Όταν ακούγαμε ότι 9 μάρτυρες της υπόθεσης Νοορ 1 βρήκαν “ξαφνικό” θάνατο, προβληματιστήκαμε ίσως, αλλά okay -δεν μας αφορούσε άμεσα. Όταν μάθαμε ότι δύο ανακριτές παραιτήθηκαν από την υπόθεση και ότι η τρίτη ανακρίτρια επίσης παραιτήθηκε και μετακόμισε με την οικογένειά της στην λατινική Αμερική, το ίδιο. Το ίδιο και όταν ακούσαμε ότι διώκεται από την ελληνική δικαιοσύνη η ανακρίτρια που ήταν επιφορτισμένη να ελέγξει τους πολιτικούς που ενδεχομένως εμπλέκονται στην υπόθεση της Νοβάρτις.

Ads

Της εταιρείας που έχει πληρώσει πρόστιμα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ σε τρίτες χώρες για αδικήματα που παραδέχτηκε (εξού και πλήρωσε τα πρόστιμα) ότι τέλεσε στην Ελλάδα! Το ίδιο για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία, που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, για κάποιους έχει αποτελέσει εφιάλτη: Οι ταράτσες στο Κουκάκι είναι μακριά από το δικό μας σπίτι. Το ίδιο και τα αυτοκίνητα των πολιτών που -μπροστά στις κάμερες- καταστράφηκαν από τα ΜΑΤ: είναι στην Χίο και την Μυτιλήνη, άρα πολύ μακριά από εμάς και τα συμφέροντά μας.

Μπορώ να γράψω τόμους για φαινόμενα, που τα τελευταία χρόνια έχουν κορυφώσει την ισοπέδωση της δικαιοσύνης, μέσα και έξω από τα δικαστήρια ή για φαινόμενα προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και καταπάτησης δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα οποία τα παρατηρούμε, ίσως τα σχολιάζουμε και απλά συνεχίζουμε…

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, όμως, μάς τρίβουν την πραγματικότητα στην μούρη: αν αδιαφορείς για το έγκλημα δίπλα σου, σύντομα θα είσαι εσύ το θύμα.

Ads

Ο “γνωστός σκηνοθέτης” είναι κύτταρο ενός σώματος, που με την ανοχή μίας ολόκληρης κοινωνίας, κακοποιεί επί τριάντα χρόνια νέους ηθοποιούς, μαθητές σχολείων, ίσως πρόσφυγες, ίσως το παιδί της διπλανής πόρτας, ίσως το δικό μας παιδί και δεν υπήρξε κανένα αποτρεπτικό αντανακλαστικό της κοινωνίας ή της δικαιοσύνης, διότι η αδιαφορία μας επέτρεψε και στις δύο να βουλιάξουν, να παραδοθούν στις ορέξεις αυτών που τρέφονται από την σήψη.

Η αδικία που σήμερα τελείται παραδίπλα, αργά ή γρήγορα, αν δεν καταδικαστεί, θα φτάσει και σε εμένα, σε άλλον τόπο, σε άλλον χρόνο και με άλλη της έκφραση. Είναι όμως το ίδιο φαινόμενο της κατάπτωσης των θεσμών και της κουλτούρας μίας ολόκληρης κοινωνίας.

Τι να κάνεις όμως; Κανένα παιδί δεν έμαθε να αποφεύγει την φωτιά επειδή του το είπε η μαμά του. Όλα το έμαθαν με τον ίδιο τρόπο: πρώτα κάηκαν.

Αυτό συμβαίνει τις τελευταίες μέρες…καιγόμαστε συλλογικά, σαν σύνολο, σαν κοινωνία.

Κάποιοι, καίγονται καιρό τώρα, δεν περίμεναν να σκάσει το απόστημα. Και καίγονται από την αδιαφορία απέναντι στην ασυδοσία της ισχύος, από την αδιαφορία για την αδικία και την προσβολή της αξιοπρέπειας.

Εύχομαι ότι θα το πάρουμε, σαν κοινωνία, γρήγορα το μάθημα και θα το κρατήσουμε (στην κατά τα άλλα κοντή μας μνήμη) για καιρό: μια κοινωνία είναι υγιής και συνεκτική όταν τα μέλη της μοιράζονται βαθύ νοιάξιμο και αίσθημα ευθύνης για το σύνολο -όχι για το στενό ιδιωτικό συμφέρον.