Δικαιοσύνη για τον Αντώνη και πολιτική ευαισθητοποίησης της πολιτείας και της κοινωνία που θα καλλιεργήσει την αποδοχή των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία ζητά η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία, με αφορμή τον θάνατο του 36χρονου Αντώνη, που προκλήθηκε όταν μέλη του πληρώματος του Blue Horizon, τον απώθησαν από τον καταπέλτη, με αποτέλεσμα να πέσει στη θάλασσα.

Ολόκληρη η ανακοίνωση

Το αναπηρικό κίνημα απ΄ άκρη σ’ άκρη σε ολόκληρη τη χώρα έχει εξοργιστεί και ταυτόχρονα θρηνεί για τον χαμό του 36χρου συμπολίτη μας με αναπηρία, με τον βάναυσο τρόπο που έγινε και ήρθε στη δημοσιότητα και στη γνώση όλων μας, στο λιμάνι του Πειραιά.

Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία εκφράζει τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια και στους οικείους του Αντώνη και ταυτόχρονα ζητά την απονομή δικαιοσύνης για τον τραγικό χαμό του.

Δυστυχώς, παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις της ΕΣΑμεΑ σε ζητήματα που αφορούν στην προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους, η χώρα έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει. Ενώ η Ελλάδα έχει κυρώσει τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, η οποία είναι πλέον Νόμος του κράτους από το 2012, το άρθρο 8, για «την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας (…) σχετικά με τα άτομα με αναπηρία, την ενθάρρυνση του σεβασμού των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των ατόμων με αναπηρία», καθώς και την καταπολέμηση «των στερεοτύπων, των προκαταλήψεων και των επιβλαβών πρακτικών που αφορούν σε άτομα με αναπηρία», παραμένει κενό γράμμα.

Δημόσια πρόσωπα, εκπρόσωποι φορέων και εργαζόμενοι σε κάθε τομέα εξακολουθούν να αγνοούν το πώς να επικοινωνούν με τα άτομα που ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες αναπηρίας, όπως ακουστική αναπηρία, αναπηρία όρασης και νοητική αναπηρία. Οι συμπεριφορές που υιοθετούνται και αναπαράγονται προς τους πολίτες με αναπηρία έχουν ως βασικές αιτίες αφενός τις προκαταλήψεις και τα εμπεδωμένα στερεότυπα που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία για τα άτομα με αναπηρία, θεωρώντας τους αρκετά συχνά ως «πολίτες» που δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άτομα χωρίς αναπηρία, αφετέρου πολλοί συχνά οι πολίτες με αναπηρία προσεγγίζονται ως «αντικείμενα» οίκτου ή ως πολίτες «δεύτερης» κατηγορίας και όχι ως υποκείμενα φορείς δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Το αναπηρικό κίνημα ζητά δικαιοσύνη για τον Αντώνη και διεκδικεί πολιτικές ευαισθητοποίησης της πολιτείας και της κοινωνίας, που θα καλλιεργήσουν την αποδοχή των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία και θα προάγουν την εκπαίδευση εργαζομένων αλλά και όλων των πολιτών για μια συμπεριληπτική κοινωνία χωρίς διακρίσεις.

Η δικαιοσύνη πρέπει να κινηθεί ταχύτατα και χωρίς χρονοτριβή.

Αντίστοιχα, η ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ (Σ.Ε.Α.ΑΝ.) αναφέρει:

Χθες, πετάξανε έναν άνθρωπο στη θάλασσα (που μάλλον είχε και αναπηρία, γεγονός βέβαια, που δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση τη βαρβαρότητα της πράξης τους), και το καράβι έφυγε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, αφήνοντας τον να πνίγει. Αν δεν αντιδρούσαν οι επιβάτες δεν θα έπαιρνε χαμπάρι κανένας. Το Λιμενικό άφαντο, αν υπάρχει καμία απεργία πριν τους απεργούς θα ήταν στους καταπέλτες.

Πριν λίγες ημέρες απολύεται μια εργαζόμενη με αναπηρία, από θυγατρική της Τράπεζας Πειραιώς, γιατί με τις νέες εργασιακές συνθήκες η τράπεζα στο μέλλον δεν θα μπορούσε να αποκομίσει την ανάλογη κερδοφορία, υπεραξία γι’ αυτούς που τους ενοχλεί η ξύλινη γλώσσα. Η κατά τ΄ άλλα ανεξάρτητη Αρχή, η Επιθεώρηση Εργασίας, ως πόντιος Πιλάτος παρέπεμψε η υπόθεση να κριθεί στα δικαστήρια. Πώς θα ζήσει η συναδέλφισσα, πώς θα πληρώνει τα φάρμακά της; Ψιλά γράμματα για την επιθεωρήτρια που πρέπει να χτίσει την καριέρα της αλλά και για τις εταιρείες και την Τράπεζα που πρέπει να ενισχύσουν την κερδοφορία τους. Και ας ανακεφαλαιοποιήθηκε η Τράπεζα τρεις και τέσσερις φορές από το αίμα και τον ιδρώτα των ανθρώπων της βιοπάλης, του ελληνικού λαού. Ούτε ίδρωσε το αυτί της κ. Επιθεωρήτριας ότι γίνεται καθεστώς οι εταιρείες να απολύουν τους εργαζόμενους όταν παρουσιάσουν ένα πρόβλημα υγείας.

Πριν λίγο καιρό, μια κινητικά ανάπηρη κάηκε στις πυρκαγιές της Μαγνησίας και οι άνθρωποι της εξουσίας την επέπλητταν γιατί δεν πειθάρχησε στο μήνυμα του 112. Λες και το 112 έχει φτερά και σε παίρνει και πετάς. Λες και το κράτος, η πολιτική ηγεσία, οι δήμοι που φοροληστεύουν τον ελληνικό λαό, δεν θα έπρεπε να έχουν συγκεκριμένο σχέδιο, προσωπικό για να βοηθιούνται οι άνθρωποι σε τέτοια γεγονότα, να μπορούν να εγκαταλείψουν την περιοχή τους.

Τα ίδια και χειρότερα στο Μάτι και δεν ξέρουμε τι θα μας βγάλουν οι τελευταίες πλημμύρες. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση κόβει θεραπείες από τα παιδιά με αναπηρία, σμπαραλιάζει το σύστημα υγείας, με αποτέλεσμα πολλοί συνάδελφοι να βλέπουν την κατάστασή τους να χειροτερεύει, μετατρέποντας τη χώρα μας σε χώρα παραγωγής βαριά αναπήρων.

Ενώ οι τόποι δουλειάς έχουν γίνει κρεματόρια, με 100δες σακατεμένους κάθε χρόνο, χιλιάδες με επαγγελματικές ασθένειες και κοντά στους 200 κάθε χρόνο να πηγαίνουν για το μεροκάματο και να μην επιστρέφουν στα παιδιά τους, στις οικογένειες τους. Εργοδοτικά εγκλήματα, όλα αυτά στο βωμό του κέρδους.

Οργή και πάλι οργή.

Απόφαση και μόνο απόφαση για μαζικούς αγώνες για την ανατροπή. Γιατί μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό, αν το αποφασίσει και τότε αλλοίμονο τους.