Για να καταλάβουμε τι συνέβη χθές στην Ελλάδα, πρέπει να ξαναδούμε το «Μίσος». Τη περίφημη γαλλική ταινία που είχε θέμα τις ταραχές στα υποβαθμισμένα προάστεια του Παρισιού. Ενας νεαρός της περιοχής σκοτώνεται από μια αστυνομική σφαίρα.Οι σύντροφοι του απαντούν με την πολιτική “οφθαλμός αντί οφθαλμού”, καταστρέφοντας ότι συμβολίζει το άλλο πλούσιο Παρίσι.

Στη σημερινή Ελλάδα, έχει δημιουργηθεί ένα παρόμοιο χάσμα. Ανάμεσα στους νέους των 700 ευρώ και στους μεγαλύτερους που κρατούν μονοπωλιακά την εξουσία και τον οικονομικό πλούτο. Ανάμεσα στα βόρεια και τα δυτικά προάστεια. Ανάμεσα στην Αθήνα και στην άλλη όχθη, τη Θεσσαλονίκη ή τις άλλες πόλεις. Ανάμεσα στους Ρουσόπουλους που κτίζουν τρία σπίτια σε τέσσερα χρόνια και στη πλειοψηφία που γίνεται διαρκώς φτωχότερη.

Ανάμεσα στους πολίτες από τη μια πλευρά και τη Δικαιοσύνη, το Κοινοβούλιο και τα κόμματα, όχι μόνο το κυβερνών. Σε άλλες εποχές, η δολοφονία ενός νεαρού στα Εξάρχεια θα είχε προκαλέσει μεγάλες, ειρηνικές διαδηλώσεις τις οποίες θα καλούσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Χθες την παράσταση έκλεψαν αυτοί που έκαιγαν αδιακρίτως, από αυτοκίνητα μέχρι τα 25 καταστήματα που καταστράφηκαν τελείως.

Ο αριθμός τους αντιστοιχεί στα ατελείωτα σκάνδαλα, από τη ζαρντινιέρα και τους βασανισμούς στην Ομόνοια μέχρι τα ομόλογα, τη Ζίμενς, το Βατοπέδι και τα 28 δις δώρο στις τράπεζες που κουκουλώνονται καθημερινά. Με ευθύνη της πολιτικής εξουσίας, στη χώρα έχει δημιουργηθεί άβυσσος ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνώμενους. Τόσο μεγάλη, που όταν ένας υπουργός που φοροδιαφεύγει τολμάει να δηλώνει δημοσίως ότι «ηθικό είναι ό,τι είναι νόμιμο», οι άλλοι να καίνε αδιακρίτως περιουσίες αθώων ανθρώπων απαντώντας: ηθικό είναι ό,τι είναι παράνομο.

Εχοντας σοβαρότατη ευθύνη για την όλη κατρακύλα, η κυβέρνηση έμοιαζε χθές παραλυμένη. Στην αρχή κατέφυγε στα γνωστά επικοινωνιακά παιχνίδια με τις παραιτήσεις των Παυλόπουλου-Χηνοφώτη που από την στιγμή που δεν έγιναν δεκτές από τον πρωθυπουργό, αγνοήθηκαν επιδεικτικά από τους ενδιαφερόμενους. Στη μόνη πολιτική που οι αρμόδιοι κατέληξαν ήταν ότι η αστυνομία θα έπρεπε να αποφύγει να σκοτώσει και δεύτερο άτομο, γιατί κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με πτώση της κυβέρνησης: ετσι κάπως οι «δυνάμεις ασφαλείας» περιορίσθηκαν να αδειάζουν τις κρατικές αποθήκες δακρυγόνων στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Αδύναμη να επιβάλλει το «νόμο και τη τάξη», κάτι που θα της ανέβαζε τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, η κυβέρνηση απλώς εύχεται όλα να τελειώσουν γρήγορα. Στις πυρκαγιές το καλοκαίρι του 2007 τη πρωτοβουλία είχε ο περίφημος «στρατηγός άνεμος» . Τώρα την έχει ο «στρατηγός χρόνος». Απομένει να δούμε τι θα αποφασίσει…

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ