη Βαλντέν του Ρήγα Φεραίου και των αντιδικτατορικών αγώνων σε κυνήγι οποιασδήποτε καρέκλας. Πρόκειται για δύο μόνον από τα 80 και πλέον πρόσωπα που υπογράφουν και θα παρουσιάσουν την Δευτέρα το κείμενο – προσκλητήριο για τη νέα προοδευτική συμμαχία.

Ads

Το ίδιο κείμενο, σύμφωνα με τις πληροφορίες, συνυπογράφουν μεταξύ άλλων ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος, ο πρώην Γενικός Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Κωστής Παπαϊωάννου, η Μαρία Ρεπούση, ο Νίκος Μπίστης, οι δημοσιογράφοι Παναγιώτης Παναγιώτου και Χρήστος Μαχαίρας κ.α. Η όλη κίνηση οργανώνεται από την Πρωτοβουλία Πολιτών «Γέφυρα» – μια ονομασία με προφανή πολιτική σημειολογία και συμβολισμούς. Κατά τις ίδιες πληροφορίες το κείμενο, το οποίο θα παρουσιαστεί σε συνέντευξη Τύπου, θα αποτελεί ουσιαστικά κι ένα προσκλητήριο συντονισμού όλων των δυνάμεων που έχουν αναφορές στην ευρωπαϊκή κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία, θα εστιάζει στους κινδύνους που σηματοδοτεί η άνοδος της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη και θα αναδεικνύει την υπερσυντηρητική στροφή της ΝΔ στην Ελλάδα και την ανάγκη μιας νέας προοδευτικής διακυβέρνησης σε κοινό μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι υπογράφοντες προέρχονται από όλο το προοδευτικό και δημοκρατικό τόξο – από το πρώιμο εκσυγχρονιστικό μπλοκ του Κώστα Σημίτη και το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ έως την ανανεωτική αριστερά. Και η πρόσκλησή τους θα απευθύνεται ευθέως και στο ΚΙΝΑΛ. Κι εδώ έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον – και υψηλή πολιτική δυσκολία – τι θα απαντήσει η Φώφη Γεννηματά. Τι θα απαντήσει, πρωτίστως, σε ζητήματα όπως αυτά που έθεσε ο Σωτήρης Βαλντέν με το τελευταίο άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι σταθερά φιλοευρωπαϊκή και συμπαρατάσσεται με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Αντιπαρατίθεται στην Ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό. Τηρεί τις υποχρεώσεις της απέναντι στους δανειστές. Ασκεί θαρραλέα ευρωπαϊκή πολιτική στα Βαλκάνια (Πρέσπες). Η οικονομική και κοινωνική της πολιτική, στο μέτρο που το επιτρέπουν οι μεταμνημονιακές υποχρεώσεις, είναι προοδευτική. Το έργο της στον τομέα των δικαιωμάτων επίσης. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Αυτήν βλέπουν και οι ξένοι. Ιδιαίτερα δε οι σοσιαλδημοκράτες δεν κατανοούν τη στάση της αντιπολίτευσης. Η άρνηση διαλόγου με αυτή την κυβέρνηση, και μάλιστα από μέρους δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές, ξεφεύγει από κάθε λογική».