Για κενό πολιτικής εκπροσώπησης που δεν αφορά πρωτίστως πρόσωπα αλλά πολιτικές, αλλά και για τις προϋποθέσεις συγκρότησης ενός μπλοκ προοδευτικών μίλησε μεταξύ άλλων η Έφη Αχτσιόγλου στην εκδήλωση με τίτλο «Απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη ποιος;» που διοργάνωσε η Εφημερίδα των Συντακτών με ομιλητές την ίδια, τον Διονύση Τεμπονέρα και τον Μανώλη Χριστοδουλάκη.

Η βουλευτής της Νέας Αριστεράς, σημείωσε ότι αυτό το κενό είναι μια «πανθομολογούμενη πραγματικότητα» που δεν σχετίζεται με την έλλειψη «κάποιου λαμπερού προσώπου, κάποιου χαρισματικού ηγέτη», όλα αυτά είπε είναι χιλιοακουσμένα αλλά αν ήταν έτσι «αυτοί που ασφυκτιούν σήμερα αναζητώντας ένα πρόσωπο θα είχαν λύσει τα προβλήματά τους».

Σημείωσε πως σήμερα επικρατεί στον προοδευτικό χώρο η άποψη ότι η διακυβέρνηση της ΝΔ συνίσταται στη ροή του χρήματος προς 5 οικογένειες και τους φίλους του Μαξίμου, κάτι που όπως είπε παραγνωρίζει κρίσιμες πτυχές της στρατηγικής της ΝΔ. Πρόσθεσε μάλιστα ότι η ΝΔ δίνει και ιδεολογικές μάχες, τονίζοντας ωστόσο, ότι ο προοδευτικός χώρος δεν πρέπει να μετατοπίζεται και να διολισθαίνει σε μια νεοφιλελεύθερη συναίνεση, ακολουθώντας την πολιτική του μέσου όρου.

Μιλώντας ειδικότερα για την πολιτική συγκρότησης ενός προοδευτικού μπλοκ δυνάμεων ανέφερε τα εξής σημεία:

«1. Απαιτούνται σαφείς διαχωριστικές γραμμές και σαφείς πολιτικές και ταξικές επιλογές. Δεν είμαστε γενικώς και αορίστως με όλους. Είμαστε με την κοινωνική πλειονότητα που υφίσταται τις αρνητικές συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής αντίστροφης αναδιανομής. Και είναι ακριβώς για αυτόν τον λόγο που δεν μας αφήνει αδιάφορους το ζήτημα της διακυβέρνησης. Για όσους σήμερα είμαστε στη Νέα Αριστερά αυτό είναι απολύτως ξεκάθαρο. Έχουμε και οφείλουμε να έχουμε σαφή κοινωνική απεύθυνση.

2.Ο συνασπισμός των κοινωνικών δυνάμεων δεν θα μπορέσει ούτε να συγκροτηθεί πολιτικά ούτε να εκφραστεί κυρίαρχα αν δεν δίνεται η ιδεολογική μάχη. Η Δεξιά στη χώρα εδώ και δεκαετίες δίνει συστηματικά την ιδεολογική μάχη. Οι αριστερές και κεντροαριστερές δυνάμεις συχνά αποφεύγουν να δώσουν τη μάχη αυτή με αποτέλεσμα να έχει επιτευχθεί μια κυριαρχία του δεξιού λόγου στην ελληνική κοινωνία.

3.Η στρατηγική πρέπει να είναι πλήρως και ολοκληρωτικά αντιπαραθετική με αυτή της Δεξιάς. Δεν μπορεί να είναι συναινετική σε κορυφαία ζητήματα. Δεν είναι δυνατόν να εκφραστεί κυρίαρχα ο συνασπισμός των κοινωνικών τάξεων που προανέφερα με πολιτικές θέσεις που δίνουν χώρο στις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις και τις αντιθεσμικές μεταρρυθμίσεις της ΝΔ: είτε αυτές αφορούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, είτε την επιστολική ψήφο. Ή με συναινέσεις στην κούρσα εξοπλισμών, τις πολεμικές επιχειρήσεις, την αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική υστερία -όπως με την ατζέντα Ισλαμαμπάντ-, την άγρια καταστολή κινητοποιήσεων, υπό το φόβο του πολιτικού κόστους. Κι εδώ οφείλω να πω ότι και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ και το σημερινό ΠΑΣΟΚ οδηγούνται συχνά σε τέτοιες συντηρητικές μετατοπίσεις έχοντας τη φαντασίωση ότι τη λύση θα δώσει ο μεσαίος χώρος. Και αυτό συμβαίνει λόγω ακριβώς της παραγνώρισης της στρατηγικής συνθετότητας της πολιτικής του αντιπάλου.

4. Δεν ισχυρίζομαι ότι η λύση είναι η άλλη φαντασίωση: ότι αρκεί να κλίνουμε τη φράση “ριζοσπαστική αριστερά” σε όλες τις πτώσεις για να μας ακολουθήσουν οι δυνάμεις αυτές στον δρόμο της συνέπειας και της ανυποχώρητης μάχης ή να προτείνουμε την πλέον ριζοσπαστική και παντελώς ανεφάρμοστη κάθε φορά θέση. Αυτό το κάνουν δυνάμεις τις εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς εδώ και χρόνια χωρίς να τελεσφορούν. Είναι μια δοκιμασμένη και μάλλον όχι ιδιαίτερα αποτελεσματική πολιτική στρατηγική της οποίας φορείς υπάρχουν πάμπολλοι στην Ελλάδα χωρίς να έχουν καταφέρει να εκφράσουν τα υλικά συμφέροντα των πολλών.

5. Μιλάμε για πολιτική. Η πολιτική είναι κάτι το εξαιρετικά σοβαρό. Γιατί η πολιτική επηρεάζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Δεν παίζουμε με την πολιτική. Μεταξύ των αναγκαίων προϋποθέσεων λοιπόν για τη συγκρότηση της συμμαχίας των κοινωνικών δυνάμεων οφείλουμε πλέον να συμπεριλαμβάνουμε και τη στοιχειώδη πολιτική σοβαρότητα.

6. Ο πολιτικός διάλογος που εκ των πραγμάτων ανοίγει και στον οποίο ως Νέα Αριστερά έχουμε τη διάθεση να συμμετέχουμε μπορεί να γίνει εφόσον υπάρχουν στοιχειώδεις προγραμματικές προϋποθέσεις.

7. Ο πολιτικός χώρος που θα καταφέρει να ενοποιήσει τις κοινωνικές δυνάμεις κατά τη γνώμη μου δεν βρίσκεται ούτε στο σημερινό ΠΑΣΟΚ ούτε στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Και αν, όπως ταυτόχρονα πιστεύω, υπάρχουν δυνάμεις που ασφυκτιούν σήμερα στο εσωτερικό των κομμάτων αυτών και ευρύτερα στο χώρο της σύγχρονης Αριστεράς και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, τις καλώ κάνουν το βήμα, να προτάξουν τη σημασία και την αναγκαιότητα του πολιτικού περιεχομένου.

8. Σχέδια συγχωνεύσεων που δεν έχουν κάτι να προσφέρουν στις κοινωνικές δυνάμεις στις οποίες αναφερόμαστε και στις οποίες ανήκουμε, δεν μας αφορούν. Η πολιτική δεν είναι παιχνίδια παραγόντων και μικροκομματικοί σχεδιασμοί».