Στην αρχή φάνηκε σαν μια γκάφα του πιεσμένου από τα γεγονότα, υπουργού κ Μ Χρυσοχοΐδη. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που υπερεκτιμούσε τα περιθώρια του να αστειευτεί με το κοινό του, λέγοντας του «εμπιστευτικά» την αλήθεια. Η ατάκα του ότι δεν είχε διαβάσει καν τα μνημόνια που ψήφιζε, γιατί είχε δουλειές, χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή.

Ο υπουργός του κ. Μητσοτάκη εμφανιζόταν ακόμη ως αγωνιών για την Αριστερά, όσο εκείνος έπαιρνε την αυτοδυναμία φορώντας την κασιδιάρικη περικεφαλαία του «Μακεδονομάχου». Ελαφρώς υποκριτικό, δεδομένης της ειλημμένης απόφασης του να στεγαστεί κάπου μεταξύ Αδώνιδος και Μαυρουδή Βορίδη. Εξ άλλου χαίρει της (ψήφου) εμπιστοσύνης και πολλών άλλων κινούμενων πολύ πέραν του απλού εθνικισμού.

Διάβασε όμως, σε αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, ότι ο κ Τσίπρας τάχα μετάνιωσε για το πολιτικό κόστος που κατέβαλε στις Πρέσπες. Συγκεκριμένα, έγραψε ένας καθηγητής Κοινωνιολογίας του ΕΚΠΑ και του ΣΥΡΙΖΑ: «Με τη Συμφωνία των Πρεσπών, η Αριστερά στην Ελλάδα βρήκε επί τέλους την αληθινά αριστερή, ήτοι αντιεθνικιστική της ταυτότητα. Πιθανότατα αυτό της στοίχισε εκλογικά. Υποψιάζομαι πως αυτό πιστεύει και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθεί -κακώς- να «επανορθώσει». Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά την τωρινή της στάση στα ελληνοτουρκικά, που βρίσκεται επικίνδυνα κοντά στην υπερπατριωτική πλειοδοσία. Παρελθόν παρόμοιου τύπου πλειοδοσίας στην ελληνική Αριστερά υπάρχει.»

Ωραίο αυτό, σκέφτηκε ο κ. Χρυσοχοΐδης. Με την στρεψοδικία του επαγγέλματος του, φαντάστηκε τον εαυτό του  να βγαίνει στους χαιρέκακους επικριτές του από τα αριστερά, ως κοσμοπολίτης.

Εκστόμισε λοιπόν το κουφό περί εθνικιστικής πλειοδοσίας της Αριστεράς, σχολιάζοντας την προτεινόμενη μερική επέκταση στα 12 ν.μ. Με τη ίδια θρασύτητα του παιδιού της πιάτσας, που είχε απέναντι στους καλοαναθρεμμένους συμφοιτητές του στην Νομική Θεσσαλονίκης.

Μπορεί άραγε να είναι εθνικιστική η άσκηση ενός δικαιώματος που προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο; Κάτι τέτοιο υπονοεί όταν λέει ότι η πηγή αυτού του αμφιλεγόμενου δίκαιου είναι εθνικιστική, ότι στρέφεται δηλαδή κατά συγκεκριμένων εθνών και υπέρ άλλων. Εν προκειμένω, πηγή του δικαιώματος επέκτασης της κυριαρχίας της Ελλάδας στα ναυτικά μίλια είναι η διεθνής σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, ένα κείμενο που έχει υπογραφεί από 157 κράτη και το οποίο κωδικοποιεί εθιμικό δίκαιο που υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Άραγε όλος ο πλανήτης μπήκε σε αυτόν τον κόπο για να υποστηρίξει τον ελληνικό “εθνικισμό”; Μάλλον απίθανο.

Ο πολιτικός αντιπερισπασμός, με δάνεια αριστερών καθηγητών, προκειμένου να διασκεδάσει την εικόνα του υπουργού Ηρώδη που «χάνει» τον κατάδικο κ Παππά, μάλλον πέτυχε αφού έστρεψε όλο το ενδιαφέρον αλλού. Έφριξαν, βέβαια οι αυτήκοοι διαβλέποντας το πολιτικό κόστος  και τον «άδειασε» αμέσως ο αντιπρόεδρος κ Πικραμμένος. 

Κάπου εκεί παρενέβη αρχικά ο υπουργός Άμυνας που επέδειξε απόλυτη άγνοια για τους όρους υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, χωρικά ύδατα κλπ κάτι μάλλον συνηθισμένο γι’ αυτόν. Ακολούθησε όμως κι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που μας εξήγησε ότι μάλλον δεν πρόκειται για «συνδικαλιστική» παρόλα του Υπουργού του, αφού ο «κοσμοπολίτης» δεν ήταν παρά λαγός του ιδίου. Λαγός ο ένας, τον παππά ο άλλος …

Τελικώς η χώρα χρειάζεται έναν καλό δικηγόρο για να ξεμπερδέψει τα δίκαια της; Δεν το νομίζω. Μάλλον χρειάζεται την πολιτική βούληση και την ισχύ όχι μόνο για να τα επικαλεστεί αλλά και για να τα υπερασπιστεί την επομένη! Η τουρκική απειλή περί casus Belli (1995) είναι μεν εντελώς ανυπόστατη νομικά αλλά τι μέλει γενέσθαι αν την ζώνη που θα επεκταθεί την επισκεφθεί την επομένη το Oruc Reis;

Άρα ας ψάξει η κυβέρνηση αλλού επιχειρήματα ενάντια στην επέκταση των θαλάσσιων συνόρων μας. Όταν καταλήξει, ας ενημερώσει επιτέλους με παρρησία και σαφήνεια τον ελληνικό λαό. Μόνο τότε θα βεβαιωθούμε αν ο κ Υπουργός πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος ή αν ήταν ο λαγός που ανέλαβε να εξοικειώσει την κοινή γνώμη με τα ανείπωτα.

Οι συνεχείς αναβολές στην άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων συνοδεύονται  και από καθημερινές υποχωρήσεις στις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές». Αλλά με το να κατηγορούνται οι επικαλούμενοι τα δίκαια αυτά μέσα στην Βουλή, σε μια συζήτηση όπου σπεύδουν προς υπεράσπιση του παραπτωματία ο υπουργός Εθνικής Αμύνης και ο πρωθυπουργός, το πράγμα κλιμακώνεται ύποπτα.

Το εμφανώς άδικο, καθίσταται ρεαλισμός και η επίκληση του δικαίου καθίσταται τυχοδιωκτικός εθνικισμός Παράλληλα ο κ Ερντογάν, όπως ειρωνεύτηκαν κάποιοι, σύντομα θα εμφανιστεί και στον Σαρωνικό, αμφισβητώντας το Τουρκολίμανο.

ΥΓ. Κι αφού λέμε καλαμπούρια για τον υποτιθέμενο «εθνικισμό της Αριστεράς», ας πούμε και κάτι το αληθινά αστείο. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε ότι ο κ Ταγίπ άργησε, γιατί το Τουρκολίμανο το έχουμε μετονομάσει από χρόνια σε Μικρολίμανο.

Ήταν επί χούντας και δημαρχίας Σκυλίτση, όταν αρχικά ανασύρθηκε η αρχαία ονομασία της περιοχής προς εξελληνισμό. Άλλαξαν ταμπέλες, έγγραφα, μέχρι και τα ΕΛΤΑ πήραν αυστηρές οδηγίες να επιστρέφονται, με ένδειξη άγνωστος, επιστολές με δ/νση Τουρκολίμανο.

Όμως ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Η αρχαία ονομασία ήταν Λιμήν Μουνυχίας. Η σημερινή Καστέλα λεγόταν Μουνυχία προς τιμήν ενός μυθικού ήρωα. Οι αντιδράσεις των κατοίκων υπήρξαν έντονες γιατί δεν τους άρεσε η ιδέα να ονομάζονται Μουνυχιώτες ή Μουνυχαίοι. Τελικώς, βρέθηκε η συμβιβαστική λύση του Μικρολίμανου που δεν σημαίνει τίποτε.

Αν έρθει πάντως το Oruc Reis μπορούμε να επικαλεστούμε και τον εν λόγω μυθικό ήρωα, πράγμα που θα μας προσφέρει τόσα όσα και η επίκληση των δυτικών συμμάχων μας, που με την υπερδραστήρια διπλωματία μας έχουμε, λέει, αφυπνίσει.