Μετά από σχεδόν μισό αιώνα κάτοικοι και τοπική αυτοδιοίκηση δικαιώθηκαν για τα 54 χιλιάδες στρέμματα στη Σιθωνία, τα οποία επί χρόνια διεκδικούσαν δικαστικά δυο μοναστήρια του Αγίου Όρους αλλά και εταιρεία συμφερόντων Βαρδινογιάννη κάνοντας χρήση μιας σκανδαλώδους παραχώρησης από τη χούντα.

Συγκεκριμένα διεκδικούσαν συνολική έκταση 54 χιλιάδων στρεμμάτων που περιλαμβάνει ολόκληρο τον οικισμό της Βουρβουρούς, τμήματα των οικισμών Αγίου Νικολάου και Νικήτης, όπως και εννέα νησάκια της χερσονήσου. Στην έκταση περιλαμβάνονται επίσης 17 χιλιάδες στρέμματα ιδιωτικών εκτάσεων και ένα τεράστιο τμήμα του καταπράσινου δάσους της περιοχής. 

Η έκταση, που στην πραγματικότητα αποτελεί μισό πόδι της Χαλκιδικής, είχε παραχωρηθεί αρχικά στη Μονή Ξενοφώντος που αμέσως πούλησε ένα μεγάλο κομμάτι στην εταιρεία ΣΕΚΑ. Ομως οι πράξεις αυτές ακυρώθηκαν το 1974 από την πρώτη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης και έκτοτε η Μονή Ξενοφώντος από τη μία και η μονή Σίμωνος Πέτρας από την άλλη έριζαν για τη διεκδίκηση δημόσιας και ιδιωτικής έκτασης με δικαστικές προσφυγές.

Το πρωτόδικο δικαστήριο, το 2015, έκανε αποδεκτό τον ισχυρισμό του Δήμου Σιθωνίας και του Ελληνικού Δημοσίου ότι οι Μονές Ξενοφόντως και Σίμωνος Πέτρας, καθώς και η εταιρεία ΣΕΚΑ Α.Ε., δεν απέκτησαν ούτε δικαίωμα ιδιοκτησίας ούτε δικαίωμα κυριότητας επί της επίδικης έκτασης, μέσα στην οποία βρίσκονται 7.000 μικροϊδιοκτησιες κυρίως κατοίκων της περιοχής.

Οι κάτοικοι επί δεκαετίες έκαναν λόγο για «μεγάλο σκάνδαλο», που στα καφενεία αποκαλούσαν «Βαρδινοπέδι» και μιλούσαν για «ιερές μπίζνες» της εταιρείας ΣΕΚΑ Α.Ε. Σύμφωνα με τους κατοίκους, η περιοχή δόθηκε επί χούντας στον Βαρδινογιάννη για 2,7 ευρώ το στρέμμα(!) όταν κάθε στρέμμα εκεί αξίζει σήμερα τουλάχιστον 200-300 χιλιάδες ευρώ, ανάλογα με την τοποθεσία.

Τώρα με την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης ουσιαστικά η υπόθεση κλείνει καθώς απορρίφθηκαν οι εφέσεις της εταιρείας και των μονών, ενώ τελεσίδικα αναγνωρίζεται πως η έκταση αποτελούσε δημόσια γαία του Οθωμανικού Δημοσίου, η οποία μετά την προσάρτηση των Νέων Χωρών περιήλθε στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου ως διαδόχου του Τουρκικού Δημοσίου.

Νομικοί κύκλοι που γνωρίζουν καλά την υπόθεση εκτιμούν πάντως ότι στην κρίση της Θέμιδος είχε ιδιαίτερη βαρύτητα η πραγματογνωμοσύνη επιτροπής που είχε διορίσει προηγηθέν δικαστήριο, και συγκεκριμένα το Πολυμελές Πρωτοδικείο Πολυγύρου, η οποία αποδόμησε τα ερείσματα των μονών και της εταιρείας ότι έχουν δικαιώματα στην επίδικη έκταση.

Μένει να δούμε αν οι διεκδικητές θα προσφύγουν κατά της πρόσφατης τελεσίδικης απόφασης με αίτηση αναίρεσης στον Άρειο Πάγο για νομικούς και μόνο λόγους, αφού επί της ουσίας η υπόθεση έχει κριθεί με ένα εξαιρετικά εμπεριστατωμένο σκεπτικό. 

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών