Τρία σχόλια για τη σημερινή ξανά εξωφρενική απόφαση του Εφετείου της Λαμίας να αναγνωρίσει ελαφρυντικό πρότερου σύννομου βίου στον Κορκονέα, ο οποίος ως εκ τούτου αποφυλακίζεται:

1. Θα επαναλαμβάνω πάντα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις αυτό που οφείλει να μας ενδιαφέρει είναι το περιεχόμενο της απόφασης και όχι το ύψος της ποινής. Ο Κορκονέας έχει μείνει στη φυλακή 12 χρόνια. Δεν βρίσκω κανένα λόγο να διαμαρτυρηθώ για το ότι θα βγει. Οι φυλακές δεν είναι εργαλεία απονομής δικαιοσύνης ούτε θέατρα μιας εναλλακτικής θανατικής ποινής. Θα επιθυμούσα κανείς και καμία να μην μένει πάρα πολύ καιρό εκεί -ιδανικά καθόλου σε μια εξελιγμένη κοινωνία, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

2. Αυτό αντίθετα που είναι εξοργιστικό, είναι η ίδια η αναγνώριση του ελαφρυντικού του πρότερου σύννομου βίου, σε κάποιον που ήταν υποχρεωμένος να έχει σύννομο βίο για να κουβαλάει πιστόλι, και εκμεταλλεύτηκε αυτή τη συνθήκη για να σκοτώσει ένα παιδί. Είναι ένα απερίγραπτο σκεπτικό, το οποίο είχε επιστρέψει πίσω ο Άρειος Πάγος και τώρα επανέρχεται, σύμφωνα με το οποίο κάθε αστυνομικός που δολοφονεί έχει ελαφρυντικό επειδή είναι αστυνομικός. Το περιεχόμενο των δικαστικών αποφάσεων δεν είναι καθόλου λιγότερο σημαντικό από το ύψος των ποινών, η σημασία τους δεν είναι συμβολική, παράγει συνείδηση με υλικά, πραγματικά αποτελέσματα. Για μένα είναι σαφές ότι δίκαιο παράγεται πρωτίστως από τις αποφάσεις και το περιεχόμενό τους, όχι από την τιμωρία.

3. Το αποτέλεσμα στο Εφετείο διαμορφώθηκε με έναν πρωτοφανή τρόπο: Οι τρεις δικαστές ψήφισαν κατά του ελαφρυντικού και οι τέσσερις ένορκοι υπέρ. Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ κάτι ανάλογο. Είναι μια ευκαιρία να σκεφτούμε καλύτερα την άκριτη αποθέωση του «λαϊκού δίκαιου», το οποίο απονέμεται συχνά στη βάση του θυμικού. Εδώ είναι ανοιχτά αντιδραστικό και δεν χρειάζεται πολύ συζήτηση. Ωστόσο, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν γενικά η απόδοση δικαίου στη βάση ενός αφηρημένου και τελικά πάντοτε αμφίσημου «κοινού αισθήματος» αποτελεί κάποια οδό χειραφέτησης. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι η ίδια η έννοια του δικαιώματος δεν υπάγεται στην «αρχή της πλειοψηφίας», υπάρχει παράλληλα αν όχι σε πείσμα της.