Στην οδό Σοφοκλέους στεγάζονταν μέχρι πρότινος το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, ο «οικοδεσπότης» της διακίνησης κεφαλαίων. Στον ίδιο δρόμο σπεύδουν σήμερα με αυξανόμενο ρυθμό άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν μία μερίδα φαγητό. Το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων παραθέτει αφοπλιστικά ένα πολύ συγκεκριμένο στοιχείο: Από 1500 μερίδες φαγητού τις οποίες διέθετε σε ημερήσια βάση έως και πέρυσι, σήμερα χορηγεί περισσότερες από 4.000. Και προς αποφυγή παρερμηνειών, οι εργαζόμενοι στο ΚΥΑΔΑ απαντούν στο tvxs.gr: «Αυξήθηκε ο κόσμος, άρα αυξήσαμε και τα γεύματα. Εμείς ακολουθήσαμε το ρυθμό των αναγκών που προέκυψαν».

Το ΚΥΑΔΑ, σε συνεργασία με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, διοργανώνει σε καθημερινή βάση τρία συσσίτια (12 μ.μ. – 3 μ.μ. – 6 μ.μ.). «Συνήθως δεν έρχονται τα ίδια άτομα. Στα δικά μας τα συσσίτια, οι περισσότεροι επισκέπτες είναι Έλληνες, όλων των ηλικιών. Υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι. Οι νέοι είναι συνήθως τοξικομανείς. Το απόγευμα έρχονται περισσότερο αλλοδαποί. Ο ρυθμός είναι σαφώς αυξανόμενος», μεταφέρει ανάμεσα σε άλλα το προσωπικό του Κέντρου, επισημαίνοντας ότι -εκτός από το φαγητό- χορηγούνται δωρεάν προϊόντα σε 200 οικογένειες (κοινωνικό παντοπωλείο) αλλά και καινούρια ρούχα σε άτομα που αδυνατούν να διασφαλίσουν τα στοιχειώδη.

Σύμφωνα με τον αντιδήμαρχο Αθηναίων, πρόεδρο του ΚΥΑΔΑ, Ελευθέριο Σκιαδά, πλέον, στις κατηγορίες σιτιζόμενων δεν περιλαμβάνονται μόνο τοξικομανείς, άστεγοι ή ανθρώποι που αντιμετωπίζουν ψυχικά προβλήματα. Έχουν προστεθεί και άνεργοι ή γενικότερα πολίτες οι οποίοι πλήττονται από την -εδώ και καιρό εδραιωμένη- οικονομική κρίση.

Το συγκεκριμένο ποιοτικό χαρακτηριστικό επιβεβαιώνει στο tvxs.gr και η εκπρόσωπος Τύπου της ΜΚΟ Κλίμακα, Άντα Αλαμάνου: «Σίγουρα έχουν αυξηθεί οι σιτιζόμενοι. Έχουν αυξηθεί οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και αποκλεισμού, όχι μόνο τώρα που έχει κορυφωθεί η οικονομική κρίση αλλά γενικώς τα τελευταία χρόνια. Καταρχάς έρχονται άτομα -στα γεύματα της οργάνωσης- που δεν είναι άστεγοι με την έννοια ότι μένουν κυριολεκτικά στο δρόμο, αλλά βρίσκονται σε σπίτια ακατάλληλα, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να επιβιώσουν κάτω από αξιοπρεπείς συνθήκες».

H ίδια προσθέτει: «Τελευταία βλέπουμε ότι αποκτά ολοένα και περισσότερη σημασία αυστηρά ο οικονομικός παράγοντας. Οι άνθρωποι που ζητούν βοήθεια δεν είναι μόνο τοξικομανείς ή ψυχικά άρρωστοι. Είναι και κόσμος που λέει απλώς: «δεν έχω δουλειά», «δεν μπορώ να συντηρήσω το σπίτι μου». Και μέσα σε όλα αυτά, δεν υπάρχει ουσιαστική πρόληψη από την πολιτεία. Το φαινόμενο θα ενταθεί περαιτέρω. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η δυσκολία για φαγητό αλλά η έλλειψη στέγης (στην Ελλάδα γίνεται λόγος κατά προσέγγιση για 20.000 άστεγους). Την ώρα που, παγκοσμίως, 9 στους 10 πολίτες οι οποίοι βρίσκονται στο δρόμο αντιμετωπίζουν ψυχικό πρόβλημα, στην Ελλάδα αντίστοιχες απαιτούμενες υποδομές ουσιαστικά είναι ανύπαρκτες».