Τα υψηλά ενοίκια έχουν μετατραπεί σε κύριο πρόβλημα των πολιτών, με τους μισούς ενοικιαστές να αδυνατούν ή να δυσκολεύονται να πληρώσουν.

Αυτό αναδεικνύει μεταξύ άλλων νέα μεγάλη ποσοτική έρευνα του Ινστιτούτου Eteron. Ειδικότερα, οι μισοί ενοικιαστές (47,8%) δυσκολεύονται ή αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο τους, ενώ το ζήτημα του ενοικίου απασχολεί πολύ ή αρκετά το 83,1%. Επίσης το 61,7% δηλώνει ότι έχει προχωρήσει σε περικοπές άλλων βασικών αναγκών και το 15,2% ότι για να καλύψει τις άλλες βασικές του ανάγκες λαμβάνει κάποια οικονομική βοήθεια ή δανείζεται από τρίτους.

Ακόμη, όσοι ζουν πληρώνοντας ενοίκιο, βιώνουν ανασφάλεια και άγχος ως κυρίαρχα αισθήματα.

Όσον αφορά πάντως τη λύση, οι πολίτες ζητούν αύξηση μισθών/θέσεων εργασίας (56,5%), πλαφόν στα ενοίκια (53,3%), φορολογικά κίνητρα στους ιδιοκτήτες για πιο προσιτές τιμές (37,9%), επίδομα ενοικίου (33,2%), πολιτικές για την κοινωνική κατοικία (23,8%), ρύθμιση του Airbnb (19,7%), αξιοποίηση των κενών δημόσιων κτιρίων (19,2%) και έλεγχος των κερδοσκοπικών επενδύσεων (golden visa κ.λπ.) (13%).

Σχετικά με το ποιος είναι υπεύθυνος να δώσει τη λύση,  οι περισσότεροι απάντησαν «το κράτος» (46%) και «η κυβέρνηση» (41,1%). Ακολουθούν η «αγορά» με 28,4%, οι σύλλογοι ενοικιαστών με 19,6% και η Ευρωπαϊκή Ένωση με 15,4%.

Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, διευθυντής του Eteron τόνισε σχετικά: «Οι δύο αυτές σημαντικές συμβολές του Ινστιτούτου έρχονται σε μία στιγμή που το ζήτημα της στέγης και ειδικότερα των ενοικίων αποτελεί ένα σημαντικό “αγκάθι” στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία “βουβή κρίση” που μπορεί να μην εκφράζεται με όρους εξωστρέφειας, όμως απασχολεί σε μεγάλο βαθμό τα νοικοκυριά, γίνεται αντικείμενο συζήτησης σε οικογένειες και παρέες και καθορίζει τόσο τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς όσο και τη συναισθηματική κατάσταση όλων μας. Έχει φτάσει πια η στιγμή το ζήτημα της στέγασης και των ενοικίων να έρθει στο προσκήνιο με όρους δημόσιας πολιτικής και η πολιτεία να σταματήσει τον στρουθοκαμηλισμό. Άλλωστε δεν πρόκειται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Οι συζητήσεις αυτές γίνονται σε όλη την Ευρώπη και υπάρχουν σημαντικά παραδείγματα καλών πρακτικών που διασφαλίζουν την κοινωνική δικαιοσύνη».