Η Ελένη Ο. βρισκόταν στη Χολόν ξημερώματα Σαββάτου, νότια του Τελ Αβίβ, όταν ξεκίνησαν οι επιθέσεις οι οποίες κλιμακώθηκαν αργότερα προς τον βορρά.

«Είχα εισιτήριο για τις 2 το μεσημέρι. Καλούσα την πρεσβεία να δω τι συμβαίνει τι πρέπει να κάνω, αν μπορώ να μετακινηθώ προς το αεροδρόμιο και μου απαντούσε τηλεφωνητής στα εβραϊκά» λέει στο tvxs.

Είναι η δεύτερη μαρτυρία που φτάνει στο site υπογραμμίζοντας πως οι Έλληνες πολίτες στο Ισραήλ, δεν βρήκαν καμία στήριξη από τις ελληνικές αρχές, μετά τη χθεσινή αποκάλυψη του tvxs πως το υπουργείο εξωτερικών, αδυνατεί να επαναπατρίσει τους περίπου 70 πολίτες που ζουν στιγμές μεγάλης αγωνίας στην εμπόλεμη ζώνη.

Η Ελένη Ο. ταξίδεψε στο Τελ Αβίβ για μία εβδομάδα. Την ημέρα που θα έφευγε ξεκίνησαν οι επιθέσεις.

«Ακούγαμε σειρήνες και βομβαρδισμούς. Η κατάσταση ήταν τρομακτική καθώς μαζευτήκαμε όλοι στα καταφύγια που είναι φτιαγμένα στα κλιμακοστάσια των πολυκατοικιών. Εγώ όμως είχα εισιτήριο για τις 2 το μεσημέρι, επομένως έπρεπε έως τις 11 να είμαι στο Τελ Αβίβ. Η απόσταση έως το αεροδρόμιο από τη Χολόν είναι 40 λεπτά. Δεν ήξερα τι να κάνω. Θα κινδύνευα περισσότερο αν έμενα ή αν έφευγα; Βρήκα στο διαδίκτυο όλα τα τηλέφωνα της ελληνικής πρεσβείας στο Τελ Αβίβ και καλούσα επί δύο ώρες εναλλάξ, μία στο ένα μία στο άλλο. Έβγαινε ένα σύντομο μήνυμα στα εβραϊκά. Ούτε καν αγγλικά. Ήταν Σάββατο και δεν ήταν κανείς εκεί».

Τελικά η Ελένη Ο. αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να επιλέξει το ρίσκο να φύγει παρά να μείνει.

«Βρέθηκε ευτυχώς γύρω στις 11 ένα αυτοκίνητο φίλων ισραηλινών και πήγαμε στο αεροδρόμιο. Οι φίλοι μου -τους οποίους επιστράτευσαν αμέσως μετά- οδήγησαν με ρίσκο για να με πάνε στο αεροδρόμιο. Με καθοδήγησαν για το πως πρέπει να κινηθώ τις πρώτες ώρες. Στους δρόμους της Χολόν δεν υπήρχε ψυχή, αλλά και στην εθνική η κινητικότητα ήταν περιορισμένη. Ήμουν ψύχραιμη αλλά πολύ συγχυσμένη.

Όταν μπήκα στο αεροδρόμιο έπαψα να ακούω σειρήνες και βομβαρδισμούς, γιατί είναι σαν φρούριο. Λίγο αργότερα όμως ήταν τέτοια η ένταση που διαπερνούσε ακόμα και τους τοίχους του συγκεκριμένου αεροδρομίου. Ήμασταν φοβισμένοι, δεν ξέραμε τι συνέβαινε, μπήκα σε ελληνικά site για να μάθω ότι γινόταν πόλεμος. Η πτήση μου ήταν με μια ισραηλινή εταιρεία. Στην έξοδο, δεν υπήρχε ούτε ένας υπάλληλος του αεροδρομίου. Εμφανίστηκαν υπάλληλοι ξαφνικά κατά τις 5 και επιβιβαστήκαμε. Στο αεροπλάνο υπήρχαν οικογένειες Ισραηλινών, δεν είδα Έλληνες. Ήμουν τυχερή που είχα αυτό το εισιτήριο γιατί εκείνο το βράδυ έγινε η μεγάλη επίθεση στη Χολόν. Και ήμουν διπλά τυχερή που είχα φίλους και που αποφάσισα τελικά μόνη να φύγω, αφού η πρεσβεία ήταν απούσα».