Συναυλία αλληλεγγύης στον αγώνα των καλλιτεχνών, σπουδαστών αλλά και καθηγητών ενάντια στο Προεδρικό Διάταγμα διοργανώνει το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, το απόγευμα της Παρασκευής στο κτίριο Τσίλερ στο Εθνικό Θέατρο.

Στη συναυλία, η οποία έχει ως κεντρικό σύνθημα «Δε φεύγουμε. Τώρα θα μας ακούσετε», θα τραγουδήσουν, μεταξύ άλλων, ο Φοίβος Δεληβοριάς, η Ιουλία Καραπατάκη, ο Σπύρος Γραμμένος, ο Πάνος Βλάχος, η Μαρίνα Σάττι, οι Magic De Spell, η Μάρθα Φριντζήλα, οι Twinsanity, και ο ΤΑΦ Λαθος.

Το ΣΕΗ αναφέρει στην ανακοίνωσή του τα εξής:

«Παρασκευή, 10/2/2023

ΔΕ ΦΕΥΓΟΥΜΕ από την κατάληψη του κτηρίου Τσίλλερ στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου.

Συγκεντρωνόμαστε από τις 19:00 και συμμετέχουμε στην “μικρή” συναυλία αλληλεγγύης που διοργανώνει το Σωματείο μας.

Όσο η Κυβέρνηση συνεχίζει να μας προκαλεί με ψέματα, non paper και διαρροές, εμείς βρίσκουμε κι άλλους τρόπους ΝΑ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΝ.

Παρασκευή, 10/02/2023 και ώρα 19:00

Όλες, όλοι, όλα εκεί!».

Υπενθυμίζεται ότι την Τετάρτη (8/2) παραιτήθηκε σύσσωμο το διδακτικό προσωπικό του Εθνικού Θεάτρου, αφού εξέπνευσε η προθεσμία που είχαν δώσει προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την τροποποίηση του Προεδρικού Διατάγματος 85/22, ενώ Πέμπτη (9/2) ακολούθησε η παραίτηση των καθηγητών της Δραματικής σχολής του ΚΘΒΕ.

Σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος κατά του Προεδρικού Διατάγματος

Με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο οποίος θα συμμετέχει και στη συναυλία, σημειώνει τα εξής:

Η Ελλάδα είναι, ως γνωστόν,  μια χώρα που αργεί τραγικά σε όλα τα ζητήματα που αφορούν την Τέχνη. Η λογοκρισία ίσχυε μέχρι τα μέσα του ’90 (και τώρα ξαναμπαίνει ύπουλα από το παράθυρο ακόμη και με την απόλυτη αποσιώπηση ειδήσεων), οι ξένες ταινίες μέχρι προ ολίγων ετών δεν είχαν κανένα κίνητρο να γυριστούν εδώ (παροιμιώδης υπήρξε η αποπομπή του Γκοντάρ -ο οποίος ήθελε να γυρίσει ταινία στον Πειραιά πριν 10 χρόνια- από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού της ΝΔ Λιάπη, που είχε ζητήσει πρώτα να… διαβάσει το σενάριο!), η Δημόσια Τηλεόραση παρά λίγο να κλείσει σε μια νύχτα. Οι Υπουργοί Πολιτισμού βλέπουν συνήθως μόνο παλιές ελληνικές ταινίες με χαστούκια σε γυναικεία μάγουλα και ακούνε μουσική μόνο σε κοσμικές ταβέρνες. Οι δε Πρωθυπουργοί διαβάζουν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μόνο βιβλία αυλοκολάκων τους- ή απλώς δηλώνουν ότι τα διαβάζουν.

Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός πως το πολύ σοβαρό ζήτημα της διαβάθμισης της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης -που ήρθε αρνητικά στη δημοσιότητα με το ΠΔ που αποφασιστικά την υποβαθμίζει- γίνεται πεδίο λαϊκίστικης μάχης από την τωρινή κυβέρνηση κι από μερικούς οικόσιτους -και σκανδαλωδώς επιχορηγημένους από αυτήν- δημοσιογράφους.
Όπως σε όλα όμως τα σοβαρά ζητήματα -και όχι μόνο τα καλλιτεχνικά- δεν γίνεται να περιμένουν οι πολίτες πότε θα έρθει ο “πεφωτισμένος” εκείνος δεσπότης που θα τολμήσει να μην κολακεύει μόνο το χαμηλό υπογάστριο και τις διάφορες μαφίες και να προχωρήσει λίγο τα πράγματα. Κοντεύοντας πια τα 50, είμαι βέβαιος πως δεν θα έρθει ποτέ από μόνος του.

Μοναδική, λοιπόν, επιλογή μας είναι να μην αφήνουμε τους διάφορους “συσκοτισμένους” που εναλλάσσονται στην εξουσία να κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα.  Κι εδώ πέρα έχουμε μιαν απολύτως καταστροφική περίπτωση εξουσιαστών μπροστά μας, με πάρα πολλά πραχθέντα που αποδεικνύουν φασίζουσα αγραμματοσύνη και νομοτυπική μισανθρωπία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η στάση των ανθρώπων που διδάσκουν στο Εθνικό και στο ΚΘΒΕ, καθώς και των ιδιαίτερα ώριμων (λόγω της δυστοπικής έλλειψης προοπτικής μέσα στην οποία γεννήθηκαν) σπουδαστών, είναι στάση αξιέπαινη και θυσιαστική, είναι στάση υπεύθυνου πνευματικού ανθρώπου. Αν δεν ήταν, δεν θα έσπευδαν οι παπαγάλοι να την σπιλώσουν με ψευτιές, κάτι που δεν έκαναν φυσικά για την Καμία Παραίτηση Υπουργού στην υπόθεση πχ των υποκλοπών.  Δεν είναι όμως, όπως φαίνεται αρκετή.  Θέλει υπομονή και επιμονή από όλους όσους εργαζόμαστε στην Τέχνη, από όλους όσους διαπομπευόμενοι διατηρούμε πνεύμα φιλελεύθερο (με την  χατζιδακική έννοια του όρου), προοδευτικό και δημοκρατικό. Από όλους όσους τέλος πάντων θέλουμε την κοινωνία να πηγαίνει εμπρός στα ζητήματα των ατομικών ελευθεριών και του Πολιτισμού.

Εννοείται πως θα πάω απόψε στα παιδιά. Η δική μας αποτυχία να έχουμε ακόμα αξιοπρεπείς σπουδές και ανοιχτό ορίζοντα στη δουλειά μας δεν πρέπει να περαστεί στους νεότερους-πόσο μάλλον να υποβαθμιστεί. Δεν έχω να ρισκάρω τόσα όσα οι ίδιοι και οι -άνεργοι πλέον- δάσκαλοί τους. Μόνο μερικά τρολάκια πληρωμένα θα υποστώ που θα λερώσουν τον τοίχο μου. Και μερικούς εξουσιοτραφείς δημοσιολογούντες που θα ήθελαν να μην υπάρχει δημιουργία έτσι κι αλλιώς-και τώρα πια το γράφουν ανενδοίαστα.

Έχω μόνο να θυμηθώ τους αγώνες που έγιναν για να υπάρχει νέα ελληνική γλώσσα, για να υπάρχει δικό μας Θέατρο και Μουσική και Σινεμά και Τηλεόραση κι ακόμα πιο πέρα- για να φεύγεις από μιαν οικογένεια που δε θες ή για να κάνεις μίαν όπως ακριβώς τη θες, αν θες. Τα πράγματα δεν αλλάζουν όταν είναι ώριμες οι συνθήκες, αλλάζουν πρώτα και μετά οι συνθήκες προσαρμόζονται σ’αυτά.

Τα υπόλοιπα από κοντά στη συναυλία. Ελπίζω η τρέλα και η απόλυτη εναντίωση σε ολόκληρο τον καλλιτεχνικό κόσμο να σταματήσει σύντομα με άμεση απόσυρση του ΠΔ και σοβαρή εξέταση από Νομικούς των όποιων νομοτεχνικών εμποδίων υπάρχουν στην αναβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών.

Συγνώμη αν παραϋπήρξα ευγενικός στις διατυπώσεις μου, όταν οι προκλήσεις είναι τόσο χυδαίες. Έχω όμως να κάνω με το Θέατρο, που δεν μου ανήκει ούτε του ανήκω, μου έσωσε όμως σε πλείστες περιπτώσεις -και χωρίς καμιάν υπερβολή- τη ζωή.

Την αλληλεγγύη του στον αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών εξέφρασε και ο Βασίλης Μαζωμένος, σκηνοθέτης, συγγραφέας και παραγωγός ταινιών, με ανάρτησή του στο facebook.

Έγραψε συγκεκριμένα:

Το να υπηρετείς την Τέχνη στο Ελλαδιστάν είναι στην πραγματικότητα μια πράξη αυτοχειρίας. Ξεκινάς αρνούμενος μια σειρά ευκολίες και την πεπατημένη (πελατειακό σύστημα, διορισμοί, συστάσεις κλπ) για να βγεις κυριολεκτικά στο Άγνωστο. Εκεί θα συναντήσεις κι άλλους σαν εσένα που ένα μεγάλο μέρος μιας προγλωσσικής κοινωνίας τους ονόμασε ψώνια, τεμπέληδες, αδελφές… Στη συνέχεια, μορφώνεσαι και αυτομορφώνεσαι και προσπαθείς ταυτόχρονα να βιοποριστείς (μάνα θα γίνω ηθοποιός, α ωραία σε πιο μπαρ θα δουλέψεις;) Μέσα σε αυτό το χάος και τη αβεβαιότητα κι όλα αυτά γιατί τόλμησες να ονειρευτείς, να δημιουργήσεις, να έχεις την επιθυμία να εξοικειωθείς…με το Θεό, πρέπει να σταθείς όρθιος. Και ακούς συνέχεια: “πότε θα κάνεις ένα κανονικό επάγγελμα” , “πότε θα μεγαλώσεις” κ.ο.κ.

Στην ίδια αυτή χώρα οι πολίτες και το πολιτικό κατεστημένο δηλώνουν περήφανοι για τα βραβεία Νόμπελ, για το Όσκαρ του Μάνου, για τον Μίκη, τη Μερκούρη, τον Vangelis, αλλά μέχρι εκεί. Σιγά μη γίνεις εσύ Χορν… Το πρώτο πράγμα που κάνει αυτή η νοοτροπία στα μικρά φτερά είναι να τα ψαλιδίσει πριν ακόμα τολμήσουν να πετάξουν. Χτυπούν στην πρόθεση κι όχι στο αποτέλεσμα. Και στην πρώτη μικρή ή μεγάλη αποτυχία οι καλοθελητές είναι εκεί για να σου πουν: “στα έλεγα”.

Αυτό που συμβαίνει όλες αυτές οι μέρες δεν αφορά ένα νομοσχέδιο. Αφορά το χτύπημα μιας ολόκληρης αντίληψης μιας κοινωνίας απέναντι στο Ωραίο και το Υψηλό. Γιατί αυτό είναι η Τέχνη. Ένα υπέροχο ταξίδι σε σπάνιους κόσμους που όσοι το έχουν ζήσει δεν το αλλάζουν με όλα τα χρυσάφια. Όλα αυτά τα παιδιά που πρωτοπορούν στην εξέγερση των καλλιτεχνών δεν νομίζω ότι έχουν καν σχέση με κόμματα και παρατάξεις. Δεν ξέρω αν έχουν ψηφίσει καν και αν τους αφορά το ζοφερό πολιτικό σκηνικό της μπανανίας. Έχουν όμως πάρει πρέφα ότι αν τώρα δεν εξεγερθούν απέναντι σε αντιλήψεις και αγκυλώσεις δεν θα έχουν κανένα μέλλον.

Και για τους νέους το μέλλον είναι όλη η ιστορία. Το “μέχρι τέλους” εδώ ισχύει όχι για αυτό το ύποπτο νομοσχέδιο. Αλλά για μια καμπάνια ξυπνήματος μιας κοινωνίας που θεωρεί , ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ότι είμαστε υποθέσεις δικαστηρίων και μεσημεριανών εκπομπών και όχι άνθρωποι που στο ταξίδι τους σε αυτον τον ωκεανό των ιδεών, σταματούν από τον Αισχύλο, στον Μπέκετ και από κει στον Τένεσι Ουίλιαμς και σε όλα τα υπέροχα μυαλά που έβγαλε αυτό το εξίσου σκοτεινό και φωτεινό πράγμα που λέγεται Συλλογικό Ασυνείδητο. 

Από την πλευρά του, ο μουσικός Δημήτρης Μητσοτάκης, αφιερώνει στις κινητοποιήσεις και στη συναυλία ένα απόσπασμα από βιβλίο του, σημειώνοντας πως «η τέχνη μπορεί να λοιδορείται, να κυνηγιέται, να ματώνει, είναι όμως εκεί, ονειρεύεται, επιμένει και τιμωρεί».

Ακόμη, ο ποιητής Θωμάς Τσαλαπάτης, σημειώνει σε ανάρτησή του πως «Πρέπει να αντιληφθούμε πως αυτό που γίνεται από την πλευρά του Υπουργείου Πολιτισμού και της κυβέρνησης από την μία στο σύγχρονο πολιτισμό (συνολικά αλλά με εμβληματική κίνηση το προεδρικό διάταγμα για τους ηθοποιούς και τη συλλογική περιφρόνηση και συκοφάντηση ) και από την άλλη στον πολιτισμό της κληρονομιάς (με την μετατροπή των μουσείων σε χώρους ενοικίασης αρχαιοτήτων) είναι ένας συνολικός πόλεμος στον Πολιτισμό.

»Δεν ξεκίνησε τώρα, αλλά τώρα κλιμακώνεται. Είναι μια συνολική περιγραφή που με απλά λόγια μας λέει πως ο πολιτισμός είναι κάτι άχρηστο και περιττό και πως τίποτα δεν έχει νόημα ύπαρξης αν δεν προσφέρεται προς (ακραία) οικονομική εκμετάλλευση. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους καλλιτέχνες. Αφορά κυρίως και πρώτα απ όλα την ίδια την κοινωνία. 

»Ο κόσμος του πολιτισμού είναι στους δρόμους. Η κοινωνία πρέπει να τον αγκαλιάσει. Γιατί τελικά αυτό είναι πολιτισμός. Οι συλλογικές χειρονομίες απέναντι στη βαρβαρότητα».