Η στάση της πολιτικής και επιστημονικής υπευθυνότητας, παρά την σωρεία ανεπαρκειών και παραλείψεων, εισπράττεται ως μια αυτονόητη εθνική υποχρέωση της αντιπολίτευσης. Όσο μάλιστα πιο αδίστακτος υπήρξε κάποιος στην εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου & της καταστροφής, τόσο πιο αυτονόητο του φαίνεται! Τι θα έκαναν άραγε κανάλια, κόμματα & πρόσωπα αν τα τωρινά συνέβαιναν το καλοκαίρι του 2018; Τι οδηγεί τον κ. Τσίπρα στην αντιδιαμετρική στάση, όπως κορυφώνεται και από την σημερινή του πρωτοβουλία; Μήπως ότι δεν ελέγχει τα κανάλια, μήπως ότι όλα λειτουργούν ικανοποιητικά ή μήπως ότι η τραγωδία προβλέπεται μικρότερη από το Μάτι;

Ο λαϊκισμός και η ανηθικότητα δεν έχουν ανάγκη πλούσιων τεχνικών μέσων. Αυτό που οι χθεσινοί «μαχητές της ελευθερίας», που διαπόμπευαν το ΕΣΥ με κάθε ευκαιρία, το θεωρούν ως «αυτονόητη υποχρέωση»,η υπεύθυνη στάση εθνικής ενότητας, που ήδη προτάθηκε να εκφραστεί ακόμη και σε επίπεδο διακομματικής επιτροπής διαχείρισης της κρίσης, αποσκοπεί στο να δοθεί σε όλους τους τόνους το μήνυμα του πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα!

Αυτό προέχει τώρα και πράγματι, οι Έλληνες πολίτες εκπλήσσονται ευχάριστα από την αποφυγή ιδιοτελούς αλίευσης πολιτικών κερδών παρότι οι ευκαιρίες παρέχονται απλόχερα. Πιθανώς συνέτεινε σε αυτό και η καλή συνεννόηση μεταξύ των κκ Κικίλια και Ξανθού, κυρίως όμως πρόκειται για την κορυφαία επιλογή ενός εθνικού ηγέτη που νοιώθει ότι η διαχείριση οιασδήποτε κρίσης από την εν λόγω κυβέρνηση ισοδυναμεί με θανάσιμη απειλή. Παρά την πληρέστατη ενημέρωση που διαθέτει, σιωπά!

Αντί να προσδοκά την αποτυχία επιχαίροντας, πασχίζει ειλικρινά να την αποτρέψει. Με κίνδυνο, αν τα καταφέρει, να διασώσει την εικόνα του αντιπάλου του από βέβαιο διασυρμό και επιπλέον να του πιστωθεί και μια επιτυχία πρώτου μεγέθους. Σωστά το κάνει εθνικά ηθικά, ανθρώπινα, πολιτικά αλλά ακόμη και προσωπικά, αν συνεχίζουμε να ελπίζουμε στην ευφυία και το ήθος αυτού του λαού.

Άραγε οι κυβερνώντες κάνουν εξίσου υπεύθυνα οτιδήποτε το δυνατόν προκειμένου να μειώσουν τους αποτρέψιμους θανάτους; Οι μισοί βουλευτές της ΝΔ κορδακίζονται στα κοινωνικά μέσα σε κοσμικά μέρη ή σαλιαρίζουν σε selfies. Υπάρχει βέβαια και ο πνευμονολόγος εκείνος συμπολιτευόμενος βουλευτής που δίνει την μάχη στο Νοσοκομείο της περιοχής του ως απλός φαντάρος. Ας προβληθεί αυτός κι όχι ο ανεκδιήγητος Υπουργός που με τα μηνύματα του περί απίστων αριστερών, εκκλησιασμού και μετάληψης συνεχίζει να γελοιοποιεί την καραντίνα. Η στάση του αυτή επισύρει μέχρι και ισόβια, όπως θα έλεγε κι ο ίδιος. Ο προιστάμενος του οφείλει σήμερα να δεσμευτεί ρητά στον αυστηρό έλεγχο τέτοιων συμπεριφορών.

Η στάση της Ιεραρχίας επίσης καθιστά την καραντίνα ευφημισμό. Δεν είναι τόσο οι λιγοστοί  ηλικιωμένοι  όσο το κρίσιμο ρήγμα που προκαλεί στο αρραγές του μηνύματος. Το σύνολο της κοσμικής ηγεσίας ας την θέσει προ των ευθυνών της άμεσα. Αν συνεχίσει τους βυζαντινισμούς, να καταγγελθεί πια ανοικτά ως υπαίτια μελλοντικών θανάτων. Ας σημειωθεί ότι οι κοινωνούντες κλπ ουδέποτε απαρνήθηκαν το δικαίωμα τους σε σπανίζουσα κλίνη ΜΕΘ, αν τυχόν με την αυτοκτονική τους συμπεριφορά την χρειαστούν, και τότε φυσικά θα την στερήσουν από κάποιον που δεν έφταιγε σε τίποτε. Δεν μπορεί να κολακεύει και να πυροδοτεί τον ανορθολογισμό & την παραδοξολογία, που τείνουν να φουντώσουν όποτε η επιστήμη εμφανίζεται να μην έχει τον έλεγχο. Υπάρχουν σημαντικά τμήματα του πληθυσμού που ρέπουν προς τέτοιες συμπεριφορές και η στάση της Ιεραρχίας τους θέτει σε πειρασμό.

Η Εκκλησία θα μπορούσε να διακριθεί όχι μόνο στον καθησυχασμό, την παρηγορία και τον εθελοντισμό πλήθους ανθρώπων αλλά και σε άλλους δύσκολους και απάτητους τόπους όπως τα τεράστια βιοηθικά προβλήματα που στην κρίση αναδύονται. Και διαθέτει ανθρώπους και ιδέες για αυτό! Η σαφήνεια & η ορθότητα των κριτηρίων που θα πρυτανεύσουν κατά τη κατανομή σπανιζόντων πόρων πρέπει να διασφαλιστεί έγκαιρα.

Φυσικά αυτό θα είναι έργο κυρίως του νομικού κόσμου αλλά η πρωτοβουλία και η επιτήρηση εφαρμογής των ρυθμίσεων είναι καθαρά μια πολιτική υπόθεση. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει ένα ακόμη βάρος στην πλάτη των υγειονομικών και μάλιστα κατά τη στιγμή της μάχης. Προτού βρεθούμε στην θέση της Ιταλίας, ας τα φροντίσουμε όλα αυτά με τη μέγιστη συναίνεση & διαφάνεια, προκειμένου να αποφύγουμε πολλές επιπλέον πικρίες, εντάσεις, υποψίες και κατηγορίες.

Οι πλείστοι υγειονομικοί έχουν ξαναβρεθεί σε θέση να ρισκάρουν τον εαυτό τους για άλλους.  Αυτό δεν σημαίνει ότι τους γοητεύει η ιδέα να πάνε σαν πρόβατα επί σφαγή (χωρίς γάντια, μάσκες, στολές κλπ). Ούτε νοείται η αδιαφορία για τις ευάλωτες ομάδες υγειονομικών που ενώ ακούν τις οδηγίες προς τους ομοιοπαθείς τους, περί παραμονής στο σπίτι & αποφυγής επαφής κάθε ασθενούς, ματαίως περιμένουν τη δική τους εξαίρεση. Όσοι φροντίζουν για το ηθικό των λειτουργών της υγείας γνωρίζουν άραγε ότι αυτές οι κατηγορίες εργαζομένων εξαιρούνται από τα βαρέα & ανθυγιεινά; Η έγκαιρη επίλυση των ζωτικής σημασίας ζητημάτων προστασίας και μια τέτοια  συμβολική κίνηση όλου του πολιτικού κόσμου, έστω και ως υπόσχεση, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ένεση ηθικού κι όχι εξαγοράς. Γιατί όποιος είναι πρόθυμος να πουλήσει την ζωή του δεν γίνεται υγειονομικός.

Όποιος έχει επιχειρήσει να αλλάξει ένα λαμπτήρα επειγόντως στο Δημόσιο γνωρίζει πόσο πιθανό είναι να γίνουν εγκαίρως κλίνες ΜΕΘ, προσωπικό, προμήθειες στον ελάχιστο χρόνο που μας απομένει. Η πρόταση για διακομματική Επιτροπή μπορεί να επιλύσει πολλά τέτοια προβλήματα διαδικασιών, σε ad hoc βάση. Εξάλλου την γραφειοκρατία διαχρονικά την τροφοδότησε η έλλειψη εμπιστοσύνης κι όχι αναίτια αν θυμηθούμε το αλήστου μνήμης ΚΕΕΛΠΝΟ.

Επιπλέον η λύση αυτή μπορεί να αθροίσει τεχνογνωσία και δεξιότητες με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις εφικτές και ρεαλιστικές προτάσεις του κ. Πολάκη για την επέκταση και την αξιοποίηση των υφιστάμενων δομών. Την εξασφάλιση που παρέχει το να συναποφασίζει και ο αντίπαλος μαζί σου, μπροστά σε τέτοια ζητήματα, πιο λογικό θα ήταν να την αναζητά αυτός που έχει την ευθύνη και επιθυμεί να την μοιραστεί. Εδώ όμως, πέραν του κ Κικίλια, δεν διακρίνεται τέτοια διάθεση. Αντιθέτως η ανάθεση  της όλης υπόθεσης σε άνθρωπο της Οικογένειας για άλλα προιδεάζει.

Τελευταίο απέμεινε το πιο ακανθώδες. Το μεγάλο σφάλμα είναι έτοιμο να γίνει στην υπόθεση των προσφυγικών στρατοπέδων! Η Μόρια ισοδυναμεί με 5000 λεωφορεία, σαν εκείνο των προσκυνητών, παρκαρισμένα υπομονετικά δίπλα-δίπλα. Η ώθηση που θα δοθεί στην επιδημία όταν φθάσει εκεί θα είναι πολύ μεγάλη και κάθε προσπάθεια τοπικής περιχαράκωσης μάταια.

Παρότι απομένει ακόμη χρόνος για την άμεση αποσυμφόρηση με την διασπορά τους υπό φρούρηση και για περιορισμένο χρόνο στις κενές εκπαιδευτικές μονάδες, φαίνεται ότι προκρίνεται η λύση του περιορισμού τοπικά με υπαίθριες δομές & πλωτά νοσοκομεία για μυριάδες νοσούντων. Κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο λόγω της έλλειψης γεωγραφικής απομόνωσης αλλά και της έλλειψης (;) αληθινής βούλησης για άσκηση μαζικής βίας.

Η λύση που διαφαίνεται να προκρίνεται σήμερα είναι απάνθρωπη για τους ανθρώπους αυτούς, υγειονομικά ατελέσφορη αφού θα επεκταθεί σίγουρα στα νησιά με πολύ πιο βαριές συνέπειες στους γεροντικούς πληθυσμούς τους ενώ αν επιχειρηθεί στα αλήθεια θα παράξει μια εικόνα διεθνούς στίγματος, ανεξίτηλου επί γενεές. Αντιθέτως, ακόμη και τώρα η Κυβέρνηση με την υποστήριξη της Αντιπολίτευσης έχει την ευκαιρία για το εντελώς αντίθετο. Να διατρανώσει δηλαδή σε όλο τον κόσμο ότι η Ελλάδα στην κρίσιμη ώρα φροντίζει τους ευάλωτους χωρίς προκαταλήψεις μεσαιωνικού τύπου. Αχρηστεύοντας έτσι και την σχετική προπαγάνδα του κ. Ερντογάν! Αρκεί το μάτι να κοιτάει έξω κι όχι μέσα.

Εύχομαι και η άλλη πλευρά, πέραν του κ Τσίπρα που είχε την πρωτοβουλία, να αποδειχθεί αναλόγως θαρραλέα κα ανοιχτόμυαλη ώστε η λύση μιας ειδικού τύπου διακομματικής διοίκησης μέχρι το ξεπέρασμα της κρίσης, να καταστεί εφικτή.

*Ο Παναγιώτης Α. Τζανετής είναι χειρουργός και πρώην πρόεδρος του ΕΚΑΒ.