Όποιος δεν έχει παρακολουθήσει τον Κλέωνα Γρηγοριάδη ως βουλευτή του Μέρα 25, σίγουρα θα τον θυμάται για τη γενναία στάση του την εβδομάδα του δημοψηφίσματος του 2015. Εκείνο το μεσημέρι που διέσυρε το Mega με τη μνημειώδη αντιμνημονιακή του τοποθέτηση που άφησε άναυδη την ολίγιστη τηλεπαρουσιάστρια. Ο ηθοποιός κ. Γρηγοριάδης, όπως και άλλοι συνάδελφοί του που πήραν θέση, ήξεραν ότι ρισκάρουν το ψωμί τους.

Όποιος δεν είδε τη συγκλονιστική του ομιλία στη Βουλή για το προσφυγικό, πρώτον ας το κάνει. Όποιος την είδε, σίγουρα θα νοστάλγησε την πυγμή, την αποφασιστικότητα, την ορμή της όλης Αριστεράς και του δημοκρατικού κινήματος που το 2015 έκανε τις εστεμμένες τεχνοκρατικές κεφαλές όλης της Ευρώπης να τρέμουν.

Δεν θα γυρίσω στο 2015, το οδυνηρό εκείνο έτος για όλους όσοι πιστέψαμε σε μια ανατροπή. Δεν θα γυρίσω πίσω γιατί, όπως στη συλλογική ψυχική υγεία μιας χώρας που επικαλέστηκε ο κ. Γρηγοριάδης, έτσι και στην πολιτική, δεν χωρά ούτε το πένθος της ήττας, ούτε ο ναρκισσισμός της προφητείας. Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μαθήματα της περιόδου μετά το 4ο μνημόνιο. Οι κλαυθμοί για τη συντριπτική ήττα της δημοκρατίας το 2015 σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο στη χώρα μας, μιας ήττας που επήλθε αποδεδειγμένα από την τανάλια που στραγγάλισε τη σπίθα σε Ελλάδα και Ισπανία, οι κλαυθμοί λέω, οφείλουν να παύσουν. Και ο λόγος είναι απλός και τραγικός: για πρώτη φορά σκάφος του ελληνικού λιμενικού εμβολίζει βάρκα με πρόσφυγες και δολοφονεί ένα 3χρονο παιδί, μεταξύ άλλων νεκρών

Αν, σύμφωνα με τον Αντόρνο, είναι αδύνατο να γράψει κανείς ποίηση μετά το Άουσβιτς, τότε είναι αδιανόητο σε καιρούς που εγκυμονούν νέες δυστοπίες, το προσωπικό πάθος να καθοδηγεί την πολιτική στρατηγική κομμάτων. Ειδικά όσων διατυμπανίζουν ότι βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Οι ολοφυρμοί για το πολιτικά αναπόφευκτο εμπίπτουν στην αρμοδιότητα σκηνοθετών, δραματουργών και συγγραφέων, αλλά όχι των δημοκρατικών δυνάμεων που θέλουν να είναι χρήσιμες.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει συγκροτήσει μια πάρα πολύ αξιόλογη κοινοβουλευτική ομάδα. Η μαχητικότητα του Μέρα 25 σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο θέμα του προσφυγικού, στα περιβαλλοντικά ζητήματα, ο αντιφασισμός του ο ίδιος, δεν μπορούν, δεν πρέπει να πάνε χαμένα. Η παρουσία του Μέρα 25 στη Βουλή αντί του θνησιγενούς μιντιακού κατασκευάσματος του ‘’Ποταμιού’’ και της πολιτικής παράνοιας της Ένωσης Κεντρώων είναι μία πολυτέλεια για τα καταρρακωμένα κοινοβουλευτικά, πολιτικά και πολιτειακά δεδομένα που επικράτησαν αμέσως μετά τη συντριπτική επικράτηση του Μητσοτάκη.

Ο Βαρουφάκης μπορεί να διατηρήσει τις απόψεις που εξέφρασε και εκφράζει σχετικά με την τροπή που πήραν τα πράγματα το 1o εξάμηνο του 2015. Άλλωστε, απτές αποδείξεις για όσα λέει δεν έχει εισφέρει ακόμα.  Οι μαγνητοφωνημένες συνομιλίες στο Eurogroup δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα. Τέλος, πέραν του ίδιου, δεν υπάρχει άλλος μάρτυρας για τα όσα αναφέρει στις συνεντεύξεις και στο βιβλίο του. Το μόνο ευρέως γνωστό είναι το υπέρμετρο εγώ του. Ένας πρώην Υπουργός Οικονομίας που ανέλαβε τις τύχες της χώρας στις πιο σκοτεινές της ώρες, ένας εγνωσμένου κύρους ακαδημαϊκός και ένας αρχηγός κόμματος που επιδιώκει τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής οφείλει κάποια στιγμή να δει κι αυτός τη μεγάλη εικόνα την οποία μάχεται να περιγράψει. Τα παραδείγματα πολιτικού μικρομεγαλισμού αρχηγών κομμάτων που προσπάθησαν να αρθρώσουν αντισυστημικό λόγο προτάσσοντας έναν ακραίο ναρκισσισμό -βλ. Λαφαζάνης πιο πρόσφατα, Αλαβάνος πιο παλιά- θα έπρεπε να προβληματίζουν.

Το Μέρα 25, με τα υπάρχοντα πολιτικά δεδομένα που δεν αναμένεται να μεταβληθούν δραματικά τα επόμενα 2-3 χρόνια, είναι ο εν δυνάμει κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μία τέτοια συμμαχία μπορεί να σφραγίσει το τέλος της συστημικής παντοκρατορίας και να δώσει ένα οριστικό ράπισμα στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ανοίξει διαύλους, όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό, και πρέπει να βρει τρόπο να συνεννοηθεί με το μοναδικό έτερο δημοκρατικό αντιφασιστικό κόμμα στη Βουλή. Αν το Μέρα 25, για τους δικούς του λόγους που είναι αποδεκτοί στο πολιτικό παιχνίδι, δεν επιθυμεί να παρουσιάσει μία τέτοια προοπτική στο εκλογικό του ακροατήριο, αυτό είναι απολύτως κατανοητό. Δεν μπορεί όμως μία άτυπη και εν δυνάμει ισχυρή πολιτική συμμαχία σε επιμέρους ζητήματα να απορρίπτεται από καμία από τις δύο πλευρές. Τουλάχιστον από τον ΣΥΡΙΖΑ που, συγκροτώντας τη νέα μεγάλη δημοκρατική παράταξη, δεν μπορεί να κοιτά μόνο δεξιά.

Η θεωρία παιγνίων, στον βαθμό που έχω ασχοληθεί μαζί της, έχει στον πυρήνα της μία βασική έννοια: την αέναη αλλαγή των συνθηκών που ο αποφασίζων οφείλει να πάρει υπόψη του. Επί ΣΥΡΙΖΑ καμία βάρκα δεν εμβολίστηκε. Επί ΝΔ η κρατική δολοφονία ενός μωρού στο Αιγαίο βαφτίστηκε φύλαξη των συνόρων. Αν όντως, όπως ανέφερε ο κ. Γρηγοριάδης, δεν θέλουμε τα παιδιά μας να ντρέπονται για την εγωκεντρική και κλειστή κοινωνία που θα τους παραδώσουμε, η ώρα είναι τώρα. Η ευκαιρία να δομηθεί ένα τείχος αλληλεγγύης και πολιτικής ανυπακοής απέναντι στα κάθε είδους τείχη που κοστίζουν ζωές κατατρεγμένων, απλώνεται μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ και το Μέρα 25 σαν ένα επίπεδο λιβάδι. Βουνά και εμπόδια βλέπουν μόνο τα γερασμένα πολιτικά μυαλά και οι πολιτικά εθελοτυφλούντες.