ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ, Σκηνή δεύτερη, Γέρμα: «Αχ! Θλιμμένο μου λιβάδι! Αχ! Mε πόρτα μοιάζεις σφαλιστή, την ομορφιά έξω που κλείνει. Έναν γιο πώς ποθώ να με παιδεύει μα ο αέρας, του χλωμού φεγγαριού μου στέλνει τους ανθούς. Τα στήθη ετούτα από γάλα ζεστό, δυο αλόγου σφυγμοί στη σφιχτή μου τη σάρκα το κλαρί της ελπίδας μου ασπλάχνως χτυπούν. Αχ! Κάτω απ’ το φουστάνι μου στήθια νεκρά φυλάω! Αχ! Δυο μαύρα, τυφλά περιστέρια!»

«Yerma» σημαίνει στείρα

Kι αν έκανε ένα καλό αυτό το ανεκδιήγητο βίντεο με τη σαραντάρα μη… γονιμοποιημένη, είναι το εξής. Ότι έφερε στο προσκήνιο μια συζήτηση για ένα ζήτημα που ταλανίζει τον τόπο μας και όχι μόνο. Το δημογραφικό. Που δεν λύνεται ούτε με ένα συνέδριο ούτε ως δια μαγείας. Αλλά με τη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων που μπορούν να διασφαλίσουν τα δικαιώματα όλων. Χωρίς ρατσισμό, σεξισμό, χωρίς αποκλεισμούς.

Με στρατηγικές επιλογές για προνοιακό μοντέλο, πραγματικές επιδοματικές πολιτικές, με στήριξη πολιτικών αναδοχής, τεκνοθεσίας για όλους και όλες, με κίνητρα για πολύχρωμες οικογένειες, με, με, με… Με το κυριότερο στο επίκεντρο το σεβασμό και την ευαισθησία απέναντι στο σώμα. Στο σώμα μας. Στα σώματά μας.

Και είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο συνάμα που για άλλη μια φορά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και όχι η καταστολή της νεοδεξιάς)  αποκρούουν την επίθεση του σκοταδισμού, της προκατάληψης και της εύκολης στοχοποίησης. Και εκείνου του  διδακτισμού της δεκαετίας του 1950, που μας θυμίζει ότι ο… λύκος κι αν εγέρασε… Ότι η πατριαρχία είναι εδώ, έτοιμη να βάλει τη σφραγίδα της στα κορμιά αλλά και στις ψυχές μας με τη… βούλα μάλιστα κυβερνητικών φορέων.

Όμως η βούλα του κόσμου αποδεικνύεται ισχυρότερη. Και όποιος δεν την λαμβάνει υπόψη, ας λάβει τα μέτρα του. Γιατί η καμπάνα χτυπά για πολλούς αυτή τη φορά. Γιατί τα μυαλά έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Όπως και οι συμπεριφορές και οι επιλογές. Και κάνουμε παιδιά, με ή χωρίς, και στα 18 και στα 48 και στα όσο θέλουμε και μπορούμε και αντέχουμε.

Λαμβάνοντας υπόψη μας ότι δεν ζούμε στη Γαλλία ή τη Γερμανία. Αλλά σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι νέοι είναι άνεργοι και οι ελάχιστοι απασχολούμενοι ή «συνεργάτες» (σύμφωνα με τα νέα εργασιακά και ελαστικά πρότυπα των κκ Χατζηδάκη και Μητσοτάκη) πληρώνονται τρεις και εξήντα, και προσεχώς με τα ρεπό της μεγαλόκαρδης κυβέρνησης.

Λαμβάνοντας υπόψη μας ότι και εδώ και στο εξωτερικό οι γυναίκες, πέρα από το ότι υπήρξαν τα μεγαλύτερα θύματα της πανδημίας, συνεχίζουν να λαμβάνουν για την ίδια θέση χαμηλότερους μισθούς και προνόμια.

Λαμβάνοντας υπόψη μας ότι στο Αιγάλεω, το Περιστέρι, το Χαϊδάρι, τα Λιόσια και πέριξ «επιτρέπονται» μόνο οι λαμπρές καριέρες των τεχνικών και των καθαριστριών, όπως μας έχει περήφανα χαρτογραφήσει ο Πρωθυπουργός με Ονομασία Προέλευσης και καμία προοπτική.

Λαμβάνοντας τέλος υπόψη μας ότι κάποιοι, όχι τόσο ξεχασμένοι, όπως έδειξε το «συνέδριο», αναχρονιστικοί κύκλοι με σχέσεις εξουσίας πλέον, ρίχνουν το ανάθεμα για το δημογραφικό στις νέες που κυνηγάνε καριέρες και όχι γαμπρούς να τις… γονιμοποιήσουν. Και που τολμάνε και να… παρτάρουν αγνοώντας την κυβέρνηση της παράταξης που πτώχευσε την χώρα, το κόμμα της, την παιδεία και τον πολιτισμό της. Και τώρα υποκριτικά μας κουνά το δάκτυλο περί ατομικής ευθύνης και παγκόσμιας κρίσης την ίδια στιγμή, ανάλογα την ώρα της ημέρας.

Κι επειδή τα έχουμε λάβει υπόψη μας όλα αυτά, μπορούμε ήρεμα και αποφασιστικά να πούμε : είμαι 20 ή 40, 32 ή 78 ετών, έχω ή δεν έχω παιδί/παιδιά και κουβέντα τέλος.

ΥΓ. Στη Γέρμα, το εμβληματικό ποιητικό κείμενο της τριλογίας του Λόρκα, μία παντρεμένη γυναίκα δέχεται την κατακραυγή του κοινωνικού της περίγυρου λόγω του ότι είναι στείρα. Η φωνή της δεν απηχεί την τραγικότητα, την απόγνωση και την γύμνια της αλλά τη δική μας.