Ο κ. Μητσοτάκης παρακολουθεί  τις διεθνείς εξελίξεις, ιδίως πέραν του Ατλαντικού. Την επομένη της άνετης εκλογικής νίκης του του Τραμπ, το  Μέγαρο Μαξίμου έστειλε εσπευσμένα ένα mail, ρωτώντας τις αρμόδιες υπηρεσίες πώς διακυμάνθηκε το εισόδημα των Αμερικανών τα τελευταία χρόνια. Τι ρόλο δηλαδή έπαιξε στο εκλογικό αποτέλεσμα η οικονομία.

Ads

Οι εξελίξεις που ακολούθησαν και η εισβολή στο προσκήνιο του Μασκ, που ξεκίνησε ωμές επεμβάσεις ακόμη και σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, επίσης δημιούργησαν πρόσθετα ερωτήματα. Ο πρωθυπουργός έφτασε στο σημείο να ασκήσει κριτική στον Μασκ αλλά και στον Τραμπ, στον πρώτο υπουργικό συμβούλιο της νέας χρονιάς:

«Μπροστά μας διαμορφώνεται και ένα πρωτόγνωρο σκηνικό, όπου παγκόσμιοι οικονομικοί παράγοντες διεκδικούν τον ρόλο διαμορφωτή της κοινής γνώμης σε πολλές χώρες, ένα φαινόμενο το οποίο και με τη συνδρομή της ακόρεστης κατανάλωσης fake news πολιορκεί, θα έλεγα, τον δυτικό πολιτισμό του ορθού λόγου και της δημοκρατίας».

Ο κ. Μητσοτάκης έριξε σπόντες και για τη δήλωση Τραμπ σχετικά με τη Γροιλανδία, για την κατάκτηση της οποίας ο νέος πρόεδρος δεν απέκλεισε τη χρήση στρατιωτικής βίας: Βρισκόμαστε σε ένα τοπίο, είπε, που το σκιάζουν «σχετικά πρωτοφανείς εξαγγελίες προαναγγέλλοντας και γεωστρατηγικές μεταβολές, αλλαγές στις ζώνες επιρροής».

Ads

Στο εσωτερικό μέτωπο, οι διαπιστεύσεις αυτές θα οδηγούσαν θεωρητικά στην ενίσχυση της συνοχής του πολιτικού συστήματος. Και στην επιλογή ενός προσώπου για πρόεδρο από την αντίπαλη κεντροαριστερή παράταξη, όπως γίνεται από το 1980.

Αλλά εδώ υπεισέρχεται ο παράγων Κυριάκος Μητσοτάκης και η ακατανίκητη έλξη του για τον έλεγχο των πάντων, από την ΕΥΠ και τα ΜΜΕ μέχρι τις τηλεφωνικές συνομιλίες ακόμη και των υπουργών του. Ο Μητσοτάκης κάνει ανοίγματα, όπως η επιλογή της κυρίας Σακελλαρόπουλου για την προεδρία, όταν αισθάνεται σίγουρος.


Απογοητεύοντας κεντρώους συμπαθούντες και ακροκεντρώους θαυμαστές, η επιλογή του «σίγουρου» κυρίου Τασούλα  εξασφαλίζει τη σταθερότητα στο εσωτερικό της παράταξης του, όπου βουλευτές είχαν απειλήσει ότι δεν θα ψηφίσουν την επανεκλογή Σακελλαρόπουλου ή κάποια άλλη πιο φιλελεύθερη επιλογή.

Το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης υποχώρησε στις απειλές, είναι σαφής απόδειξη ότι δεν αισθάνεται τόσο ασφαλής. «Είναι λοιπόν εμφανές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση από φόβο», σχολίαζε στα Νέα ο «συμπαθών» Μ. Μητσός.

«Πεντέμισι χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας, δεν έχει μπορέσει να επιβληθεί στο κόμμα του. Φιλελεύθερος και μεταρρυθμιστής ο ίδιος, δεν έχει εμφυσήσει έναν ανάλογο αέρα στην παράταξη. Διέγραψε φυσικά τον Σαμαρά (μέχρι να τον πάρει πίσω, όπως τον Αυγενάκη).
Αλλά όταν καλείται να λάβει μια απόφαση είτε για ένα θεμελιώδες ζήτημα (όπως το μεγάλο βήμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις) είτε για ένα ζήτημα βασικά συμβολικού χαρακτήρα (όπως η Προεδρία της Δημοκρατίας), κάνει πίσω. Επικαλείται την ενότητα – αλλά έχει στο μυαλό του τη Νέα Δημοκρατία, όχι τη χώρα…Ο φόβος, πάντως, δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος».

Αξίζει εδώ να προστεθεί ότι η αδυναμία της αντιπολίτευσης, η έλλειψη στοιχειωδών διαύλων επικοινωνίας ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά για έναν κοινό υποψήφιο, κάνει πιο εύκολο το έργο Μητσοτάκη και το φλερτ του με την Ακροδεξιά.

Παρότι υπήρχαν θαυμάσιες επιλογές, το κάθε κόμμα αρκέστηκε να απορρίψει τις προτάσεις των άλλων, στο όνομα κάποιας στενής κομματικής σκοπιμότητας,

Εδώ δεν πρόκειται για φόβο, αλλά για παράλυση.