Ένας από τους τελευταίους ηθοποιούς της γενιάς των θρυλικών μπουλουκιών, ο Βαγγέλης Κομματάς, γνωστός ως Κατσουλίνος, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 85 ετών, στο Γηροκομείο Αθηνών.

Αν και βγήκε στο θεατρικό σανίδι από πολύ νωρίς, ωστόσο, έγινε ευρύτερα γνωστός τη διαφήμιση μιας τράπεζας.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα News το 2013 είχε πει:

«Το πραγματικό μου όνομα είναι Βαγγέλης Κομματάς και γεννήθηκα στις Σέρρες από πολύ φτωχή οικογένεια. Πάντα μέσα στην ψυχή μου ήθελα να γίνω ένα μέρος του θιάσου που έβλεπα στα παιδικά μου χρόνια, στην Χαλκίδα, όπου και μεγάλωσα. Μετά από τη Χαλκίδα μετακομίσαμε στην Αθήνα. Εκεί, μου άρεσε να βλέπω θέατρο, ενώ παράλληλα δούλεψα μέσα εκεί ως μικροπωλητής. Με την πρώτη ευκαιρία, εγώ στην πρώτη σειρά. Μια μέρα πήγα να δω παράσταση και εντελώς τυχαία με έβγαλαν στη σκηνή και έτσι… ψωνίστηκα Μπήκα στον θίασο Πλατή και Ρούσσου, με τη Μίτση Κωνσταντάρα, τον Κώστα Παπαχρήστο και πολλούς άλλους. Πού να τους θυμάμαι όλους. Τότε δεν υπήρχαν βεντετισμοί. Σε ηλικία 19 ετών, λοιπόν, εγώ βγήκα στο θέατρο και ήμουν τόσο καλός που σιγά-σιγά απέκτησα και δικό μου θίασο. Με αγαπούσαν όλοι.

Λεφτά δεν απέκτησα ποτέ. Ίσα-ίσα για να ζήσουμε τα φέρναμε βόλτα με τη γυναίκα μου. Δεν μας πείραζε όμως, γιατί ζούσαμε με αγάπη και γέλιο. Όταν έχασα τη σύζυγό μου, έχασα και τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήθελα άλλο να ζήσω. Δεν ήθελα να μείνω μόνος μου στη ζωή. Με την Μπέμπα (σ.σ. η σύζυγος του πρωταγωνίστρια του μουσικού θεάτρου, Μπέμπα Δόξα), δεν έτυχε να αποκτήσουμε παιδιά, γιατί είχαμε το μυαλό μας στη δουλειά. Ωστόσο δεν μου λείπουν. Δεν είναι κάτι που επιθυμώ. Έχω μια αδερφή στη Σάμο, αλλά και αυτή είναι κατάκοιτη, οπότε είμαι εντελώς μόνος στη ζωή».

Το 2009 έλεγε στην εφημερίδα «Espresso» για το αν τον στενοχωρεί το ότι έγινε γνωστός από μια τηλεοπτική διαφήμιση: «Λογικό δεν είναι; Πενήντα εξήντα χρόνια γύρναγα γύρω γύρω όλη την Ελλάδα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο χωριό! Και τώρα στη δύση μου με έμαθαν όλοι από τη διαφήμιση. Ας είναι καλά η τηλεόραση! Είναι κι αυτό μια ικανοποίηση. Περισσότερη όμως ικανοποίηση πήρα στην ημέρα του Μπουλουκιού στο Ηρώδειο. Σαν μπουλουξής παρευρέθηκα εκεί. Στο πρόγραμμα αυτό όλες οι ιστορίες ήταν δικές μου, ήταν πραγματικές. Τις οποίες τις πήρε ο Στέλιος ο Γούτης, τις σκηνοθέτησε και παίξανε όλα αυτά σε σκερτσάκια. Οταν βγήκα στο τέλος στη σκηνή, στο Ηρώδειο έγινε χαλασμός από τα χειροκροτήματα. Με αποθέωναν και σκέφτηκα εκείνη τη μαγική μοναδική στιγμή “ας πεθάνω κι εγώ”. Γιατί έλεγα “Θεός συγχώρεσ’ τους” μιλώντας για πάνω από ογδόντα φίλους και συναδέλφους που έχουν πια φύγει. Εγινε σλόγκαν στο Ηρώδειο αυτό.

Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη στο Νεκροταφείο Ζωγράφου στις 4.00 το απόγευμα.