«Ημουν ένας από τους εκατοντάδες εργαζόμενους των αεροδρομίων που απολύθηκαν εν μια νυκτί με ένα απλό και λιτό τηλεφώνημα (άλλοι με sms). Για τα τυπικά, εργαζόμουν επί δύο συναπτά έτη στο αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης. Χωρίς πολλά πολλά, μας ανακοίνωσαν ότι εντολή της διοίκησης (της Skyserv στην Αθήνα) είναι να γίνει λήξη συμβάσεων σε όλους όσοι έχουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Δηλαδή περίπου στο 90% της εταιρείας. Επί της ουσίας, απόλυση μέχρι νεωτέρας. Το μόνο που μας υποσχέθηκαν είναι ότι υπάρχει πιθανότητα μόλις τελειώσει όλο αυτό με την πανδημία να μας ξαναπάρουν πίσω. Ολους; Με το ίδιο καθεστώς; Κανείς δεν ξέρει.

»Συν τοις άλλοις μας ενημέρωσαν ότι μόνο όσοι εργάζονται ακόμα εκ περιτροπής κι έχουν συμβάσεις αορίστου χρόνου θα μπουν στη ρύθμιση για το επίδομα επειδή οι συμβάσεις τους αναστέλλονται. Επομένως και απολυμένοι και χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν. Συνολικά μιλάμε για πάνω από 500 άτομα, καθώς η συγκεκριμένη εταιρεία αλλά και οι υπόλοιπες, επίγειας εξυπηρέτησης, επεκτείνονται σε όλη την επικράτεια.

»Σε αυτήν την εταιρεία λοιπόν η πίεση ήταν τρομερή και τα άτομα ελάχιστα σε σχέση με τον φόρτο εργασίας, ειδικά τις καλοκαιρινές περιόδους, ενώ και οι συνθήκες εργασίας ήταν σχεδόν απάνθρωπες.

Ενα δωματιάκι για 30 άτομα στους υπαλλήλους των check in, ενώ και στα υπόλοιπα τμήματα και πόστα οι χώροι ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και ιδιαίτερα μικροί. Συχνό σπάσιμο των ρεπό όταν κάποιος συνάδελφος αρρώσταινε, υπερωρίες τις καλοκαιρινές περιόδους σε βαθμό να έχουμε λιποθυμίες από την κούραση, συνάδελφοι να δουλεύουν 17 ώρες στο αεροδρόμιο αν μια πτήση είχε ακύρωση ή μεγάλη καθυστέρηση. Και πολλά άλλα που σίγουρα ξεχνάω αλλά δεν ξέρω αν έχουν και σημασία πια.

»Τελικά όλοι αυτοί κάλυπταν πάγιες ανάγκες ή έκτακτες; Πώς γίνεται ένας εργαζόμενος με σύμβαση ορισμένου χρόνου να δουλεύει επί τόσα συναπτά έτη και να θεωρείται ακόμα εποχικός υπάλληλος; Πως γίνεται από τη στιγμή που είναι όλη μέρα σε ένα αεροδρόμιο και τρώει τη ζωή του για 590 ευρώ; Και μιλάμε για το αεροδρόμιο που είναι εκτός πόλης και πολλοί από εμάς διένυαν τη μισή πόλη για να φτάσουν κάθε μέρα στην εργασία τους.

»Ας μας το πει κάποιος ανοιχτά ότι δεν μας υπολογίζουν. Πού είναι ο υπουργός Εργασίας; Δεν έχει δώσει καμία απάντηση όλες αυτές τις μέρες σε τόσους ανθρώπους που αγωνιούν για το τι θα γίνει στο μέλλον.

»Οι ευθύνες δεν βαραίνουν εμάς κύριε υπουργέ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα τα παρατήσουμε».

Είναι το μήνυμα που λάβαμε από έναν απολυμένο με… τηλεφώνημα, συμβασιούχο ορισμένου χρόνου, για τις ομαδικές απολύσεις μιας αεροπορικής εταιρείας, για την οποία έχει ήδη υποβληθεί ερώτηση και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή από ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η αγωνία ενός συμβασιούχου ορισμένου χρόνου, που ζητά έστω και τώρα παρέμβαση από τον υπουργό Εργασίας. Ενας από τους χιλιάδες αόρατους εργαζόμενους που δεν εμπίπτουν σε καμία από τις κατηγορίες των δικαιούχων της ειδικής αποζημίωσης των 800 ευρώ. Και δεν είναι ο μόνος.

Οι «αόρατοι του κορονοϊού», τους οποίους κωδικοποίησε με άρθρο του στην efsyn.gr (1/4/20) o νομικός Δ. Τεμπονέρας και χρειάζεται να επαναφέρουμε ξανά στη δημοσιότητα, είναι οι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι που δεν είχαν την τύχη μιας κανονικής σύμβασης εργασίας για να αποκτήσουν το ελάχιστο δικαίωμα στα έκτακτα βοηθήματα. Οι περισσότεροι, αν και ικανοποιούν πάγιες κι όχι έκτακτες ανάγκες -αντίστοιχες με αυτές των μισθωτών εργαζομένων- κι έχουν το ίδιο ωράριο εργασίας, εξαιρούνται από τις περισσότερες προστατευτικές εργατικές διατάξεις.

Ας θυμηθούμε ποιοι είναι:

• Eίναι οι συμβασιούχοι έργου. Τα λεγόμενα «μπλοκάκια». Ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι εργαζόμενοι. Μηχανικοί και αρχιτέκτονες σε κατασκευαστικές και τεχνικές εταιρείες που βρέθηκαν στον δρόμο και δεν μπορούν ούτε στο Ταμείο Ανεργίας να εγγραφούν. Ψυκτικοί, εργαζόμενοι στην προσχολική εκπαίδευση, βοηθοί σε συνεργεία, μεταλλοτεχνίτες.
• Εργαζόμενοι στον πολιτισμό, στα θέατρα, στις σχολές χορού, κινηματογραφιστές, όσοι εργάζονται στον τομέα θέαμα-ακρόαμα για λίγα ημερομίσθια τον μήνα.
• Κατ’ οίκον εργαζόμενοι, καθαρίστριες, φροντιστές ηλικιωμένων κι όλοι όσοι αμείβονται με εργόσημο, το οποίο εξαιρείται από τους ΚΑΔ όπως εξαιρείται και η αναστολή εργασίας αυτών των εργαζομένων.
• Οι πάνω από 30.000 εποχικοί εργαζόμενοι στον επισιτισμό και τον τουρισμό που θα αναλάμβαναν εργασία τις επόμενες μέρες: σερβιτόροι, μάγειρες, ανιματέρ, καμαριέρες, ρεσεψιονίστες.
• Ολοι οι αδήλωτοι και ανασφάλιστοι εργαζόμενοι. Είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα και ο ΣΕΒ ζήτησε «να ληφθεί μέριμνα για τους ανθρώπους οι οποίοι απασχολούνται στην παραοικονομία και παράγουν περίπου το ¼ του ΑΕΠ της χώρας, χωρίς να καταγράφεται».
• Οι πάνω από 800.000 άνεργοι οι οποίοι δεν λαμβάνουν επίδομα ανεργίας, αφού σε σύνολο 1.069.000 εγγεγραμμένων ανέργων μόνο 141.115 άνεργοι λαμβάνουν επίδομα (με βάση τα στοιχεία του ΟΑΕΔ για τον Φεβρουάριο). Σε δυσκολότερη θέση οι 700 χιλιάδες μακροχρόνια άνεργοι αλλά και το σύνολο των επιδοτούμενων ανέργων, αν αναλογιστεί κανείς ότι με ένα προστατευόμενο μέλος λαμβάνουν μηνιαίο επίδομα 440 ευρώ.

Μισθωτοί

Ομως συνεχίζουν να πλήττονται και οι μισθωτοί. Θύματα απολύσεων και σωρείας αναγκαστικών αδειών άνευ αποδοχής σε εν λειτουργία επιχειρήσεις. Μισθωτοί σε επιχειρήσεις που συνεχίζουν να λειτουργούν και παρά τη μείωση του τζίρου δεν επιθυμούν να ενταχτούν στο ειδικό πλαίσιο προστασίας, προτιμώντας να αναδιαρθρώσουν το προσωπικό και να μειώσουν το εργατικό κόστος.

Είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται την κρίση ως ευκαιρία και με εντελώς νομότυπο τρόπο αυξάνουν τη δεξαμενή των ανέργων. Μια τάση που δεν υπάρχει περίπτωση να μειωθεί, εάν δεν επεκταθεί η απαγόρευση των απολύσεων για το σύνολο των επιχειρήσεων, τουλάχιστον με τους ίδιους χρονικούς όρους που θα ισχύσει και για τις πληττόμενες, δηλαδή κατ’ ελάχιστον τις 45 ημέρες.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών