Ο στιχουργός Άρης Δαβαράκης φυλακίστηκε το 2005 στις φυλακές του Κορυδαλλού. Σε παλαιότερη συνέντευξή του, αναφέρει τους λόγους:

«Από τη συμμετοχή μου με 2% στην εταιρεία που είχε κάνει από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80 ο Τάσος ο Μελετόπουλος για να ξεφορτωθεί το Εργοστάσιο. Επειδή δεν επιτρέπονταν οι μονοπρόσωπες ΕΠΕ, με φώναξε να υπογράψω για να γίνει η εταιρεία. Από τότε το μαγαζί νοικιάζεται σε επιχειρηματίες, δεν έχουμε σχέση μαζί του, πέρα από την ιδιοκτησία. Κάποια στιγμή πιάνουν ένα παιδί με ecstasy, είπε ότι το προμηθεύτηκε μέσα στο μαγαζί, γίνεται μια δικογραφία και μας καλούν για ανάκριση, αλλά δεν καταλάβαμε ότι ήταν τόσο σοβαρό. Μετά από ενάμιση χρόνο, Δεκέμβρη, μας στέλνει η ανακρίτρια ένταλμα σύλληψης γιατί έπιασαν πάλι μια παρέα με ναρκωτικά μέσα στο μαγαζί. Οι επώνυμοι που ήρθαν να μας υπερασπιστούν δεν κατάφεραν να πείσουν την ανακρίτρια ότι δεν είχαμε καμία σχέση με ναρκωτικά, κι έτσι στις 2 Φεβρουαρίου του 2005 βρεθήκαμε στον Κορυδαλλό».

Με αφορμή τη μεγάλη απεργία πείνας που έχει ξεσπάσει σε όλες τις φυλακές της Ελλάδας, παρακολουθήστε την αφήγηση ενός ανθρώπου που έμεινε έγκλειστος για μισό χρόνο μέσα στη φυλακή, χωρίς καν να έχει δικαστεί. Ο Άρης Δαβαράκης μάς μιλάει για τις αδιανόητες συνθήκες κράτησης των Ελλήνων φυλακισμένων που «πρέπει να είσαι ο Ντοστογιέφσκι για να καταφέρεις να τις περιγράψεις».