Στην πορεία για το Ολοκαύτωμα μια πορεία μνημοσύνης κι άρα σιωπής, κι έπειτα τα λευκά γαρίφαλα μετά την θαυμάσια πρωτοβουλία του Συλλόγου Ρομ Δυτικών Συνοικιών που αφέθηκαν στις ράγες του παλαιού σιδηροδρομικού σταθμού…

Ads

 
Αν ισχύει αυτό που έγραψε ο ‘Έλι Βίζελ πως ο Δήμιος Σκοτώνει δυο φορές, την 2η με την Λήθη, αυτό απαντήθηκε δυο φορές. Με την έμπρακτη παρουσία και με την Μνήμη… Όχι!
 
Δεν μετανιώνω για το βιαστικό ανέβασμα αυτό στην γενέθλια γη…
 
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι πολύχρονοι προηγούμενοι άρχοντες της πόλης αρνιόταν τόσα χρόνια να την εντάξουν στο δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων… ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ!
 
ΥΓ: Ο γερμανικός στρατός «από της πρώτης στιγμής της εισόδου του εις την πόλιν ετήρησεν έναντι ημών στάσιν γενναιόφρονα και ιπποτικήν» και 2) «ο λαός της Θεσσαλονίκης έστω βέβαιος ότι τιθέμενος υπό την προστασίαν ενός έθνους γενναίου και ευγενούς ουδέν έχει να φοβηθή. Η τιμή του, η ζωή του και η περιουσία του θα η πλήρως εξησφαλισμένη»!
 
Για τη δουλοπρεπή αυτή του στάση ο Μερκουρίου διατηρήθηκε στη θέση του από τα στρατεύματα Κατοχής έως το Φεβρουάριο του 1943. Παρ’ όλα αυτά, το 1970 το χουντικό Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης έδωσε το όνομά του σε δρόμο στην περιοχή Ντεπό!
 
Ο μεταξικός δήμαρχος Κωνσταντίνος Μερκουρίου…
 
Και να ταν ο μόνος… «Ήταν πολλά τα σπίτια Άρη».