Με αφορμή την τελετή έναρξης των φετινών Ολυμπιακών αγώνων στο Παρίσι, ξανασυζητιέται η σπουδαία δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004.

Εκείνη η δουλειά αλλά και η φιλοσοφία του πάνω στην τέχνη, είναι εμπνευσμένη από συγκεκριμένα βιώματα που τον οδήγησαν έως εδώ όπως είχε εξομολογηθεί στο Antivirus και τον Βασίλη Θανόπουλο. Σε εκείνη τη συνέντευξη την οποία μας θύμισε ξανά με μια ανάρτηση  του ο δημοσιογράφος, είχε αφηγηθεί μια (κουήρ) ιστορία έρωτα από τα 17 του χρόνια, την οποία αναδημοσιεύουμε αλλά και το τι του έχει μείνει από την ανάμειξη του στη διοργάνωση τότε.

Σε σχέση με όλη αυτή την εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, υπάρχει κάτι που δεν έχεις πει ποτέ δημόσια;

Ναι! Κάτι που νομίζω ότι μπορεί να μην ενδιαφέρει κανέναν, αλλά εμένα μ’ αρεσει και γι’ αυτό θα στο πω. Όταν ήμουν 17 ετών στη Μύκονο, συνάντησα τον πρώτο έρωτα της ζωής μου. Ήταν ένας Γερμανός, που λεγόταν Peter και για τον οποίο έχω κάνει πολλά κόμικς. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που κατάλαβα τι σημαίνει έρωτας. Δεν ήταν σαρκικά ολοκληρωμένος. Ήταν η ιστορία συνάντησης δύο αγοριών, που εμένα με συντάραξε απολύτως. Αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου -και σ’ ένα κόμικ μου το γράφω αυτό – ότι μπορώ να πεθάνω από απόλυτη ικανοποίηση. Ποίηση. Συγκεκριμένα, ήταν ένα δειλινό που επιστρέφαμε από το μπάνιο αγκαλιασμένοι στο καραβάκι, που αισθάνθηκα ότι είμαι τόσο γεμάτος από ζωή, που και να φύγω τότε, εκείνη τη στιγμή, ήταν οκ.

Εκεί συνειδητοποίησα την τεράστια ενέργεια που δίνει ο έρωτας. Περάσαμε, λοιπόν, μερικές μέρες με τον Peter – ήταν αρκετά μεγαλύτερός μου – και όπως ήταν απόλυτα φυσικό με αποχαιρέτησε. Εγώ λοιπόν, πρωτάρης, άρχιζα να του γράφω γράμματα, να ζωγραφίζω, να φτιάχνω πράγματα γι’ αυτόν. Εκείνος έστελνε που και που κάτι κάρτες. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι η στέρηση αυτής της εμπειρίας, πρώτα βασικά η εμπειρία και μετά το κενό που δημιούργησε, γέννησε τόσα πολλά δημιουργήματα και έτσι κατάλαβα πώς ο έρωτας είναι μια μεγάλη γενεσιουργός δύναμη. Στα 28 μου χρόνια βρέθηκα στο Βερολίνο, την εποχή που έπεσε το τείχος. Είχα μόνο τη διεύθυνση του Peter, όχι το τηλέφωνο του. Τον είχα ξεπεράσει πια, ήμουν σε άλλη σχέση, αλλά βρισκόμουν όσο πιο κοντά μπορούσα να βρεθώ. Είχα συναντήσει ένα παιδί, Γερμανό, που δούλευε σε μια τηλεφωνική εταιρεία και του έδωσα τα στοιχεία να βρει το τηλέφωνο.. Το παιδί αυτό την επόμενη ημέρα με ενημέρωσε πως βρήκε το τηλέφωνο του, το κάλεσε και έμαθε πως μόλις χθες ο Peter είχε μετακομίσει αλλού και δεν είχε αφήσει στοιχεία. Μια μέρα διαφορά. Θυμάμαι να χαμογελώ και να λέω, πως δεν ήταν γραφτό να ξαναβρεθούμε. Δέκα χρόνια μετά έρχεται η στιγμή, της τελετή έναρξης.

Με την ευκαιρία της μυθολογίας, της ιστορίας του τόπου, και του τρόπου με τον οποίο δημιουργήθηκε το κόνσεπτ, στην Κλεψύδρα (έργο αξεπέραστο του ιδιοφυούς Άγγελου Μέντη) τη στιγμή που ξαναγεννιέται η ιστορία της τέχνης του τόπου, έβαλα τον έρωτα να υπερίπταται, να περπατά στον αέρα και να δημιουργεί ολόκληρη την Ελληνική Τέχνη. Και εγώ ήξερα από που έρχεται αυτό. Την επόμενη ημέρα, λοιπόν, λαμβάνω στα γραφεία του 2004 μια κάρτα που μου έγραφε: “Γεια σου είμαι ο Peter και με δάκρυα στα μάτια συνειδητοποίησα εχθές το βράδυ, βλέποντας τηλεόραση ότι εσύ είσαι αυτός, που έκανε όλο αυτό. Δε σε έχω ξεχάσει ποτέ. Αναρωτιέμαι πως είσαι και τι κάνεις… είμαι βαθύτατα συγκινημένος”. Έλαβα αυτή την κάρτα και σκέφτηκα πως έτσι έπρεπε να κλείσει αυτός ο κύκλος. Την έβαλα σ’ ένα συρτάρι και δεν απάντησα ποτέ. Εξέπεμψα ένα σήμα στον πλανήτη και το σήμα έφτασε στον παραλήπτη απ’ τον οποίο ξεκίνησε όλη η προσωπική μου κοσμοθεωρία μου για το τι σημαίνει έρωτας. Η προσωπική μου σύνδεση με την έννοια έρως.

Πώς εξαργύρωσες όλη αυτή την αναγνωρισιμότητα των ολυμπιακών αγώνων;

Μετά τους Ολυμπιακούς η ζωή μου άλλαξε με πολλούς τρόπους. Ήμουν 40 χρόνων όταν έγινε η τελετή έναρξης. Είναι πολλά τα ζητήματα που έχουν σημασία εδώ. Και έχουν να κάνουν με αποσκευές από επιθυμίες που έχει ο καθένας μέσα του. Πρώτον και κυριότερο, δοκίμασα τα εργαλεία μου στο μεγαλύτερο δυνατό μέγεθος που μπορεί να υπάρξει. Και δοκίμασα την ικανότητα του να στείλω θετικά κύματα από έναν πολύ μεγάλο πομπό. Το δεύτερο ήταν ότι δοκίμασα την αντοχή μου επί 3 χρόνια να μανατζάρω χιλιάδες ανθρώπους και εκατοντάδες άρρωστα εγώ. Να βρεθώ μέσα σ΄ένα σύστημα που ήθελε μόνο να φάει, που ήταν διαρκώς σε μια εμπόλεμη κατάσταση. Να πλοηγηθώ ανάμεσα στις συμπληγάδες και να βγω ζωντανός απ΄αυτό. Το τρίτο ήταν, πως για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα μια πραγματική οικονομική ανταμοιβή των κόπων μου. Το οποίο ακούγεται αστείο, αλλά είναι σημαντικό για έναν άνθρωπο να ξέρει πως για πρώτη φορά στη ζωή του, με αυτό το πράγμα που κάνει, μπορεί να εξασφαλίσει τα προς το ζειν για  χρόνια ζωής. Το τελευταίο είναι πως κατάλαβα πόσο γελοίο και αστείο πράγμα είναι η φήμη.