Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πανθομολογούμενα ένας χαρισματικός ηγέτης που διατηρεί αμεσολάβητη επικοινωνία με τον λαό και για αυτό οι αντίπαλοί του προσπαθούν να τον στιγματίσουν σαν λαϊκιστή. Ο κυρίαρχος λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει σχεδόν αλώβητος μέσα από την λαιμητόμο της δημοσιονομικής προσαρμογής ήταν και η έλλειψη φοβίας του Τσίπρα να καταφύγει στην λαϊκή βούληση.

Η αυτοπεποίθηση για το έργο και για την ορθότητα των επιλογών του πείθει τον κόσμο και τον κάνει τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της προοδευτικής παράταξης. Ακόμα και στην ήττα των ευρωεκλογών που υπήρχαν εισηγήσεις  να αποφύγει τις κάλπες αυτός το τόλμησε και  η επιλογή του δικαιώθηκε καθώς δεν τραυμάτισε το προφίλ του ηγέτη που συμπλέει με την βούληση του λαού ακόμα και όταν αυτή δεν τον ευνοεί και η παράταξη βρέθηκε σε ισχυρή θέση στις βουλευτικές εκλογές.

Το ερώτημα τώρα που τίθεται είναι Quo vadis;  Στον πίνακα του Annibale Carracci  “Domine quo vadis?” απεικονίζεται ένα θέμα που δεν αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη. Κατά τη διάρκεια των διωγμών του Νέρωνα, ο Απόστολος Πέτρος διέφυγε από τη Ρώμη. Ενώ περπατούσε στην Αππία Οδό είχε ένα όραμα του Χριστού ο οποίος κουβαλούσε το Σταυρό του. Τότε ρώτησε, “Κύριε, πού πηγαίνεις;” Η απάντηση που έλαβε ήταν πως ο Χριστός πήγαινε στη Ρώμη για να σταυρωθεί και πάλι. Αργότερα ο Πέτρος επέστρεψε στη Ρώμη όπου και μαρτύρησε.

Ευτυχώς στην προκείμενη περίπτωση δεν υπάρχει η ανάγκη για κάτι τόσο δραματικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λιγοψυχήσει και να θέλει να καταφύγει στην ασφάλεια μιας μείζονος αντιπολίτευσης που απλά περιμένει σαν ώριμο φρούτο την ΝΔ να καταρρεύσει κάτω από το βάρος των νεοφιλελεύθερων επιλογών της. Ή μπορεί να παραμείνει πιστός στον δύσβατο δρόμο μετεξέλιξης της Αριστεράς της διαμαρτυρίας σε κυβερνώσα Αριστερά. Η χώρα χρειάζεται μια σοβαρή, τεκμηριωμένη και υπεύθυνη αντιπολίτευση που θα ασκεί κριτική με βάση τον προγραμματικό της λόγο και που θα επιδιώξει την αντιστοίχιση των ψηφοφόρων με τα μέλη του κόμματος. Δεν θα επιδιώξει τις εύκολες κορώνες αλλά θα επιδιώξει να παράγει στελέχη με πολιτικό λόγο και κοινωνικό αντίκρισμα και  δεν θα εναποθέτει τις ελπίδες της μόνο στο χάρισμα του ηγέτη. 

Θα μιλήσει ουσιαστικά για την θέση της Aριστεράς στον 21ο αιώνα και θα ενσωματώσει τις ανησυχίες του κόσμου για την κλιματική αλλαγή, τις νέες εξελίξεις στην ψηφιακή εποχή και  την νέα γεωπολιτική ανακατανομή. Η Αριστερά πρέπει να ενστερνιστεί των αγωνία για ασφάλεια και να ορθώσει έναν πατριωτικό λόγο και να απεμπολήσει ιδεοληψίες που την κάνουν να σιωπά ή να μιλά φοβικά για ορισμένα ζητήματα. Πρέπει να αναδείξει την έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης των αποφάσεων των Βρυξελλών που επηρεάζουν τις ζωές μας. Η μόδα των τεχνοκρατών μιας χρήσης που δεν εκθέτουν τον εαυτό τους σε εκλογές, μόδα που ασπάζεται και ο Μητσοτάκης χρησιμοποιώντας μια πλειάδα εξωκοινοβουλευτικών υπουργών, είναι επικίνδυνη. Αυτοί οι άνθρωποι αναφέρονται αποκλειστικά στον εντολοδόχο τους που δεν είναι ο λαός αλλά ο άνθρωπος που τους πρόσφερε την θέση και έρχονται με συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα που συνήθως είναι αντεργατική και αντιλαϊκή. «Ο τεχνοκράτης δεν έχει συνείδηση, δεν έχει τοποθέτηση μέσα στην κοινωνική δομή. Είναι πληρωμένο χέρι. Είναι όπως πληρώνεις κάποιον για να κάνει μια δολοφονία, πληρώνεις τον τεχνοκράτη να σου βγάλει τη δουλειά. Λοιπόν ‘τεχνοκράτης’ δεν είναι ουδέτερη λέξη.» Ανδρέα Παπανδρέου, 1975.

Προφανώς το ίδιο το κόμμα πρέπει να αποτελέσει και το πρακτικό ιδεολογικό αποτύπωμα και το πρότυπο λειτουργίας της νέας πρότασης. Χρειάζονται τομές προς αμεσοδημοκρατική κατεύθυνση και λειτουργίες δικτύων που θα κάνουν τα μέλη παραγωγικά και όχι εγκλωβισμένα σε μια γραφειοκρατική  και απαρχαιωμένη δομή. Χρειάζεται συντονισμός με αναδυόμενα κινήματα που θέτουν ως προτεραιότητα το περιβάλλον. Επίσης προτεραιότητα πρέπει να είναι η δημιουργία ισχυρών  δομών σε νεολαία και εργασιακούς χώρους με ανάδειξη της πολιτικής της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστό ότι δεν ήταν έτοιμος  την  στιγμή που αναδείχθηκε σε μαζικό κόμμα που πρωταγωνιστεί στην Ελληνική πολιτική σκηνή. Πολλές παθογένειες του τις κάλυψε ο πρόεδρός του, άλλες τις πλήρωσε. Πλέον δεν μπορεί να βασιστεί στην πολιτική δυναμική της προηγούμενης εποχής που αποσάθρωνε κόμματα αλλά πρέπει να καταβάλλει προσπάθεια για να αντιστοιχηθεί με τις επιταγές της κοινωνίας για μια ουσιαστική προοδευτική παράταξη.