Στοχοποίηση δεν είναι ένα κολάζ με φωτογραφίες των τηλεοπτικών παρουσιαστών των κεντρικών καναλιών. Όχι μόνο γιατί είναι φορείς εξουσίας, αλλά γιατί οι ίδιοι επιλέγουν να είναι δημόσια πρόσωπα, επιδιώκουν να τους γνωρίζει όλη η ελληνική κοινωνία και ζουν από αυτό. Η δημόσια έκθεση είναι η δουλειά τους και το αναγνωρίσιμο πρόσωπό τους είναι εργαλείο αυτής της δουλειάς.

Στοχοποίηση δεν είναι η φωτογραφία ενός πολιτικού, βουλευτή ή Υπουργού ή ακόμη και επικεφαλής δημόσιας Αρχής, γιατί και αυτός αποτελεί δημόσιο πρόσωπο που ασκεί εξουσία –και μάλιστα δημόσια- και (οφείλει να) κρίνεται για αυτό. Και μάλιστα, επιδιώκει να κρίνεται από τον λαό, από όπου πηγάζουν οι εξουσίες του (θεωρητικά μιλώντας βέβαια).

Στοχοποίηση δεν είναι τα ονόματα των δικαστών που παίρνουν μια απόφαση, γιατί οι δικαστές ασκούν επίσης δημόσια εξουσία. Σε κάθε δικαστική απόφαση αναγράφονται τα στοιχεία της σύνθεσης του δικαστηρίου, τα μέλη της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας, και ποτέ ως τώρα δεν είπαν οι δικαστές ότι αυτό είναι πρόβλημα στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης –το ανάποδο μάλιστα.

Στο βαθμό που κάποιος δεν μιλά για προσωπικά δεδομένα όλων των παραπάνω ή για δεδομένα που δεν έχουν σχέση με την άσκηση της δημόσιας εξουσίας τους, καμία στοχοποίηση δεν υφίσταται.

(Στοχοποίηση δεν είναι καν να αναφέρεται σε μένα η Φωτεινή Πιπιλή, μέσα στη Βουλή, με ad hominem επιχειρήματα για να στηρίξει την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης στον πολιτισμό –κι ας μην υπάρχει καμία αναλογία στο ένα και το άλλο. Παρότι δεν ασκώ καμία εξουσία, σε αντίθεση με την Πιπιλή, όμως είμαι πρόεδρος ενός Συλλόγου, άρα κι εγώ κρίνομαι. Μπορεί να είναι ντροπή αυτό που κάνει, αλλά δεν είναι προσωπική μου στοχοποίηση.)

Τι είναι στοχοποίηση;

Στοχοποίηση είναι όταν οι τηλεοπτικοί αστέρες μας βγάζουν στην οθόνη πολίτες και τους σχολιάζουν για τα κιλά τους ή για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Όταν ο Πορτοσάλτε λέει τους δανειολήπτες «μπαταχτσήδες». Όταν ο Οικονόμου μιλάει για τους πρόσφυγες ως «υβριδική απειλή».  Όταν ο Λιάγκας κάνει πλάκα με τον βιασμό φοιτήτριας ή όταν δίνει στοιχεία για την 12χρονη του Κολωνού.

Στοχοποίηση είναι όταν οι ίδιοι τηλεοπτικοί αστέρες δίνουν βήμα στον Κούγια για να βρίζει τους μάρτυρες του Λιγνάδη, να τους ονομάζει «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους». Κι όλα αυτά από μια δημόσια συχνότητα, χρησιμοποιώντας τη δημόσια εξουσία που κατέχουν, για να επιτεθούν σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία εξουσία.

Στοχοποίηση είναι όταν η αστυνομία στήνει σκευωρίες, συλλαμβάνοντας ανθρώπους στους οποίους φορτώνει τον μισό ποινικό κώδικα. Στοχοποίηση είναι η λοιδωρία της οικογένειας Ινδαρέ, από την αστυνομία, τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη και όλους τους δημοσιογράφους των κεντρικών δελτίων ειδήσεων.

Στοχοποίηση είναι η σύλληψη και  προφυλάκιση του «Ινδιάνου», σε αγαστή συνέργεια της αστυνομίας, του Υπουργού Δημόσιας Τάξης και του ίδιου του Πρωθυπουργού που έκανε το σχετικό διάγγελμα.

Στοχοποίηση είναι όταν ο Κυρανάκης δίνει τα προσωπικά στοιχεία ενός ανθρώπου μόνο και μόνο επειδή δάρθηκε από τους μπάτσους στη Ν. Σμύρνη κι έπρεπε να βγουν λάδι αυτοί οι μπάτσοι.

Στοχοποίηση είναι όταν η Δόμνα Μηχαηλίδου δίνει μέσα στη Βουλή στοιχεία για την 12χρονη του Κολωνού.

Στοχοποίηση είναι η επίθεση στον διασώστη Ιάσωνα Αποστολόπουλο, από όλο τον μιντιακό μηχανισμό της ΝΔ, με δεδομένο μάλιστα ότι ο Ιάσωνας δεν επεδίωξε ποτέ να είναι δημόσιο πρόσωπο ή να ασκήσει οποιαδήποτε εξουσία.

Στοχοποίηση είναι να στήνεται ένα δημοσίευμα από παραβίαση απορρήτου (όπως συνέβη σε μένα) και να το αναφέρει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Κι όλα τα παραπάνω αν μείνουμε στις προσωπικές στοχοποιήσεις, γιατί υπάρχουν και οι συλλογικές στοχοποιήσεις.

Επί 2 χρόνια ζήσαμε, σε αγαστή συνέργεια κυβέρνησης-αστυνομίας-ΜΜΕ και –σε ένα βαθμό- και δικαστικών αρχών να παρουσιάζονται ως «αντικοινωνικοί» και «εχθροί της κοινωνίας» άλλοτε οι γέροι στα παγκάκια, άλλοτε οι νέοι στις πλατείες, άλλοτε οι περιπατητές στην παραλία της Θεσσαλονίκης, άλλοτε οι μη εμβολιασμένοι, ποτέ όμως η επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης στην υγεία. Κι αυτή η στοχοποίηση ακολούθησε σειρά άλλων, όπως αυτοί που δεν έπαιρναν απόδειξη για την τυρόπιτα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι, ή όσοι δεν συμμερίζονται το όραμα του «σκληρού ευρώ» ως δικό τους όραμα ζωής.

Πριν από όλα, λοιπόν, ας σοβαρευτούμε λίγο. Οι Αντουανέτες της μιντιακής και πολιτικής σφαίρας και οι σουσούδες της Ευελπίδων δεν θα μας επιβάλλουν αυτόν τον καθωσπρεπισμό όπου κάθε επίδειξη εξουσίας είναι εξορισμού «καθωσπρέπει» και κάθε δίκαιη αντίσταση σε αυτήν αντιμετωπίζεται με «τσκ τσκ τσκ», «πόσο βουλγκέρ όμως», «δεν σας μάθανε στο σπίτι σας καλούς τρόπους;».

Οι τρόποι που μας μάθανε στο σπίτι μας είναι να δαγκώνουμε το χέρι που μας παίρνει το ψωμί από το τραπέζι –και πιστέψτε με, αυτοί είναι οι πραγματικά καλοί τρόποι, όπως έχει δείξει η ιστορία της ανθρωπότητας.

Χυδαιότητα είναι οι δικοί σας τρόποι, λακέδες της εξουσίας.

(Κι αυτό βέβαια πάει πολύ πιο πέρα από την ανάρτηση του Πολάκη, ο οποίος μια χαρά είναι σε ένα κόμμα και ήταν σε μια κυβέρνηση που δεν δάγκωσε ποτέ αυτούς που μας παίρνουν το ψωμί από το τραπέζι).