Το Δίκαιο δεν συμπαθεί καθόλου τους αιφνιδιασμούς των θεσμών σε βάρος του πολίτη. Η έννομη τάξη, και μάλιστα η διεθνής, διαμορφώνει ρήτρες ( όπως η  αρχή της εμπιστοσύνης ) για να τους αποφεύγει, ή προσπαθεί να τους εξομαλύνει με «μεταβατικές» διατάξεις. Η λαική γλώσσα αναφέρεται σε «πραξικοπήματα». Αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ έχει εδώ συμπεριφορά πανκ : «Ό,τι δεν ταιριάζει κάντο!»

Μετράμε λοιπόν: Ξαφνική και πρωτοφανής απόσπαση του σωφρονιστικού συστήματος από το πεδίο της Δικαιοσύνης και μετακίνησή του στην αρμοδιότητα της Αστυνομίας. Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου,δηλαδή νομοθέτηση κατά παράκαμψη της Βουλής η οποία προβλέπεται μόνο για εξαιρετικά επείγουσες περιπτώσεις, προκειμένου να αλλάξει ο διεθνώς καταξιωμένος και ισχύων απρόσκοπτα εδώ και δεκαετίες τρόπος (αυτό)διοίκησης του ΚΕΘΕΑ. Και άλλα πολλά.

Αστραπόβροντα  και με τον Ποινικό Κώδικα. Για κείμενο δηλαδή  που ως τώρα γραφόταν ένα κάθε αιώνα, μετά από πολύχρονες μελέτες και εργασίες: Διάρκεια κατανοητή, αφού καθεμιά λέξη καθεμιάς διάταξης μπορεί να κρίνει ζωές και ελευθερίες, αθώων ή ενόχων, δραστών ή θυμάτων. Σαράντα περίπου χρόνια χρειάστηκαν για τον Ποινικό Κώδικα του 1950, μια δεκαετία σχεδόν για τον Κώδικα του 2019. Τώρα όμως ήταν αρκετοί δυο περίπου μήνες, με τέσσερις μέρες δημόσια διαβούλευση, για μια ριζική  αλλαγή. Ριζική, όχι τόσο επειδή ο αριθμός των διατάξεων που μεταρυθμίζονται είναι μεγάλος  (που είναι!), όσο επειδή παραμερίζονται πάγιες αρχές που έχουν ιστορικά  καθιερωθεί και καταξιωθεί.

Ενδεικτικά: Ως τώρα και ανέκαθεν κανόνας ήταν η δίωξη  να γίνεται αυτεπάγγελτα, αφού υπάρχει συμφέρον δημόσιο (από την εποχή της Ορέστειας του Αισχύλου και μετά)  να τιμωρούνται τα εγκλήματα. Εξαίρεση,  σε περιπτώσεις ελαφρών ή στενά προσωπικών ως προς τη σχέση δράστη – θύματος εγκλημάτων. Τώρα ξαφνικά εξαίρεση ξεπηδά ακόμη και στην περίπτωση σοβαρών οικονομικών εγκλημάτων (κακουργημάτων), τα οποία  μπορεί να πλήττουν όχι μόνο ιδιώτες , αλλά και οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα και Τράπεζες που με τη λειτουργία τους επηρεάζουν τους πάντες. Για να τιμωρηθεί ο δράστης θα πρέπει μέσα στη στενή προθεσμία το διοικητικό συμβούλιο να θελήσει (..στην ευχέρειά του ) να υποβάλλει έγκληση. Ενώ σε πλείστες περιπτώσεις ,διορισμένο από μια κυβέρνηση ή με τη στήριξή της, θα έχει κάθε συμφέρον να συγκαλύψει σκάνδαλα και διαφθορά «ημετέρων» και να εκθέσει προηγούμενους.

Κάποιες πινελιές «τρυφερότητας» απέναντι σε οικονομικά εγκλήματα, για νάμαστε ακριβείς, συναντώνται και στον ίδιο τον Ποινικό Κώδικα του 2019. Έργο διεπιστημονικό κι όχι κομματικό, όπως  γίνεται ευρύτερα δεκτό πλέον, αφού η περί του αντιθέτου προπαγάνδα έχει συντριβεί και αποσυρθεί. Όμως στο Σχέδιο Τροποποιήσεων με την παραπάνω παρέμβαση τα πράγματα γίνονται ακραία.

Άλλη πάγια αρχή: Όταν η ποινή είναι βαρειά, βαρειά θα πρέπει να είναι και τα αντίστοιχα εγκλήματα όπως περιγράφονται στο νόμο. Τώρα όμως βαρύτατα εγκλήματα (πχ τρομοκρατίας) και ποινές θα απειλούνται ακόμη και για ελαφρές πράξεις (γενικής διακινδύνευσης,  κατά τις διαδηλώσεις κλπ), με πρόσθετες αλλά ασαφείς προύποθέσεις για την αναγνώρισή τους. Όμως η δυσαναλογία και η ασάφεια περιγραφής αποδοκιμάζονται από το Σύνταγμα (άρθρα 7, 25 ). Ψιλά γράμματα, όπως φαίνεται, το Σύνταγμα!

Σοκ λοιπόν. Όπως το υπαγορεύουν εγχειρίδια με οδηγίες σκοπιμότητας, άσχετες με τη Δικαιοσύνη. Πράγμα που σημαίνει , αιφνιδιασμός  ανελευθερίας και ανασφάλειας κατά του πολίτη.