Πέρα από την περιορισμένη γνώση  των πολιτικών πραγμάτων, που μετά βίας καλύπτεται από τις ξένες γλώσσες που μιλά, η Τζόρτζια Μελόνι έχει σοβαρούς λόγους να πετάει από τη μια ήπειρο στην άλλη και να φωτογραφίζεται αγκαλιασμένη με δεξιούς ηγέτες ανά τον κόσμο. Το πρόβλημά της ονομάζεται «Ιταλία», χώρα αγαπημένη για την εθνικίστρια Ιταλίδα πρωθυπουργό, σε μια μάλλον αρχαία εκδοχή όμως, που ξεκινά στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Εάν παρακολουθήσει κανείς με προσοχή ποιες ιταλικές ομορφιές αναδεικνύει η Μελόνι, τότε θα καταλάβει πώς η Ιταλίδα πρωθυπουργός αντιμετωπίζει τις φασιστικές ιδέες, δηλαδή τι θεωρεί η ίδια ότι υπήρξε το καθεστώς Μουσολίνι. Η ιδέα της, με μια λέξη, είναι ότι ο Ντούτσε κατάφερε να μετατρέψει τη χώρα σε μεγάλη δύναμη διεθνώς, να κάνει πραγματικότητα το μεγάλο όνειρο της Μελόνι.

Όποιος έχει αμφιβολίες για αυτό θα έπρεπε να βρει μια λογική απάντηση στη συνεχή διαμάχη, που έγινε ακόμη πιο έντονη πρόσφατα, ανάμεσα στην Ιταλίδα πρωθυπουργό και τις διάφορες φασιστικές συμμορίες της Ιταλίας. Η πιο μεγάλη, ο Οίκος Πάουντ (CasaPound), από καιρό προσπαθεί να αναδειχτεί σε «εκτελεστικό όργανο» της κυβέρνησης επιτιθέμενος στις αριστερές εκδηλώσεις.

Η απάντηση της κυβέρνησης είναι να στείλει την αστυνομία να δείρει πρώτα τους φασίστες κι ύστερα ενδεχομένως τους αντιπολιτευόμενους. Πρόσφατα, εκατό περίπου νεοφασίστες της CasaPound αλλά και της Forza Nuova (Νέα Δύναμη) μαζεύτηκαν σε μια τοποθεσία στα περίχωρα της Ρώμης  για να τιμήσουν τρεις ομοϊδεάτες τους που δολοφονήθηκαν στα γραφεία του τότε νεοφασιστικού κόμματος MSI, οι δύο από αριστερούς τρομοκράτες (που αμέσως μετά εντάχτηκαν στις Ερυθρές Ταξιαρχίες) και ο τρίτος από τους αστυνομικούς που κατέστειλαν τις διαμαρτυρίες τους.

Και τώρα όμως το φασιστικό μνημόσυνο ματαιώθηκε στα γρήγορα με επέμβαση της αστυνομίας, η οποία υπενθύμισε στους διοργανωτές πως το Σύνταγμα της χώρας δεν επιτρέπει φασιστικούς χαιρετισμούς, ούτε μουσολινικούς ύμνους.

Η Μελόνι όμως δεν υποφέρει μόνον από τη συγκεχυμένη πολιτική της ταυτότητα. Πρέπει, επίσης, να αντιμετωπίσει τις εντονότατες αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τον κυβερνητικό συνασπισμό των τριών κομμάτων που τη στηρίζει στο Κοινοβούλιο. Αρκεί να αναφέρουμε πως, όταν πρόσφατα παρέλυσαν οι ιταλικοί σιδηρόδρομοι, ο Υπουργός Συγκοινωνιών Ματέο Σαλβίνι δεχόταν επιθέσεις από παντού ότι ασχολείται μόνο με τη φαντασιακή γέφυρα που θα ενώνει τη Σικελία με την ηπειρωτική Ιταλία.

Στην πραγματικότητα, πέρα από τη γέφυρα, ο Σαλβίνι έχει σοβαρά προβλήματα μέσα στο κόμμα του, τη Λέγκα, που χάνει συνεχώς ψηφοφόρους, καθώς δεν είναι πια Λέγκα του Βορρά, αλλά Λέγκα του Σαλβίνι, και αυτό σε πολλούς δεν αρέσει. Το άλλο κυβερνητικό κόμμα, το κάποτε μπερλουσκονικό Forza Italia, έχει σοβαρά υπαρξιακά προβλήματα. Επικεφαλής είναι ο γνωστός μας Αντόνιο Ταγιάνι, που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πόσο αδαής είναι σε ό,τι αφορά την πολιτική. Επαναπροτείνεται ξανά και ξανά η μορφή του Μπερλουσκόνι, αλλά τα ποσοστά του Forza Italia παραμένουν χαμηλά.

Τόσο, που τα τέκνα του Καβαλιέρε κάθε τόσο απειλούν πως θα αναλάβουν τα ίδια την ηγεσία του κόμματος. Πέρασαν όμως χρόνια, και δεν το κάνουν, ένδειξη ότι το κόμμα αυτό δεν θα παραμείνει ζωντανό για πολύ ακόμη. Αυτός είναι ο εφιάλτης που η Μελόνι θέλει να αποφύγει πετώντας από τη μια πρωτεύουσα στην άλλη. Θα καταφέρει έτσι να διατηρήσει ζωντανή την τρικομματική της κυβέρνηση; Δύσκολο, αλλά όχι απίθανο.

* Δημήτρης Δεληολάνης, Δημοσιογράφος – Η ανάλυση περιλαμβάνεται στο 24^ο Δελτίο Διεθνών & Ευρωπαϊκών Eξελίξεων του Ινστιτούτου ΕΝΑ