Η οδική ασφάλεια είναι πάντα επίκαιρη και γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη όταν «σκάει» κάποιο εντυπωσιακό τροχαίο ή όταν αποφασίζει να ασχοληθεί μαζί της, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή έστω κάποιος άλλος μεγαλόσχημος πολιτικός.

Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πρόβλημα με τα τροχαία, το θέμα είναι πόσο μεγάλο θα είναι αυτό το πρόβλημα. Θα μπορούσε κανείς και να πανηγυρίσει αν έκανε μια σύγκριση του αριθμού των νεκρών του 2016 (περίπου 700) με το φόρο αίματος που πλήρωνε η ελληνική κοινωνία στην άσφαλτο την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και πολύ περισσότερο με τη δεκαετία του ’90, όταν αυτοί που άφηναν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο άγγιζαν τον ομολογουμένως εντυπωσιακό αριθμό των 2500!…

Θα μπορούσαμε λοιπόν και να αρχίσουμε τις θριαμβολογίες, είμαστε τρεις με τέσσερις φορές «κάτω», όμως μπορεί κανείς να πει ότι είναι λίγοι οι 700 ή 800 νεκροί το χρόνο;

Και επίσης είναι «καθαρή» αυτή η μείωση, οφείλεται αποκλειστικά στις δράσεις που αναπτύχθηκαν από το κράτος και τους εμπλεκόμενους φορείς, οφείλεται δηλαδή στη βελτίωση του οδικού δικτύου, στην καλύτερη επιτήρηση της κυκλοφορίας, στη σωστή εκπαίδευση των οδηγών και μόνον ή υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, «τυχαίοι» που ήρθαν ως από μηχανής θεός να βάλουν το χεράκι τους ώστε η Ελλάδα να ανταποκριθεί στο στόχο της μείωσης στο μισό των θανάτων από τροχαία μέχρι το 2020;

* Ο ευρωπαϊκός στόχος για μείωση στο μισό των θανάτων από τροχαία. Στην Ελλάδα, το 2020, πρέπει να «πέσουμε» στους 640 νεκρούς

* Η βελτίωση είναι θεαματική: παρά την αύξηση του στόλου των κυκλοφορούντων οχημάτων, οι νεκροί από τροχαία στη χώρα μας είναι σημαντικά λιγότεροι. Σημειώστε, ότι την περίοδο 2001-2014 σημειώθηκε μείωση κατά 58,2% (από 1.909 νεκρούς το 2001 σε 798 το 2014), όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος μείωσης ήταν 54,5%. Προσέξτε πόσο μεγάλη είναι μείωση από το 2009 και μετά (47,8% μείωση θανάτων το 2014 σε σχέση με το 2008)

* Να ένας ενδιαφέρων – και ταυτοχρόνως ανησυχητικός – δείκτης. Παρά τη θεαματική μείωση των τροχαίων τα τελευταία χρόνια, ο αριθμός των νεκρών σε σχέση με τον πληθυσμό είναι σαφώς πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Την απάντηση μπορεί και να την ξέρετε, να την έχετε ακούσει ή και να τη μαντεύετε: βοήθησε ΚΑΙ η κρίση και τονίζουμε το «και» για να μην υποβαθμίσουμε ούτε την παράδοση στην κυκλοφορία των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων που έχει χρυσοπληρώσει ο ελληνικός λαός, ούτε την όποια βελτίωση του υπάρχοντος οδικού δικτύου με παρεμβάσεις σε επικίνδυνα σημεία, ούτε το ρόλο της Τροχαίας (που όσες αδυναμίες και στραβά να τις καταλογίσουμε έχει βοηθήσει και αυτή μην παρουσία της στους δρόμους), αλλά ούτε και τη βελτίωση της συμπεριφοράς των οδηγών, που μπορεί να απέχει από τη συμπεριφορά των Ευρωπαίων, αλλά απέχει επίσης πολύ από τα στάνταρ της δεκαετίας του ’90, που αν έκανες σινιάλο για να προσπεράσεις τον μπροστινό σου εισέπραττες είτε απλή αδιαφορία είτε ακόμα και μια ελληνικότατη greek gesture…

Βοήθησε λοιπόν και η κρίση με τη δραματική μείωση του οχηματοχιλιομέτρων, των χιλιομέτρων που διανύουμε με τα αυτοκίνητά μας, καθώς το αυξημένο κόστος των καυσίμων από τη μια και η μείωση του εισοδήματος των κοινών θνητών Ελλήνων από την άλλη, οδήγησε όχι μόνο στη μείωση των μετακινήσεων, αλλά και στην αλλαγή του τρόπου οδήγησης. Οι περισσότεροι δεν οδηγούμε πλέον κοιτώντας το ταχύμετρο και επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη ταχύτητα, αλλά έχοντας διαρκώς στο μυαλό μας την ένδειξη της κατανάλωσης στο trip computer! Επιταχύνουμε πιο αργά και πατάμε πιο απαλά το γκάζι, προκειμένου να αραιώσουμε όσο μπορούμε τις επισκέψεις στο βενζινάδικο.

Για τα τροχαία ευθύνονται πολλοί παράγοντες. Φταίνε οι δρόμοι, η σήμανση, οι καρικές συνθήκες κάποιες φορές, φταίνε καμιά φορά και τα κακοσυντηρημένα αυτοκίνητα, φταίνε όμως σίγουρα και οι οδηγοί. Που μπορεί να προκαλέσουν ένα ατύχημα είτε από έλλειψη εκπαίδευσης είτε από έλλειψη παιδείας – και θεωρούμε στο σημείο αυτό ότι γίνεται κατανοητό πως άλλο οι ικανότητες και άλλο η συμπεριφορά! Το μάθημα της οδικής ασφάλειας από τις πρώτες τάξεις του σχολείου θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για καλύτερους οδηγούς στο μέλλον και ελπίζουμε η παρούσα κυβέρνηση να κάνει επιτέλους την πολυαναμενόμενη αρχή, λαμβάνοντας υπόψη της και το «Στρατηγικό Σχέδιο για την Οδική Ασφάλεια» που έχει επεξεργαστεί το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Γιατί, βεβαίως, η βελτίωση θα έρθει με ένα συνδυασμό δράσεων και παρεμβάσεων που απαιτούν πέρα από τις όποιες νομοθετικές ρυθμίσεις, τον αντίστοιχο συντονισμό.

Και η Κρήτη; Η μεγαλόνησος – και ιδιαίτερη πατρίδα μου – είχε πάλι την τιμητική της μετά από κάποια θανατηφόρα τροχαία που έφεραν μεταξύ άλλων στην επιφάνεια και το ζήτημα του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης, που απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί αυτοκινητόδρομος. Προφανώς ο δρόμος αυτός πρέπει να αλλάξει / βελτιωθεί / κατασκευαστεί από την αρχή (οι μηχανικοί με τις μελέτες τους θα μας πουν τι ακριβώς πρέπει να γίνει) ωστόσο δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει ότι στην Κρήτη η έλλειψη οδικής παιδείας είναι πιο έντονη – και αυτό δεν λέγεται για να κατηγορηθεί μια περιοχή της Ελλάδας και οι κάτοικοί της, αλλά για επισημανθεί ότι εδώ χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη βοήθεια…