Δείτε αυτά τα αποσπάσματα:

“Δεν με ενδιαφέρει όσο και αν πιέζανε – αν πιέζανε – ας χαλάσει ο κόσμος όλος, ας γκρεμιστεί, αλλά ας επικρατήσει η Δικαιοσύνη”.

“Ασκήθηκαν πιέσεις στον λιμενικό Θ. Ζόβα. Έφτασαν σε ένα σημείο να του παίρνουν την υπόθεση για να ασχοληθεί κάποιος άλλος. Δεν θέλω να υπονοήσω ότι το επιφανές μέλος της Ρόδου ο πατέρας του Ροδίτη κατηγορουμένου έβαλε λυτούς και δεμένους για να σώσει το παιδί του”.

“Έχω καταγωγή από το Ρόδο, γνωρίζω κάποια πράγματα. Ευτυχώς κάποιοι λίγοι άνθρωποι λένε «ας αποδοθεί δικαιοσύνη» και κρατάνε τη χώρα όρθια. Έχω παράπονο από το ανακριτικό έργο, υπήρχαν και άλλα θύματα. Θα μπορούσαμε να τις έχουμε και αυτές τις υποθέσεις εδώ”.

“Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο οι δυο κατηγορούμενοι ενήργησαν και με την ανήλικη (σ.σ άλλη υπόθεση). Την πήγαν στο σπίτι στη Λίνδο, της έβαλαν να δει ταινίες πορνό. Έβαλε τα κλάματα το κορίτσι και τη γλίτωσε» περιέγραψε η εισαγγελέας. «Ο δεύτερος κατηγορούμενος ήταν το δόλωμα. Δεν είναι πλούσιος, πλούσιος ήταν ο πρώτος, ο Ροδίτης. Ο δεύτερος είναι ο ωραίος με το αγγελικό πρόσωπο, είναι δόλωμα, μπαίνει μπροστά, βρίσκει κορίτσια και ως λάφυρα τα πηγαίνει στον άλλο που έχει τα λεφτά. Τη στήνει έξω από τα σχολεία ειδικής αγωγής και ψάχνει ευάλωτα θύματα”.

Αυτό που πραγματικά ενόχλησε τον Βερβεσό και τον Σκέρτσο δεν ήταν ότι η αγόρευσή της ήταν φεμινιστική -που δεν ήταν, ήταν βαθιά συναισθηματική, βαθιά γυναικεία και -ως τέτοια- σε κάποια σημεία πραγματικά πατριαρχική, έτσι όπως η γυναίκα έχει καταπιεί την πατριαρχία στην κοινωνία που ζούμε.

Αυτό που πραγματικά ενόχλησε τον Βερβεσό και τον Σκέρτσο δεν ήταν ότι ο Εισαγγελέας πρέπει να ναι μη συναισθηματικός: ο Εισαγγελέας πρέπει να είναι αμερόληπτος όταν εξετάζει τα στοιχεία της δίκης, πριν και κατά τη διάρκεια της δίκης,. Στην αγόρευση έχει βγάλει μια ετυμηγορία και την υποστηρίζει, προτείνοντάς την στο δικαστήριο. Δεν βγάζει καν απόφαση, προτείνει. Ήταν βέβαιη για το τι συνέβη και το πε.

Αυτό που πραγματικά ενόχλησε τον Βερβεσό και τον Σκέρτσο δεν ήταν ότι προσέβαλε τον “ιερό θεσμό του συνηγόρου υπεράσπισης”. Ιερός θεσμός είναι ότι ο κατηγορούμενος έχει δικαίωμα σε μια δίκαιη δίκη κι έχει δικαίωμα υπεράσπισης. Το να λέει ο συνήγορος υπεράσπισης ότι το νεκρό θύμα “φόραγε σουτιέν” άρα δεν βιάστηκε, δεν είναι ιερό δικαίωμα, είναι ΝΤΡΟΠΗ. Το να λέει ο συνήγορος υπεράσπισης ότι η Ελένη ήταν ψυχοπαθής γιατί δεν είχε μόνιμη σχέση δεν τον καθιστά ιερό πρόσωπο, κανονικά τον καθιστά απόβλητο από το σώμα των δικηγόρων. Αλλά ο ΔΣΑ δεν έδειξε ετέτοιες ευαισθησίες, ναι;

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΟΧΛΗΣΕ στην αγόρευση της Εισαγγελέως είναι ότι, όπως θα δείτε στις παραπάνω αναφορές της, ξεκάθαρα σκιαγραφεί μια κατάσταση όπου οι δύο συγκεκριμένοι άνθρωποι βίαζαν κατ’ εξακολούθηση, με την κάλυψη της ισχυρής οικογένειας της Ρόδου, μέχρι που έφτασαν στον φόνο. Κι ότι αυτό το ξέρει σχεδόν το μισό νησί και δεν μιλάει -γιατί ποιος να τα βάλει ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Και ότι κανονικά από το φόνο της Ελένης έπρεπε να ξετυλιχτεί ένα κουβάρι προς τα πίσω, στο οποίο τα εγκλήματα ήταν πολλά και οι συνένοχοι διά των πράξεων (κι εδώ έρχονται και οι ιεροί συνήγοροι) ή διά της σιωπής, ακόμη περισσότεροι -αλλά αυτό δεν έγινε, για εντελώς οικονομικούς και ταξικούς λόγους. Αυτό που πραγματικά ενόχλησε είναι ότι η Εισαγγελέας δεν φοβήθηκε να το πει αυτό. Και προφανώς ξέρει περισσότερα από όσα λέει. Αυτό που πραγματικά ενόχλησε είναι ότι σε αυτή τη δίκη ακούστηκαν αυτά που δεν ακούστηκαν ποτέ στην υπόθεση της Αμαρύνθου -ή, υποψιάζομαι, της Βέροιας.

Κι αυτό είναι που πρέπει να υπερασπιστούμε, για όλες αυτές τις γυναίκες που υπέφεραν